Code of Silence: L'ultima Mafia (R+18)

Napatili ako nang marinig ang mahinang putok ng baril dito sa loob ng isang boutique. Kaagad na nag-panic ang mga tao sa loob at kabilang na ako roon. Sa taranta ko ay sumunod ako sa sales lady na papuntang fire exit. Pakiramdam ko ay napakabigat ng aking paa. Tila ba may kung anong bakal na nakatali roon. Paliko na ako nang bulagta ang sale lady sa aking harapan. Nanlamig ang aking katawan at hindi ako makagalaw. “Saan mo balak pumunta?” ani ng lalaking naka-shades ng itim at nakatuon ang baril sa akin. Napatakip ako sa tenga ko nang barilin niya ang mga CCTV sa bawat gilid. Umiling ako nang lapitan niya at akmang tatakbo paalis nang makita ang lalaking kasama niya sa likuran ko at mabilis na tinakpan ang aking bibig. Sinubukan ko pang pumasag pero tumama ang kamao niya sa aking tiyan. Umikot ang aking paningin dahil sa sakit at kaagad na nandilim. “Huwag na kasi pumasag,” wika nu’ng lalaki. “Sabi ni boss si, Monterelli lang ang kukunin.” Hindi ko na narinig ang usapan nila dahil hilong-hilo na ang pakiramdam ko. Naalimpungatan ako at ramdam ko ang kawalan ng lakas ng aking katawan. Mabilis na napabangon ako at napahawak sa aking ulo nang makitang hindi ako nag-iisa rito sa loob. Napakainit at mukhang nasa isang basement kami. Napalunok ako at napatingin sa mga kasama ko. Iyong iba ay nakapiring at may tali ang mga kamay at nagpupumilit na kumawala. Ang iba sa tingin ko ay matagal na ring hostage rito. Napakasangsang ng amoy ng paligid at patay-sindi pa ang ilaw. Napatingin ako sa likuran ko at napaatras t’saka napatakip sa aking ilong. Hindi naiibsan ang amoy dahil sa nakatali rin ang aking kamay. Ni hindi ko namalayang tumulo ang aking luha sa takot. May lalaking nakabitay sa gilid at halos naaagnas na ang mukha. Mabilis na napasuka ako sa nakita at pakiramdam ko ay mawawalan ako ng ulirat sa nasasaksihan. “Diyos ko!” Hinahanap ko ang pinto subalit wala akong makita. “Magtago ka bago ka pa nila matipuhan,” mabilis na wika ng babae sa gilid ko. Napalingon ako sa kaniya at kaagad na nilapitan ito. Basang-basa ako ng pawis. “S-Saan tayo? Ano’ng nangyayari?” Paniguradong nag-aalala na sila Mama sa ‘kin. Hindi ko alam kung anong oras na ngayon. Hindi pa man siya nakasagot ay bumukas ang malaking pader at may flashlight na nakatuon sa gawi namin. Sumenyas ang lalaki sa kasama nito at padaskol na hinila ako. “S-Sandali,” taranta kong saad. Sa wari ko’y lalabas na ang puso ko sa sobrang takot. “M-Maawa kayo please, ano ba’ng kailangan niyo sa ’kin?” Ni isa ay walang nagsasalita sa kanila. Sinubukan kong pumasag pero lalo lamang akong nahirapan dahil sa napakahigpit niyang hawak. Napaaray ako sa sakit. Inis na tiningnan niya lang ako at inilingan. “Ineng, ang presko mo pa at ang bata. Paniguradong hindi magsisisi si, Monterelli sa ipagagawa ni, boss sa inyo,” aniya. Kaagad na kinabahan ako. “Ano ang ibig niyong sabihin?” Hindi ko na napigilan ang sarili kong lumuha at magmakaawa. Kita ko ang mala-demonyo nilang ngisi sa akin. Binuksan niya ang pinto at kaagad na nahintakutan ako sa nasaksihan. Ang