Laboratory Complex
1219 Words
CHAPTER 5
THIRD PERSON POV
“Tin… halika muna rito.”
Napatigil si Tinay habang inaayos ang bag niya. Lumapit siya kay Manyacle na nakatayo sa may pintuan ng mansion, naka-t-shirt lang at medyo gusot pa ang buhok halatang bagong gising pero gwapo pa rin kahit papaano.
Paglapit niya ay bigla siyang hinila nito paharap at marahan siyang hinalikan sa noo.
“Mag-iingat ka,” bulong ni Manyacle, mababa ang boses at parang may tinatago pang kung ano.
Napakurap si Tinay, kinabahan at kinilig nang sabay. “Oo… uuwi ako mamaya.”
“Tin…” Hinawakan ni Manyacle ang kamay niya, hawak na may pag-aalinlangan pero ramdam ang bigat. “Huwag masyadong mapagod.”
Napangiti siya. “Ako pa?”
Pero ang totoo, nahihiya siya. Kanina lang, halos hindi siya makatingin ng diretso kay Manyacle dahil sa tensyonang hindi pa nila napag-uusapan nang maayos. Pero ayun isang halik sa noo, tapos parang gusto na naman niyang hindi umalis.
“Go,” sabi ni Manyacle, pero halata sa mukha nito na ayaw talaga siyang pakawalan.
Tumalikod si Tinay bago pa siya tuluyang bumigay, at mabilis na naglakad palabas ng gate habang nararamdaman niyang sinusundan siya ng tingin nito.
Pagkasakay niya ng tricycle papuntang terminal, saka lang siya nakahinga nang malalim.
Focus, Tin. Work mode. Scientist mode.
Pero kahit paulit-ulit niyang sinasabi iyon, tumibok nang mas mabilis ang puso niya tuwing naaalala niya ang init ng labi ni Manyacle sa noo niya.
Pagdating niya sa Cavite Laboratory Complex, mabilis siyang nag-scan ng ID at dumiretso sa Sector B. Pagbukas niya ng pinto, hindi pa siya nakakahakbang ng tatlo ay sumalubong agad sa kanya ang dalawang boses.
“Ay, Tinay! Good morning!”
“Hoy! Late ka ba o blooming ka lang?”
Napatingin siya at nakita sina Sergio Valdez at Dr. Jessa Cortez na nag-aayos ng mga container at test tubes sa main table.
“Ano ba kayo,” sagot ni Tinay, nangingiti pero halatang kinakabahan dahil baka mapansin nila ang kakaibang glow niya. “Maaga pa po ako, no.”
Lumapit si Sergio, hawak ang clipboard. “Hindi namin sinasabing late ka. Pero yung mapula mong pisngi, parang may nagsampal ng feelings d’yan.”
Nagtaas-baba ang kilay ni Dr. Jessa. “Oo nga. Sino ba naghatid sa’yo kanina? Yung ‘uncle’ mo ba?”
Halos maubo si Tinay. “Wala! Ako lang! Tumigil nga kayo.”
“Hmm.” Nagkatinginan ang dalawa, parehong nakangiti na parang may alam.
Tinay rolled her eyes habang naglalakad papunta sa locker area. “Trabaho na po tayo. Madami tayong gagawin.”
“Sus. Biglang seryoso. Classic sign,” bulong ni Jessa, pero sapat para marinig ni Tinay.
Pinili na lang niya itong i-ignore, nag-disinfect ng kamay, at nagsuot ng lab gown, gloves, at face shield. Kahit medyo naiilang siya, kailangan niyang mag-focus. Mayroon silang ongoing na research na posibleng mag-contribute sa next-gen medical treatment isang regenerative serum na pinaghalo ang human at selected animal blood markers.
Paglapit niya sa main table, agad siyang binalikan ng amoy ethanol, lamig ng AC, at tunog ng mga machine: centrifuge hum, glass tapping, at beep ng analyzer.
“Tinay,” tawag ni Sergio, nakatingin sa kanya ng seryoso. “May natira pa tayong twelve samples na hindi pa namin nati-check. Ikaw na bahala mag-run ng tests, ha?”
“Sige po,” sagot niya habang nilalapag ang tray ng mga vials. “Human samples po ‘to?”
“Yup,” sagot ni Jessa. “Tsaka may dalawang animal samples sa kabilang tray. Double sterilization tayo today. Mas mataas risk.”
