เมียแต่งที่คุณไม่เคยต้องการ

พาไปโรงพยาบาล

บทที่4 พาไปโรงบาล

‘’นายหัวมาแล้วหรอคะ มิรามันไข้สูงมากให้กินยา ทั้งเช็ดตัวแล้วไข้ก็ไม่ลดเลยค่ะ’’นกแก้วรีบรายงานเจ้านายอย่างร้อนรนเพราะตอนนี้มิรานั้นจับไข้จนเพ้อเพราะพิษของบาดแผลที่กำลังติดเชื้อ

‘’ปลุกมันให้ลุก ให้มันเดินไปขึ้นเรือฉันจะพามันไปโรงบาล’’ศิวะบอกแก่สาวรับใช้

‘’ตะ แต่มันไข้สูงจนเพ้อแล้วนะคะนาย ลุกนั่งมันยังทำไม่ได้เลย แล้วมันจะเดินไปที่เรือได้ยังไง’’นกแก้วพยายามอธิบายให้เจ้านายของตัวเองเข้าใจถึงสภาพร่างกายของมิราในตอนนี้

‘’ถ้ามันทำไม่ได้ก็ปล่อยให้มันตายอยู่ที่นี้แหละ จะได้มีผีเฝ้าคอกม้าแทนคนงาน’’ศิวะพูดอย่างไม่แคร์เขาไม่แม้แต่จะชายตามองสภาพของมิราเลยสักนิด ส่วนนกแก้วนั้นตอนนี้รู้สึกสงสารมิราจับหัวใจ เธอไม่คิดเลยว่าเจ้านายที่เธอเคารพรักราวกับพี่ชายจะใจดำกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียในทะเบียนได้ขนาดนี้ แต่นกแก้วก็ทำได้เพียงเก็บความไม่พอใจไว้ เพราะอยู่ที่นี้เธอก็เป็นเพียงคนงานธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีเรี่ยวแรงไม่มีสิทธิมีเสียงอะไรจะไปต่อกรกับศิวะได้

‘’มิรา มิรา ตื่น จะพาไปหาหมอ ลุกไหวไหม’’นกแก้วเขย่าปลุกร่างเล็กที่หนาวสั่นเพราะพิษไข้ มิราพยายามลืมตาที่หนักอึ้ง ปากของหญิงสาวทั้งซีดทั้งสั่น

‘’แม่….แม่…แม่ขา พ่อ….ช่วย…ด้วย’’มิราเอาแต่เพ้อถึงพ่อกับแม่เธอไม่หยุดนั้นยิ่งบีบหัวใจของคนฟังอย่างนกแก้วเข้าไปใหญ่

‘’ทนไม่ไหวแล้วเว้ย จะเป็นไงก็เป็นกัน’’นกแก้วที่ทนดูไม่ได้ช่วยพยุงร่างของมิราขึ้นมาเพื่อจะพาเธอลุกเดินไปที่เรือ แต่มิราตอนนี้ไร้เรี่ยวแรงมาก แถมตอนนี้สติของเธอก็ไม่มี ทำให้ทั้งคู่ล้มไปด้วยกัน เสียงดังภายในห้องทำให้ลูกน้องของศิวะที่รออยู่ด้านนอกต้องเปิดประตูเข้ามาดู

‘’อะไรวะนกแก้ว นี้เอ็งช่วยมันหรอเดียวก็ซวยหรอกให้มันเดินเอง’’สิงหนมือขวาคนสนิทของศิวะทำเสียงเข้มใส่นกแก้วที่ตอนนี้พยายามจะพามิราลุกเดินไปที่เรือให้ได้

‘’ซวยก็ซวยสิว่ะ ฉันทนดูไม่ไหวแล้ว มันจะตายอยู่แล้วเนี่ย ฉันไม่อยากกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดข้อหาเจตนาฆ่าหรอกนะ’’นกแก้วเอ่ยอย่างไม่แคร์ พร้อมกับพยายามพยุงร่างของมิราให้เดินไปกับเธอ

