ตอนที่ 5 ครั้งแรก 2/3
1429 Words
==Part Soa==
ฮือ เจ็บชะมัด...ฉันมองตามเฟมที่เดินเข้าห้องน้ำทันทีที่ฉันขอให้หยุด ฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงพลางรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องไปช่วยตัวเองในห้องน้ำ
ก่อนฉันจะหลับตาปี๋แล้วก็ผล็อยหลับไป รู้สึกตัวอีกทีก็มีคนเข้ามากอดฉันจากด้านหลังพร้อมไซ้ซอกคอฉัน ส่วนมือก็ขยำหน้าอกฉันไปด้วย
“อื้อ...” ฉันหดคอหนีเขา เขาหยุดทุกการกระทำก่อนจะจูบที่ขมับฉันเบา ๆ แล้วกอดฉันแน่น
รุ่งเช้าวันถัดมาฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา ทำให้คนข้าง ๆ ต้องหรี่ตามองฉัน
“อะไร” เขาพูดอย่างงัวเงีย
“กี่โมงแล้ว เดี๋ยวเค้าไปเรียนสาย” เฟมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองยื่นมาให้ฉันแล้วหลับต่อ
เจ็ดโมง! ฉันรีบดึงมือเฟมที่กอดฉันอยู่ออกแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ ออกมายังก็เห็นเขานอนอยู่ เลยเขย่าแขนปลุก
“อือ...”
เขาครางเบา ๆ พร้อมดึงฉันลงไปกอดทั้งที่ตายังหลับอยู่
“เค้าสายแล้ว รีบกลับกัน”
“จุ๊บก่อน”
เขาพูดพร้อมใช้นิ้วแตะปากตัวเอง
จุ๊บ!
เขาลืมตาขึ้นมายิ้มให้ ก่อนจะปล่อยฉันแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำจัดการล้างหน้าล้างตา แล้วเราก็ออกจากโรงแรมทันที
เฟมรีบบึ่งรถมาจนถึงบ้านภายในเวลาสิบห้านาที พอถึงบ้านฉันก็รีบลงรถไขประตูเตรียมเข้าบ้าน แต่ก็มีมือมาดึงแขนฉันไว้ ก่อนจะหันกลับไปเห็นพี่เมสัน
เขา...มาทำไมแต่เช้าเนี่ย
“เมื่อคืนไปไหนมา โทรไปก็ปิดเครื่อง”
เขามองฉันสลับกับเฟมที่กำลังเดินมาทางเขา
“พี่เมสันปล่อยเธอให้รีบเตรียมตัวไปเรียนเถอะครับ เมื่อคืนเราทำกันเหนื่อยไปหน่อยเลยตื่นสาย”
เฟมยักคิ้วพร้อมยิ้มมุมปากให้พี่เมสัน
“หุบปากมึงไป!...โซ พี่ขอคุยด้วยหน่อยค่ะ”
ประโยคแรกตวาดใส่เฟม ส่วนประโยคหลังหันมาพูดเสียงอ่อนกับฉัน
“พี่เมสัน เอาไว้ค่อยคุยกันนะคะ ตอนนี้หนูสายจริง ๆ” ฉันสะบัดมือพี่เขาแล้วรีบวิ่งเข้าบ้านไปอาบน้ำทันที
เช้านี้ฉันหยิบแค่ขนมปังกับนมหนึ่งกล่องแล้วออกจากบ้านทันที พี่เมสันยังคงยืนอยู่หน้าบ้านฉัน พอเห็นฉันเดินออกมาก็รีบปรี่เข้ามาทันที
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