Tinango ni Tinay, alam ang bigat ng responsibility. Ang human samples ay mas sensitive, mas mabilis masira, at mas mataas ang posibilidad ng contamination kung may mali siyang galaw.
“Ano muna unang gagawin ko?” tanong niya habang inaayos ang mga label ng tubes.
Sergio pointed at the machines. “Prepare mo muna yung reagent mixture. Tapos run mo yung absorption tests para ma-check ang hemoglobin concentration. Tapos encode mo sa database. Si Jessa magpe-prepare ng protein markers.”
“Copy po.”
Habang kinukuha niya ang micropipette, napansin ni Dr. Jessa ang ngiti ni Tinay.
“Teka,” sabi ni Jessa, nakakunot pero amused. “Bakit ka ba masaya? Dati, pag human samples, takot-takot ka. Ngayon parang… superwoman ka?”
“Ano ba kayo, wala akong—”
Pero hindi niya natapos ang sasabihin dahil biglang bumalik sa isip niya ang halik sa noo kanina.
At ‘yon ang naging dahilan para medyo ma-out of focus ang kamay niya.
Hindi naman niya nabitawan ang sample, pero nadulas ng kaunti ang hawak niya sa glass vial.
“TINAY!” sigaw ni Sergio.
Napaatras siya, mabilis na sinalo ang vial sa pagitan ng dalawang daliri, halos mahulog sa sahig.
“Oh my god!” napahawak si Jessa sa dibdib niya. “Girl, muntik na ‘yon ha!”
“Hala, sorry po!” hingal na sabi ni Tinay. “Nadulas lang yung gloves ko.”
Sergio looked at her, suspicious. “Nadulas… o na-distract?”
“Hindi po focus po ako. Promise.”
“Sure ka?”
“Opo.”
Nagkatinginan ulit ang dalawa. Parehong halatang may hinala.
Tinay cleared her throat at sinimulan na ang trabaho. Kailangan niyang patunayan na hindi siya lutang kahit medyo lutang nga talaga siya dahil kay Manyacle.
Pinunas niya ang working area, nag-sanitize, nilagay ang sample rack sa tamang position, at sinimulan ang procedure. Dahan-dahan niyang inipit ang pipette, hinugot ang 0.5 mL ng dugo, at ibinuhos ito sa reagent solution. Nagbago ang kulay mula deep red tungo sa crimson brown sign na umuubra ang reaction.
Inilipat niya ang mixture sa cuvette at nilagay ito sa spectrophotometer. Sumindi ang mild blue light ng machine habang umiikot ang reading. Tumingin siya sa screen habang unti-unting lumalabas ang graph.
“Stable,” bulong niya.
“Good job,” sabi ni Sergio mula sa likod. “Ilagay mo sa system ah. Si Jessa gagawa ng marker proteins mamaya. ‘Wag kang magkamali sa encoding.”
Nag-type siya sa laptop, sinulat ang hemoglobin scale, at in-upload ang results sa shared network.
Pero habang nagta-type, naramdaman niyang napapangiti siya nang hindi sinasadya.
At syempre, nakita ‘yon ni Dr. Jessa.
“Aha!” sigaw nito bigla, halos tumalon si Tinay sa gulat. “Alam ko na! Tinay, paki-explain. Bakit ang ngiti mo parang nakahigop ng kilig smoothie?”
“Hindi nga po”
“May nag-good morning ba sa’yo kanina?”
“Wala po. Ako lang.”
“Sure? Hindi ba yung ‘uncle’ mo na hindi mo naman uncle talaga?”
Napahinto si Tinay. Literal na hindi siya makahinga saglit.
Si Sergio ay hindi rin nagla-laglag ng pagkakataon. “Tinay… kung may nangyari sa inyo ng ‘uncle’ mo…”
“WALA!” bulalas ni Tinay, pero masyadong mabilis ang sagot niya kaya mas lalo silang naniniwala.
Bigla silang napatawa.
“Tssk,” bulong ni Jessa, nag-shake ng head. “Mga denial queen talaga ang in love.”
Natameme si Tinay, pero hindi mapigilan ang pag-init ng pisngi.
Habang bumabalik siya sa pipette at sunod-sunod na samples, hindi niya maiwasang isipin na kahit gaano niya gustong mag-focus, kahit gaano ka-intense ang research nila, kahit ilang scientific procedure pa ang gawin niya…
Isang halik lang sa noo ni Manyacle ang kayang guluhin ang buong araw niya.
- Writer