‘’จิ๊ โธ่เว้ย มานี้มา ฉันอุ้มเอง’’สิงหนที่แอบชอบนกแก้วอยู่ไม่อยากให้คนที่ตนรักเดือดร้อนจึงอาสาอุ้มมิราไปที่เรือ เพราะต่อให้ศิวะจะโมโหอย่างมากเขาก็แค่โดนตบหน้าสั่งสอนไม่กี่ครั้ง เขาทนได้ แต่ถ้านกแก้วต้องโดนทำโทษเขาทนไม่ได้……….

ร่างเล็กถูกอุ้มขึ้นก่อนจะถูกสิงหนพาเดินไปยังชายหาดที่เรือของศิวะจอดรออยู่ เมื่อศิวะเห็นสิงหนอุ้มมิราเดินมาที่เรือของตนเขาก็ไม่พอใจอย่างมาก

‘’ไอ้สิงหน ฉันบอกแล้วหนิว่าให้มันเดินมาเอง ช่วยมันทำไม!!!’’ศิวะถามพร้อมกับกำคอเสือลูกน้องคนสนิทเข้ามาตะคอกถามด้วยความเดือดดาลที่ลูกน้องกล้าขัดคำสั่งเขา

‘’มันใกล้จะตายแล้วครับนาย ผมกลัวจะซวยเลยรีบพามันมาขึ้นเรือ นายดูสิครับปากมันซีดแล้วถ้าเราไปโรงพยาบาลช้า เดียวมันตายขึ้นมาจริงๆ นะครับ ถ้ามันตายก่อนที่คุณกิ่งจะฟื้นมันก็สบายเกินไปน่ะสิครับ’’สิงหนที่รู้เรื่องทุกอย่างดีว่าที่มิราถูกกระทำแบบนี้เพราะอะไรรีบหาข้ออ้างเพื่อเอาตัวรอดและไม่ให้นกแก้วต้องโดนลงโทษ

‘’งั้นก็ออกเรือ’’ศิวะเมื่อได้ฟังเหตุผลก็ปล่อยคอเสื้อของสิงหนและสั่งให้ออกเรือทันที

ณ โรงพยาบาล มิราถูกนำตัวแอดมิดในห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน ศิวะสั่งให้ลูกน้องสองคนคอยเฝ้ามิราอยู่ที่นี้ ส่วนตัวเขาและสิงหนรีบเดินทางกลับไปที่เกาะทันที เพราะเขาต้องกลับไปจัดการธุระที่เกาะเนื่องด้วยว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของกิ่งเกสร ศิวะจัดงานวันเกิดให้กับผู้หญิงที่เขารักทุกปี และปีนี้ก็เช่นกัน เขานิมนต์พระมาทำพิธีที่บ้านเพื่อเป็นสิริมงคลให้แก่กิ่งเกสรเพราะเชื่อว่าอานิสงค์จากการทำบุญจะทำให้กิ่งเกสรตื่นขึ้นมาได้ในสักวัน

‘’เห้อ ทำบุญทุกปีๆ แต่ทำบาปทุกวันๆ มันคงจะสมดุลกันอยู่หรอกมั้ง!!!’’นกแก้วที่กำลังล้างผักอยู่ในครัวช่วยป้านิ่มบ่นไปล้างผักไป

‘’ไหนว่าเรื่องเจ้านายอย่าไปยุ่งไงแล้วทำไมเอ็งมาบ่นไม่หยุดตั้งแต่เช้าเลย ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะมาอยู่ในครัวทำไมวันนี้มาขลุกอยู่นี้ซะได้’’ป้านิ่มที่รู้อยู่แก่ใจว่าทำไมนกแก้วถึงมาอยู่ที่นี้แต่ก็อดจะแซะเธอไม่ได้เช่นกัน

