คับแน่นดีจริง ๆ
1376 Words
ลิ้นเรียวของคนตัวเล็กลากไปหากกหู เลียใบหูหนา แล้วสอดลิ้นเข้าไปในรูหู เรียกกายแกร่งบิดเสียว เสียงครางทุ้มหวานจากเขาดังกระเส่า เขายิ่งเสียดเสียวยิ่งบีบเคล้นอกอวบ สลับกันระหว่างบีบเคล้นกำขยำกับบดบี้ยอดอกสีสวย คนงามบิดส่ายยั่วเย้าครางหวาน
"ยั่วไม่เลิก หากข้าระงับใจไม่ได้ จะโดนเคี้ยวไม่เหลือแม้แต่กระดูก อย่ามาบ่นเชียว"
"แล้วชอบไหมเพคะ"
เขาบดบี้เม็ดทับทิมที่ยอดอกอิ่ม พร้อมสวนกายแกร่งขึ้นกระแทกจนมิดลำ เร่งส่งคนงามไปขึ้นสวรรค์
"อาาา คับแน่นดีจริง ๆ นางตัวดี เสียวมาก"
เขาเผลอกระแทกมิดลำในคราเดียว นางทั้งจุก ทั้งเสียว แต่ก็ตอดรัดเขาสั่นระริกไม่หยุด พร้อมโยกบดเนินสาวกับกายแกร่ง แล้วร้องบ่น
"เบา ๆ หน่อยเพคะ จุก"
"ใครยั่วข้าก่อน"
"ถ้าจะโยกจะยั่วขนาดนี้ อย่ามาว่า ว่าข้ารังแกคนป่วยเชียวนะเจ้ายั่วข้าเอง"
"ท่านอ๋อง อื้อ อื้ออออ เสียวเพคะ ไม่ไหวแล้ว"
นางใกล้ถึงสวรรค์รำไร คนงามเร่งเร้าอย่างเร่าร้อน เขาสวนท่อนเอ็นอวบขึ้นบดเบียด โยกอัดกระแทกลึกทุกดอก ตอกอัดใส่ร่องสวาทนางไม่ยั้ง เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น มือหนาบดบี้ยอดอกสีหวานอย่างมันเขี้ยว
"ชอบล่ะสิ นางเด็กร่าน ตอดระริกเชียว"
ร่างบางตอดรัด ขมิบแรง พร้อมโยกอัดบดเบียดแน่น
"อาาาาา เสียว!! นางตัวดี เร็วอีก เร่งอีก"
เขาสวนสะโพกซอยถี่กระหน่ำแทง นางที่ตัวเล็กคับแคบบดเบียดจนเขาเสียวแทบขาดใจ
นางตัวดีช่างคับแน่นเหมือนสาวบริสุทธิ์ ดูดหนึบเหมือนไม่ยอมให้เขาห่างหาย จนเขาอดใจไม่ไหวบดอัดขยี้นางไม่ยั้ง จนคนงามหวีดร้องกระเส่า
"ช่วยด้วยเพคะ อ๊าา ไม่ไหวแล้ว"
ฉีเทียนเหลียงส่งนางขึ้นสวรรค์ด้วยการจับเอวอ่อนอ้อนแอ้น บังคับจังหวะยกนางเด้งขึ้นลงกระแทกแรง ๆ แล้วงัดสวนอัดกระแทกกระทั้นถี่ยิบในกายสาว แล้วฉีดพ่นพิษขาวขุ่นใส่ในโพรงสาวจนเต็ม ทั้งคู่ต่างซุกซบกันอีกพัก จนเขาเผลอหลับไป
.
.
