------
***Arabella's POV***
-
Mula sa gilid, tahimik akong nakatayo habang unti-unting ibinababa ang kabaong ni Eryiel sa ilalim ng lupa. Hindi ko maialis ang paningin ko rito, para bang hindi pa rin ako makapaniwala na ito na ang huling pagkakataon na makikita ko siya. Mabigat pa rin ang loob ko, at hindi ko maitanggi ang kirot sa aking dibdib. Ang pagkawala niya ay isang sugat na hindi pa naghihilom, isang katotohanang hindi ko pa matanggap.
Sa kabila ng ulan ng mga hikbi at iyak sa paligid, nanatili akong tahimik. Kitang-kita ko ang pamilya ni Eryiel—si Tito Salve na bagama’t hindi umiimik, ay hindi maitago ang matinding sakit sa kanyang mga mata. Hindi pa kami nagkausap. Hindi ko pa siya nakokomponta sa katotohanang siya ba talaga ang tunay kong ama. Hindi ko magawang komprontahin