‘’รู้แล้วยังจะถามอีกนะป้า ใครจะไปทนดูได้ล่ะ เนี่ยฉันยังรู้สึกผิดอยู่เลย เหมือนฉันมีส่วนร่วมทรมานคุณมิรายังไงก็ไม่รู้ มาคิดๆ ย้อนดู เธอก็ตัวเล็กแค่นั้น แต่ทนทำงานหนักยิ่งกว่าผู้ชายไปได้ยังไงตั้งหลายเดือน’’นกแก้วสารภาพความในใจของตัวเองเพราะสภาพของมิราเมื่อคืนยังติดตาเธอไม่หาย

‘’เลิกเม้าเจ้านายได้แล้ว รีบเร่งมือเข้าเดียวกับกับข้าวจะเสร็จไม่ทันพระฉันท์’’ ป้านิ่มรีบตัดบทสนทธนากับนกแก้วเพราะไม่อยากจะรับรู้เรื่องของเจ้านายคนเล็กไปมากกว่านี้ ถ้าไม่จำเป็นหญิงสูงวัยก็ไม่อยากจะไปก้าวก่ายเรื่องของเจ้านายนักแต่เมื่อวานเธออดจะสงสารมิราไม่ได้จริงๆ

‘’ป้า เราบอกคุณท่านดีไหม?’ ’นกแก้วยังไม่หยุด หล่อนกลับพูดสิ่งที่ทำให้ป้านิ่มต้องตีลงที่แขนออกมา

‘’โอ๊ยป้า เจ็บนะ ตีทำไมเนี่ย!!!’’นกแก้วร้องเสียงหลงพร้อมกับลูบแขนตัวเองไปมาเพราะความเจ็บจากรสมือของหัวหน้าแม่ครัว

‘’อย่าสาระแนเรื่องเจ้านาย ทำหน้าที่ของเอ็งไป’’ป้านิ่มเอ่ยเสียงดุ

‘’แล้วคุณมิราไม่ใช่เจ้านายรึไง ถึงนายหัวจะเกลียดชังเธอขนาดไหนแต่คุณมิราก็เป็นเมียตีทะเบียนหนิ เพราะงั้นหนูว่าเธอก็เป็นเจ้านายนะ’’นกแก้วพูดอย่างไม่สะทกสะท้านต่อสายตาของป้านิ่มที่มองเธอตาขวางที่สาวรับใช้ตัวน้อยสู่รู้เรื่องของเจ้านายมากเกินความจำเป็น

‘’ไปตักแกง อย่าพูดมาก ชอบพูดขนาดนี้เดียวข้าจะไปขอนายหัวให้เอ็งเข้ามาอยู่ในครัวถาวรซะหรอก’’ป้านิ่มเริ่มขู่เพราะไม่อยากจะให้นกแก้วพูดไปเรื่อยอีก ซึ่งคำขู่นี้ก็ได้ผลเพราะเด็กสาวนั้นไม่ได้ชื่นชอบงานในครัวเลย

‘’จ้าๆ ไม่เม้าแล้วจ้า ตักแกงเสร็จจะหายเข้าฟารม์ไปตอนนี้เลยจ้า’’นกแก้วเอ่ยอย่างประชดประชันก่อนจะวางมือจากผักสดตรงหน้าแล้วไปช่วยสาวใช้คนอื่นตักแกงตามคำขู่ของป้านิ่ม

‘’เฮ้อ นางเด็กคนนี้’’ป้านิ่มพูดพร้อมกับถอนหายใจก่อนจะส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอากับนกแก้ว แต่หัวหน้าแม่ครัวก็เก็บเอาคำพูดของเด็กสาวมาครุ่นคิดเช่นกัน

‘’หรือจะลองขอความเมตตาจากคุณท่านดีนะ…’’ป้านิ่มพูดกับตัวเองอย่างใช้ความคิดก่อนจะเร่งมือทำกับข้าวเพื่อให้ทันพระฉันท์เพล