ที่ท้ายตำหนักชานเมือง
"พี่ใหญ่เฟิง เหตุใดมานั่งอยู่คนเดียว ตรงนี้เจ้าคะ"
ท้ายตำหนัก มักติดกับโรงครัว และลานซักล้าง ไม่น่าใช่สถานที่ ที่พี่ใหญ่เฟิงหัวหน้าองครักษ์ตำหนักชินอ๋องจะอยู่สักนิด
"ข้าคิดอะไรเพลิน ๆ เดินมาเรื่อย ๆ เห็นตรงนี้มีม้านั่งก็เลยหยุดนั่งพักตรงนี้"
"อันเอ๋อ มีธุระอะไรกับข้า หรือเปล่า"
"ไม่มีหรอกเจ้าค่ะธุระน่ะ แต่เจอพี่ใหญ่เฟิงก็ดีแล้ว ว่าจะถามพี่หลายทีแล้วยังไม่มีโอกาส "
"แผลของพี่เป็นอย่างไรบ้างหายดีหรือยัง" พี่
ใหญ่เฟิงโดนโบยร้อยทีแล้วขังไว้ในคุกน้ำ เพราะทำหน้าที่คุ้มกันนางบกพร่อง ทำให้นางถูกจับ และถูกพิษ
"ส่วนใหญ่แห้งดีหมดแล้ว เหลืออีกเพียงเล็กน้อย ขอบใจอันเอ๋อที่เป็นห่วง"
พูดกับเขาไปอีกสักพักนางก็ทำท่าจะขอตัว
"อันเอ๋อ จะไปแล้วเหรอ" เขาถามเมื่อเห็นว่านางทำท่าจะจากไป
"ที่นี่อากาศดี ตอนนี้ไม่มีแดด ข้าว่าจะเดินเล่นไปเรื่อย ๆ สักพักเจ้าค่ะ"
เขามองตากลมโต ผิวขาวจัด กี่ปีกี่ปีรอยยิ้มนี้ก็ไม่เปลี่ยน เสี่ยวผิงอันที่มีรอยยิ้มสดใส บริสุทธิ์ ยังสะกดสายตาเขาไว้ได้เช่นเดียวกับวันแรกที่ทั้งคู่พบกันเมื่อแปดปีก่อน
"เจ้ารังเกียจหรือไม่ ถ้าข้าจะเดินไปเป็นเพื่อน"
"ถ้าพี่ใหญ่เฟิงเดินมากแล้วไม่ปวดระบมแผล เช่นนั้นก็ไปเดินเล่นกันเถอะเจ้าค่ะ"
ภาพแดดอ่อนจางในยามเย็น ชายหนุ่มสูงโปร่งสง่างาม กับหญิงสาวตัวเล็กที่ยิ้มแย้มแจ่มใส เดินคู่เคียงกันมาเป็นภาพหน้ามองภาพหนึ่งเลยทีเดียว แต่ไม่ใช่ผู้เห็นภาพนั้นมาแต่ไกลอย่างชินอ๋อง อารมณ์ฉีเทียนเหลียงคุกรุ่นที่เห็นภาพบาดตาบาดใจ ไม่ใช่เขาหึงหวงไม่มีมูล จินเฟิงอยู่ในตำหนักรับใช้เขามาแล้วเจ็ดปี นิสัยมั่นคงหนักแน่น รักเดียวใจเดียวไม่เปลี่ยนแปลง ขนาดเมื่อหลายปีก่อนเขาใช้เล่ห์กลจนจินเฟิงต้องแต่งอนุเข้าบ้านมาหนึ่งคน จนถึงตอนนี้จินเฟิงก็ไม่เคยเปลี่ยนใจไปจากอันอัน
เขาไม่สงสัยในความบริสุทธิ์ใจของทั้งคู่ อันอัน ของเขาไม่ใช่สตรีโลเลหลายใจ
จินเฟิง หัวหน้าองครักษ์ของเขา ไม่มีทางใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกล่อพาอันอันหนีไปอย่างแน่นอน ทางเดียวที่จินเฟิงจะสมหวัง คือ อันอัน ยินดีตามเขาออกจากตำหนักไปด้วยความเต็มใจของนางเอง
ชินอ๋องทรงรู้ว่าจินเฟิงคิดอย่างไร ถ้าอันอันยังอยู่ในตำหนักชินอ๋องของเขาต่อไป นางไม่มีทางมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ทันทันทีว่าที่พระชายาของเขาทั้งสามนาง ทราบถึงความสำคัญของนางในใจเขา นางจะเป็นเสี้ยนหนามตำใจเหล่าพระชายาเอก พระชายารองทันที อันอันไม่มีทางรอดที่ดีนักในตำหนักเขา