mga babae ay hubo’t-hubad. “Boss, ito mas bata at mukhang walang karanasan. Gusto mo ba?” wika nu’ng lalaki. Hindi na matigil ang luha ko sa sobrang takot. Ni sa hinagap ay hindi ko inisip na pagdadaanan ko ito. Lumingon sa amin ang matanda na may malaking pangangatawan. Ngumisi siya at humithit sa kaniyang tostos. “Gisingin niyo si, Monterelli,” utos niya. Kaagad na hinila ko ang kamay ko at lumuhod sa matanda. “Please po maaawa na po kayo sa ‘kin. Hinahanap na po ako ng pamilya ko ngayon. Wala po kayong mahihita sa ‘kin. Pakawalan niyo na po ako, maawa po kayo sa ‘kin,” pakiusap ko. Nalalasahan ko na ang pawis at luha kong naghahalo. “Tumayo ka,” utos niya. Napalunok naman ako at sumunod sa sinabi niya. Kahit kaunti ay umaasa akong maaawa siya sa ‘kin. Hinawakan niya ang mukha ko at nginitian. Nakakatakot ang ngiting iyon. Ngiti iyon ng isang manyak. “Ang bata mo pa at maganda. Sige na ipasok na ‘yan,” wika niya. Nanlaki ang mata ko at napasigaw nang sapilitang hilahin ako ng lalaki at basta na lang itinapon sa loob ng isang kuwarto. Tinanggal niya ang tali sa kamay ko at itinulak kaya hirap na napabangon ako. Sinamaan ko siya ng tingin subalit tila wala lang naman sa kaniya. “Mga demonyo kayo!” singhal ko. Lalo lamang silang nagtawanan. Nakita ko roon ang lalaking nakasuot lamang ng pantalon na faded. Nakaupo lang siya sa kama at may bakal ang leeg at paa. Napalunok ako nang tumingin siya sa ‘kin. May tattoo ang kaniyang braso at may sugat ang kaniyang likod. Tila galing pa sa pagpapahirap. Maamo ang kaniyang mukha pero ang mga mata ay halatang walang emosiyon. Napakalalim at sobrang lamig. Pakiramdam ko ay natuod ako sa aking kinatatayuan dahil sa titig niyang parang hinihigop pati ang aking kaluluwa. Ang ganda ng kaniyang katawan maliban lamang sa iilang peklat sa kaniyang likod at tiyan. “Sige na, gawin niyo na. Naiinip na ako.” Sabay na napatingin kami sa itaas nang makitang may CCTV doon at maliit na speaker. Sa gilid ng kama ay may malaking glass window na hindi kita ang labas pero sa tingin ko ay kitang-kita kami rito sa loob. “Ineng, kung gusto mo pang mabuhay at makauwi sa pamilya mo mas mabuting maghubad ka na. Ihain mo ang sarili mo sa tigreng kaharap mo. Kung sakaling magustuhan ko ang ginagawa niyo baka may pag-asa ka pang mabuhay.” T’saka ko lang napagtanto ang gusto niyang mangyari. Tiningnan ko ang lalaking kaharap ko at hindi siya nagsasalita. Tumingin ako sa CCTV at umiling. “Huwag po please, maawa na po kayo sa ‘kin,” pagmamakaawa ko. “Ay!” hiyaw ko nang may putok ng baril sa aking likuran. “Huwag mong painitin ang ulo ko, Ineng. Sige na.” Ayaw ko pang mamatay. Kailangan ako ng pamilya ko. Nakagat ko ang aking labi at napapikit. Tahimik na nagdarasal ako sa Diyos. Nanginginig ang buo kong katawan na nilapitan ang lalaki. Nakatingin lang siya sa ‘kin nang deritso. Hanggang dibdib niya lang ako at sobrang tangkad niya. “Ganiyan nga. Sige na hubarin mo na lahat ng suot mo. Ang tagal naman kasi eh, gusto mo bang tulungan ka pa ng mga tauhan ko?” Galit na napatingin ako sa glass window. Alam kong nakikita niya ang