เขาพูดพร้อมดึงข้อมือฉันให้ขึ้นรถไป ระหว่างทางฉันนั่งกินนมกับขนมปังเงียบ ๆ จนพี่เมสันเป็นฝ่ายพูดขึ้น
“เมื่อคืนหนูไปไหนมาคะ พี่แทบจะเป็นบ้าแล้วรู้ไหม โทรไปก็ไม่รับ กดกริ่งหน้าบ้านก็ไม่มีใครออกมา ทั้งที่รถหนูก็อยู่ครบ เจออีกทีก็ตอนกลับมากับไอ้เฟม”
“...พอดีหนูไปค้างข้างนอกน่ะค่ะ แบตโทรศัพท์ก็หมด ขอโทษด้วยนะคะ” พี่เมสันเอื้อมมือมาจับมือฉันแน่น แน่นจนฉันรู้สึกเจ็บ
“พี่เมสันคะ หนูเจ็บ” ฉันพยายามดึงมือออกจนมาถึงหน้าตึกเรียนพี่เขาก็ยอมปล่อย
“เลิกเรียนแล้วส่งข้อความมานะ”
ฉันพยักหน้าให้พร้อมกับลงรถรีบวิ่งเข้าตึกทันที เห้อ...อีกสามนาทีเกือบสายแหนะ
เลิกเรียนเสร็จฉันก็ส่งข้อความบอกพี่เมสันทันที ระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ พี่เมสันนั่งเงียบผิดปกติมาก แต่ฉันก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรจนมาถึงร้าน ก่อนพี่เมสันจะเดินตามฉันเข้ามาหลังเคาน์เตอร์แล้วพูดขึ้น
“พี่ขอคุยด้วยหน่อยค่ะ—”
“พี่เมสัน...ค่อยคุยหลังเลิกงานนะคะ ตอนนี้เวลางาน ตั้งใจทำงานกันเถอะค่ะ” ฉันยิ้มจาง ๆ พร้อมเอียงคอมองเขา พี่แคทที่เดินเข้ามาก็พูดสมทบขึ้นอีกรอบ
“แกไปทำงานก่อนเถอะเมสัน เรื่องส่วนตัวค่อยคุยกันทีหลัง น้องไม่หนีไปไหนหรอก”
หลังพี่แคทพูดจบพี่เมสันก็หันหลังเดินออกไปทำหน้าที่ตัวเองต่ออย่างจำใจ
“ครับ”
“เป็นอะไรกัน วันนี้มันทำหน้าบึ้งทั้งวัน ไม่หยอดลูกค้าสักคน บรรยากาศร้านวันนี้อึมครึมมาก ไอ้บอยกับไอ้เมสันก็ไม่คุยกัน”
พี่แคทพูดพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ข้างฉัน
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่เมื่อเช้าที่พี่เมสันมาหาหนูที่บ้าน ก็เหมือนจะอารมณ์ไม่ดีมาเหมือนกันนะคะ”
“ปล่อยมันไปเถอะพี่แคท มันเป็นคนสร้างเรื่อง เป็นคนรู้สึก มันก็ต้องจัดการตัวเอง”
พี่บอยพูดพร้อมกับวางของที่เก็บมาจากโต๊ะลูกค้าไว้ที่ซิงค์
“เมื่อวานถึงบ้านปลอดภัยใช่ไหมโซ”
“อ๋อ...ค่ะ” ฉันยิ้มแห้ง ๆ ให้ นึกไปถึงเมื่อวานก็หน้าแดงขึ้นมา
เมื่อเวลาปิดร้านมาถึง พี่บอยกับพี่แคทก็เพิ่งขับรถออกจากร้านไป ส่วนตอนนี้ในร้านเหลือแค่ฉันกับพี่เมสันสองคน ฉันก้มหน้าก้มตาดูบัญชี โดยมีเขานั่งอยู่ข้าง ๆ
“หนูจะคุยกับพี่ได้หรือยังคะ”
พี่เมสันพูดพร้อมกับฟุบหน้าลงไปกับเคาน์เตอร์ ฉันก็ปิดบัญชีแล้วหันมามองพี่เมสัน
