ฉีเทียนเหลียง ท่านอ๋องทมิฬ เล่ม 2 (เล่มจบ)

สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากสำนักพิมพ์ และเจ้าของลิขสิทธิ์หนังสือเป็นลายลักษณ์อักษรเท่านั้น คำเตือน นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้มีอายุ 20 ปีขึ้นไป มีเนื้อหาไม่เหมาะสม มีความรุนแรงทางเพศ มีการใช้ภาษาไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมุติ ไม่เกี่ยวกับบุคคลใด หรือ องค์กรใด เนื้อหาในนิยาย ไม่สามารถใช้เป็นหนังสืออ้างอิง ชื่อที่ใช้ในนิยายใช้เพื่อประกอบอรรถรส ในนิยาย ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหา และบุคคลใดแต่ประการใด ด้วยรัก และขอบคุณ PROJECT X บทที่ 1 เอาใจ ณ พระตำหนักชานเมือง พระตำหนักชานเมืองของชินอ๋องฉีเทียนเหลียง ตั้งอยู่ในเขตเมืองหลวง ใช้เวลาเดินทางด้วยรถม้าเพียงสองชั่วยาม (สี่ชั่วโมง)พระตำหนักชานเมือง ตั้งอยู่บนเนินสูง มีทิวทัศน์งดงาม ลมพัดเย็นสบาย เสี่ยวผิงอัน อันอัน กูกูตำหนักชินอ๋อง คนป่วยที่ชินอ๋องตั้งใจพามาพักฟื้นเป็นคนทางเหนือจึงทนอากาศร้อนของภาคกลางไม่ค่อยไหว ที่นี่จึงน่าจะเหมาะกับนาง นี่อาจจะเป็นช่วงเวลาดี ๆ ของเขากับอันอันก็ได้ นางที่เพิ่งหายป่วยได้พักผ่อน ส่วนเขาก็วางเรื่องราชการ การเมือง และเรื่องวุ่นวายลง เสี่ยวผิงอัน อันอัน ในวัยยี่สิบสองปียังคงงดงามสดใสอยู่เสมอ เนื่องจากนางเพิ่งหายป่วยสองแก้มที่เคยอวบอิ่ม ดูตอบลงเล็กน้อย ผิวหน้าที่เคยขาวอมชมพูดูซีดกว่าแต่ก่อน คนป่วยไม่ได้ทุกข์ร้อน คนที่ทุกข์ร้อนกลับเป็นเขา ชินอ๋องฉีเทียนเหลียงถอนหายใจยาว “เป็นอะไรเพคะ” คนงามที่กล่าวถึงทำหน้าสงสัย หึ!!! ชินอ๋อง ทำเสียงในคอ ไม่ตอบอะไรนาง “ไหนว่าจะพามาเที่ยว พามาพักฟื้น ทำไมทรงทำหน้าเครียด ทรงถอนหายใจยาว” “ว่างมากนักใช่ไหม แทนที่จะมานั่งจับผิดข้า น้ำแกงที่ตั้งไว้จนจะเย็นหมดแล้วเมื่อไหร่จะดื่ม” คนงามทำหน้ายู่ “ดื่มถ้วยนี้เป็นถ้วยสุดท้ายของวันนี้ได้ไหมเพคะ” “โง่เง่าไม่เคยเปลี่ยน จะมีนางกำนัลสักกี่คนกัน ที่ได้กินน้ำแกงไก่ที่ตุ๋นกับโสมอายุร้อยปี” นางทำปากขมุบขมิบ บ่นเบาๆ “ลองต้องกินทุกวัน วันละสามสี่ชามดูสิ ใครมันยังจะอร่อยลง” มือหนาสาก บิดแก้มนางอย่างมันเขี้ยว เสียงคนงาม ร้องวี้ดว้ายโอดโอย “เจ็บๆ เจ็บเพคะ ยอมแพ้แล้ว กินแล้ว ไม่บ่นแล้วเพคะ” จินเฟิง หัวหน้าองครักษ์ตำหนักชินอ๋อง