Zelal “Seni canlı canlı gömeceğim,” dedi. Sesi buz gibi ve ölümcül bir ciddiyet taşıyordu.
Güneş bir an için ne duyduğuna inanamadı. Zelal’in gözlerindeki deliliğe, dudaklarındaki şeytani gülümsemeye, vücudundaki rahat tavra baktığında, bunun bir şaka olmadığını anladı. Ayakları sanki toprağa kök salmış gibi hareket edemedi. Elleri bebeğini korumak ister gibi refleksle karnına gitti. “Manyak mısın sen! Katil mi olacaksın? Hapislerde mi çürümek istiyorsun!” diye haykırdı, sesi çatallıydı, içinde hem korku hem de umutsuz bir öfke barındırıyordu. “Çocuklarını düşün Zelal! Türkü'yle Gazel'in annesiz büyümesini mi istiyorsun. Değer mi?” diye devam etti.
Zelal’in yüzü bir anda asıldı, Dudakları alaycı bir kıvrımla büzüldü. “Sende Cansu gibi başlama şimdi Güneş!” dedi. “Karnını tekmeleyerek piç