“มาค่ะ พี่จะคุยอะไรกับหนู” พี่เมสันเด้งหัวขึ้นมาทันทีพร้อมจ้องหน้าฉันด้วยสายตาดีใจที่รอมาทั้งวันก็ได้คุยสักที
“เมื่อวานไปไหนกับมันมาคะ”
“กินหมูกระทะบุฟเฟต์ค่ะ”
“กินเสร็จทำไมไม่กลับบ้านคะ”
“ก็เมื่อวานฝนตกหนักนี่คะ เฟมมองไม่เห็นทาง เราเลยนอนโรงแรมแถวนั้นค่ะ”
“พี่โทรไปทำไมปิดเครื่องคะ”
“แบตหมดค่ะ”
“แล้วที่เฟมมันพูดเมื่อเช้าว่าหนูกับมันทำกันจนเหนื่อยคืออะไรคะ”
ฉันหน้าแดงทันทีที่เขาพูดถึงเรื่องนั้น
“นี่หนูกำลังหน้าแดงให้มันเหรอ หนูมีอะไรกันแล้วเหรอคะ”
“เรียกว่าได้แล้วหรือเปล่านะ...” ฉันพึมพำหันหน้าไปทางอื่น พลางคิดว่าจะพูดออกไปยังไงดี คือเฟมก็เอามันเข้ามาในตัวฉันแล้วนิดหน่อย
“พูดมาค่ะ”
พี่เมสันจับหน้าฉันให้หันมามองหน้าเขา
“หนูไม่รู้...” ฉันหลบตาพี่เมสัน ก่อนเขาจะปล่อยมืออกจากใบหน้าฉัน
“กี่น้ำ”
เสียงพี่เมสันดูแข็งขึ้นแต่ก็แฝงน้ำเสียงอ่อน ๆ อยู่
“หนึ่งค่ะ”
“ใส่ถุงไหม”
“เอ่อ...ไม่...ค่ะ” พี่เมสันมองหน้าฉันทันที แววตาดูน่ากลัวขึ้นมานิดหนึ่ง ก่อนเขาจะเขาปล่อยมือฉันแล้วหันไปกุมขมับแทน
“เหอะ! แล้วแตกในแตกนอก”
“ห้ะ คือ...”
“ตอบ...หนึ่งน้ำที่มันทำ ในหรือนอก”
“สะ...สำหรับเฟมน่าจะเสร็จใน—” พูดไม่ทันจบพี่เมสันก็ลุกขึ้นอย่างแรงจนทำให้เก้าอี้ที่นั่งอยู่ไปกระแทกเข้ากับตู้กระจกที่เอาไว้แช่ขนมจนแตกกระจาย ก่อนจะมีเศษกระจกกระเด็นมาโดนขาฉันจนเลือดไหลลงมา พี่เมสันเดินไปเตะเก้าอี้สำหรับลูกค้าล้มหลายตัวก่อนจะไปนั่งที่ริมหน้าต่างร้าน
“พี่เมสัน ฟังหนูให้จบก่อน—”
“หุบปาก! ถ้าพูดอีกคำเจอดีแน่!”
อึก!
ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ตอนนี้เขาน่ากลัวมาก ใจฉันเต้นแรงพร้อมหอบหายใจเพราะความกลัวแถมยังเจ็บแผลที่โดนบาดเมื่อกี้ด้วย ฉันจึงรีบส่งข้อความหาพี่บอยทันทีเพราะตอนนี้ฉันกลัวพี่เมสันมาก
Soa De Graff : พี่บอยคะ ตอนนี้พี่เมสันเป็นอะไรไม่รู้ พี่เขาน่ากลัว
บอย อุปกรณ์ : ตอนนี้อยู่ไหน
Soa De Graff : อยู่ร้านค่ะ พี่มาได้ไหมคะ
บอย อุปกรณ์ : พี่จะไปเดี๋ยวนี้
คนเป็นพี่รีบออกรถตรงดิ่งกลับมาร้าน ไม่ลืมโทรบอกเพื่อนสนิทที่ฝากฝังน้องสาวไว้กับตัวเอง
(ว่า...)
“มึงรีบมาที่นี่ได้ไหม กูว่าไอ้เมสันแม่งเริ่มทำตัวน่ากลัวกับน้องแล้วว่ะ เมื่อกี้น้องส่งข้อความมาหากูให้ไปหา บอกว่าไอ้เมสันเป็นอะไรไม่รู้ น้องกลัว”
พูดจบปลายสายก็ตัดสายทันที
- Writer