galit sa mga mata ko ngayon. Mahinang binaklas ko ang aking suot na uniform at napalunok. Nanginginig ang kamay ko na sinunod ang aking palda hanggang sa mahubad ko na lahat. Sobrang diring-diri ako sa sarili ko. Patuloy lang sa pag-agos ang luha ko. Rinig na rinig ko ang hagikhikan nila at tila tuwang-tuwa pa sa nakikita. “Look at me.” Napakalalim ng boses niya subalit ang kaniyang mukha ay hindi man lang nagbago ang ekspresiyon. “Kailangan mong sundin kung ano ang gusto niya. Hindi lang isang baril ang nakatutok sa ‘tin ngayon. Look at your right side,” aniya. Napatingin ako roon at may mga pulang laser pa. “Ugh!” he grunted. Nahihintakutang lumayo ako nang makita ang tama ng baril sa braso niya. Kaagad na tumulo ang dugo nu’n at kita ko ang paggalaw ng kaniyang panga. Galit siya. “Oh God!” Napatakip ako sa bibig ko. Napakalalim ng titig niya sa ‘kin. “Do you want to die woman?” tanong niya sa ‘kin. Mabilis na umiling ako. “Good, sabayan mo ang galaw ko. For f***s sake stop crying. Your tears won’t help, lalo mo lang pinapahirap ang sitwasiyon,” matigas niyang aniya at mabilis na hinila ako at hinalikan. Napapikit ako at hinayaan siya. Kung ito lang ang paraan para makauwi ako nang buhay gagawin ko. Alang-alang sa Mama ko. Ramdam ng bawat himaymay ng katawan ko ang unti-unti niyang pag-angkin sa ‘kin. Sobrang nandidiri ako. Naririnig ko pa ang ungulan ng mga walanghiya sa labas at tawanan. Binaboy ako ng mga hayop na ‘yon. Walang kasing-sama. “Lie down, let’s get this over with. Tumahimik ka na rin at lalong umiinit ang ulo ko,” wika niya. Napalunok ako at marahas na pinunasan ang aking luha. “Tapusin mo na,” matigas kong ani. Tiningnan niya ang aking mata at kaagad na napaiwas ako nang makita ang hubad niyang katawan. “Kaya pala nababaliw lahat sa ’yo, Monterelli at may Komodo ka pala talagang tinatago riyan,” wika nu’ng mataba sa speaker. Lumingon ang lalaki sa glass window at itinaas ang kalingkingan niya t’saka ngumisi nang nakakainsulto. “I bet my pinky is longer and thicker than your d**k, Del Mundo,” sagot niya. Napahawak ako sa braso niya nang makitang tinamaan na naman iyon ng bala. Umaagos ang dugo niya hanggang sa dibdib ko. Maging ang aking palad ay punong-puno ng dugo. Pumikit siya at ngumisi na parang demonyo. Nakaramdam ako ng pagkaalarma nang makita ang tila yelo niyang mga mata. Napapikit ako nang dilaan niya ang sarili niyang dugo sa aking dibdib. Walang pasabi na ibinaon niya ang sarili niya sa ’kin kaya napahiyaw ako sa sobrang sakit. Pakiramdam ko ay mamamatay ako sa ginawa niya. Naitulak ko ang dibdib niya at napahagulgol. Tumigil naman siya. “You’re a virgin?” gulat niyang tanong. Luha lang ang naging sagot ko. “Bakit ka tumigil? Naaawa ka ba? Hymen lang ‘yan para namang hindi ka na sanay. Huwag mong painitin ang ulo ko, Monterelli at baka sa ulo ka na tatamaan ngayon. Gusto mo bang makipagtalik sa bangkay na?” “G-Gawin mo na, gusto ko pang mabuhay maawa ka sa ‘kin, kailangan ako ng mama ko,” nahihirapan kong usal. Kita ko ang alinlangan sa mukha niya. “He’ll pay for this, I promise,” matigas niyang saad.