ทางรอดเดียว คือ นางต้องจากไป ไม่ต้องเพ้อฝันว่าเขาจะขอให้ฝ่าบาทแต่งตั้งนางเป็นพระชายารอง ไม่ว่านางจะตั้งครรภ์หรือไม่ ทันทีที่เขาร้องขอให้แต่งตั้งนาง นั่นคือสัญญาณให้ฝ่าบาทลงดาบกับนางในทันที ฝ่าบาทจะขุดรากถอนโคน กำจัดทั้งแม่ ทั้งลูกทิ้งให้สิ้นซาก
จินเฟิงเกิดในครอบครัวขุนนาง ที่บ้านมีแม่ใหญ่ แม่รอง อนุเต็มจวน พี่น้องแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น ท่านหัวหน้าองครักษ์ของเขาเข้าใจเรื่องเหล่านี้ดี ถ้าเกิดเรื่องจนจะรักษาชีวิตนางเอาไว้ไม่ได้ เขาเองนั่นแหละที่จะทนไม่ได้ และต้องปล่อยนางไป
จินเฟิงรอมาหลายปี ไม่ได้รอให้อันอันเปลี่ยนใจไปหาตน แต่รอวันพระชายาอภิเษกเข้ามา รอวันที่ในจวนลุกเป็นไฟจนเขาต้องยอมให้พาอันอันหนี
นี่ต่างหาก คือ ความหวัง ของจินเฟิง
ชินอ๋องมองภาพตรงหน้าแล้วยิ่งหงุดหงิดใจ โมโหหึง เขารู้ตัวดีว่าหวง ยิ่งเห็นสีหน้านางตัวดี ดูสงบ ดูผ่อนคลาย ก็ยิ่งหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
"เดินชมชวน ชมตำหนักกันหน้าระรื่นแต่เช้าเชียว นางตัวดี"
"เสน่ห์แรงดีนักนะ ขนาดเอาให้เห็นคาตา ได้ยินกับหูเป็นประจำ ไอ้พี่ใหญ่เฟิงของเจ้าก็ยังรักมั่นไม่เปลี่ยนใจ"
เวลานี้ถ้าเขาอยากเอานางมาซุกไว้ในอกไม่ให้ใครเห็น จะผิดไหม บางทีเขาก็ไม่อยากเกิดมาในราชวงศ์เลยจริง ๆ
เมฆดำทะมึนปกคลุมใบหน้าฉีเทียนเหลียง เขากำลังกลุ้มใจหลายเรื่อง ไหนจะนางอสรพิษสุ่ยชิงหวา ว่าที่พระชายาที่กำลังจะอภิเษกเข้าจวนมา ไหนจะเป็นความปลอดภัย และสุขภาพของอันอัน ยิ่งมาเจอภาพบาดตาบาดใจ ยิ่งพาลให้หงุดหงิดอารมณ์เสีย ไม่รู้สองเท้าของเขา พาเขาเดินมาหาชายหญิงทั้งคู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งสองทำความเคารพเขากันอย่างพร้อมเพรียง เป็นคนงามที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ถามขึ้นมาก่อน
" เสด็จมาดำเนินเล่นเหมือนกันหรือเพคะ"
"ใกล้ค่ำแล้ว จะกลับหรือยัง" น้ำเสียงเขาแทบปกปิดความขุ่นมัวไม่มิด
"ไปเพคะ ทรงหิวหรือยังจะให้ห้องเครื่องจัดสำรับเลยหรือไม่เพคะ"
ชายหนุ่มสองคนมองสาวสวยตรงหน้าด้วยแววตาต่างกัน สำหรับท่านอ๋อง นางตัวดีนี่มีเรื่องทำให้ต้องห่วงต้องกังวลอยู่เสมอ สำหรับจินเฟิง อันเอ๋อของเขาเหมาะกับชีวิตที่เงียบสงบ ศึกชิงตำแหน่งรัชทายาท และไฟการเมืองอันร้อนระอุในตำหนักอ๋อง ไม่เหมาะกับนางแม้เพียงนิด
- Writer
