" คุณลิเดีย..."
ประโยคนั้นดังออกมาราวกับผิวปาก เจ้าของเสียงหน้าซีดเผือด ไม่คิดว่าคนที่เจอะเจอแบบไม่ทันตั้งตัว จะเป็นหัวหน้า ตำแหน่งเลขา
หล่อนไม่ได้ทักทายอะไรนอกจากตวัดตามอง และเดินผ่านเธอไปเสียเฉยๆ โคลนียืนนิ่ง มองข้ามไหล่มนงุนงงกับสิ่งที่เกิด
เธอไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม?
กับภาพที่เห็น..
และแน่นอน หลังเธอสูดลมหายใจเข้าปอดสุดลึกอีกรอบ ก่อนเดินเข้าไป นั่นคือคำตอบ กระจ่างความสับสนในหัวโดยไม่ต้องสรรหา
" เธอใช้เวลาในการเดินทางจากข้างล่างขึ้นมาบนนี้นานไปหน่อยนะ"
มือบางเผลอผสานงาเข้าหากันเองอย่างเลี่ยงไม่ได้ หลังเห็นร่างสูงในสภาพล่อแหลมเปลือยครึ่งท่อน พร้อมวาจาถากถางตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นเธอ
" ขอโทษค่ะ ฉันไม่คุ้นชินกับที่นี่ "
เขานอนอยู่บนโซฟา เอนหลังพิงพนัก หญิงสาวก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา เก็บก่ำความรู้สึกด้วยการกัดริมฝีปาก
เธอเชื่อ เป็นใครก็ต้องรู้สึกไม่ดี หากมายืนอยู่ตรงจุดนี้ ต่างกันมากกั