มองภาพคู่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาสับสน ท่านอ๋อง กับ อันเอ๋อ จินเฟิงได้รับการอภัยโทษจากที่บกพร่องในหน้าที่ เขาทำให้อันเอ๋อตกอยู่ในอันตราย นางโดนจับไป ทั้งยังได้รับพิษร้ายแรง อันเอ๋อไม่ได้โกรธหรือโทษเขาเลยสักนิดที่ดูแลนางไม่ดี ทั้งที่เขาทำให้นางถูกจับไป นางกลับเป็นคนขออภัยโทษให้ท่านอ๋องปล่อยตัวเขาด้วยซ้ำ ถึงครั้งนี้จะนางโชคดีรักษาชีวิตเอาไว้ได้ แต่ร่างกายก็อ่อนแอลงมาก หมอหลวงบอกแล้วนางอาจต้องใช้เวลาถึงครึ่งปี ถึงจะกลับมาแข็งแรงดีดังเดิม ท่านอ๋องช่างใส่พระทัยกับนางยิ่งนัก นอกจากจะพานางมาพักฟื้น นี่ถึงกลับมานั่งเฝ้าอันเอ๋อดื่มน้ำแกงด้วยพระองค์เอง เทียบกับท่านอ๋องแล้ว สิ่งที่เขาทำเพื่อนางได้ช่างด้อยค่ายิ่งนัก จินเฟิงถอนหายใจด้วยความหม่นหมอง “ปล่อยเถอะเพคะ หม่อมฉันเดินเองได้” คนหน้าบางอายหน้าแดง เมื่อถูกอุ้มขึ้นแนบอก “อยู่เฉยๆ อย่าดิ้น ถ้าตกลงไปอย่าโทษข้า” เสียงดุที่มาพร้อมคิ้วขมวด ตามนิสัยไม่ชอบให้ใครขัดใจ นางรู้ดีว่าไม่อาจขัดพระทัยอะไรได้ แต่อยู่ ๆ ถูกอุ้ม กลางวันแสก ๆ ต่อหน้านางกำนัล ทหาร และองครักษ์ ก็อดอายไม่ได้ ท่านอ๋องทรงอุ้มนางผ่านหน้าพี่ใหญ่เฟิงไป ไม่รู้นางมองผิดหรือนางคิดไปเอง ที่เห็นท่านอ๋องเหลือบตามองพี่ใหญ่เฟิง แล้วทรงยกมุมปากขึ้นเหมือนทรงยิ้มเยาะ “ทำไม ทำหน้ามุ่ยแบบนี้แปลว่าอะไร นางตัวดี” ไอ้บทหวานนี่ทำไมมันสั้นนัก พอเข้าห้องส่วนพระองค์มา เหลือกันอยู่ลำพัง บทหวานๆ แบบตอนอยู่ต่อหน้าพี่ใหญ่เฟิงก็ปลิวหายไปทันที “ใคร ๆ ก็บอก ว่าเป็นคนป่วย ควรได้รับการเอาใจ” “แล้วข้าไม่เอาใจตรงไหน ไม่ได้พามาเที่ยวหรอกรึ” “ทำไมอยู่ ๆ อุ้มกลับเข้าห้องล่ะเพคะ ข้างนอกลมดี กำลังสบาย” “แดดแรง เดี๋ยวไม่สบาย” ท่านอ๋องพูดจบก็ตัดบทสนทนา ด้วยการนั่งลงจิบชา แล้วนางจะว่าอะไรได้ “อาบน้ำกันเถอะ ร้อน” สายพระเนตรที่จ้องมา แปลว่า ไม่ใช่พระองค์จะสรงน้ำแต่เป็นเรา ที่หมายถึง เขา และนางรวมอยู่ด้วยไปอาบน้ำด้วยกัน ตามหน้าที่แล้วนางที่เป็นนางกำนัลส่วนพระองค์ ต้องปรนนิบัติท่านอ๋องอาบน้ำก็ถูกต้องแล้ว แต่จากสายพระเนตรเจ้าเล่ห์นั่น คงไม่ได้แค่อาบน้ำเฉย ๆ “หม่อมฉันเป็นคนป่วยนะเพคะ” “แล้วใครว่าไม่ใช่” นานทีปีหน จะทรงแกล้งรวนต่อปากต่อคำกับนาง ก็สนุกดี นางเด็กโง่นี่ยังเป็นตัวโง่งมไม่เปลี่ยน โดนเขาแกล้งอยู่เป็นประจำ “งั้นหม่อมฉันไปเรียกบ่าวมาช่วยพระองค์อาบน้ำ” “อยากตายใช่ไหมนางตัวดี เห็นข้าเอาใจเข้าหน่อยทำมาอวดดี” “จะเดินไปอาบน้ำดี ๆ หรือให้ข้าจับโยนลงสระ” ไหนใครบอกว่าจะ เอาใจ ที่ทรงทำอยู่นี่เขาเรียกว่า เอาแต่ใจ ชัดๆ ร่างเปลือยเปล่าสองร่างกอดกันแน่นในสระว่ายน้ำส่วนพระองค์ ริมฝีปากทั้งคู่บดเบียดแนบชิด จูบกันดูดดื่มเผ็ดร้อน เสียงครางหวานดังขึ้นเป็นระยะ ยิ่งยามเมื่อลิ้นสากของคนเอาแต่ใจรุกไล่ กวาดชิมทั่วโพรงปากหวาน คนงามแทบถูกดูดกลืนไปทั้งตัว ยิ่งนานไฟสวาทยิ่งรุกโหมแรง คนงามถูกอุ้มเข้าหาเอวสอบ เขาจับขานางโอบรัดเอวแกร่งไว้แนบแน่น เนินสาวร้อนฉ่าบดไปกับท่อนเอ็นอวบที่ตั้งลำเตรียมพร้อมโรมรันสู้ศึกรักที่กำลังจะเกิด มือหนาฟอนเฟ้นเต้าอวบคู่งามที่ทรงโปรดปราน ลิ้นร้อนสากรุกไล่โจมตีจุดอ่อนไหว ท่านอ๋องซุกไซ้ใบหูขาวใส ซอกคอขาวนวล แล้วอดใจที่จะขบกัดไม่ได้ โอ๊ยย!!! "ไหนว่าไม่กัดไงเพคะ" คนถูกฝังเขี้ยวคมเข้าที่คอร้องประท้วง "น่ากัด น่าฟัด ไปทั้งตัวแบบนี้ ใครจะอดใจไหว" ลิ้นร้อนยังขบเม้มไปที่กกหู ก่อนจะไล้เลียทั่วใบหูขาวใส คนงามที่ถูกโจมตีจุดอ่อนไหวครางหวาน มือบางจิกเกร็งกับบ่ากว้างด้วยความเสียดเสียว เขาไม่ได้อยากรังแกคนป่วยหรอกนะ แต่คนป่วยในอ้อมกอดเขา นางช่างยั่วตาชวนให้น่ากิน ยามโกรธเหมือนลูกแมวน้อยขู่ฟ่อฟ่อ ยามอ้อน ยามงอแง น่ารังแกไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว "ใจร้าย ทรงผิดสัญญา" “กัดไปทีเดียว ทำมาบ่น ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เลยตามเลยก็แล้วกัน” "วันนี้เจ้าก็ยอมเป็นกระต่ายน้อยให้เสือกัดกินทั้งตัวไปก็แล้วกัน" บทรักวาบหวาม ดิบเถื่อนเร้าใจ ถูกนำมาใช้กับคนป่วยเขาขบกัดไปทุกที่ที่ริมฝีปากหนาลากผ่าน มือสากหนาข้างหนึ่งบดบี้เม็ดทับทิมยอดอกสีสวยที่หดเกร็งแข็งเป็นไตเพราะความเสียวซ่าน อีกมือหนึ่งเคล้นคลึงกับร่องสวาทกลางกลีบดอกไม้งาม "อ๊าาาา เสียวเพคะ" เสียงคนงามครางกระเส่าแว่วหวาน นางบิดตัวอย่างเสียดเสียว ฉีเทียนเหลียงเติมเชื้อไฟในร่างนางไม่ได้ขาด รอยขบกัดดูดเม้มสีกุหลาบเต็มลำคอและเนินอก เสียงครางของคนงามในอ้อมกอดเหมือนยาปลุกกำหนัดที่ยั่วยุให้บทสวาทยิ่งทวีความเผ็ดร้อนยิ่งขึ้น มือหนาบดบี้ติ่งเสียวกลางกลีบดอกไม้ให้นาง ดอกไม้งามขับน้ำหวานอาบไล้ออกมาไม่หยุด ท่อนลำอวบยาวปวดหนึบ ปลายหัวอวบหยักมีน้ำเมือกซึม เขาบดหน้าขาไปที่กลีบนาง "นางตัวดี ไหนว่าป่วย ยั่วดีนักนะ"