พันธะร้ายพิสูจน์รัก

มหาวิทยาลัย วันสอบวันสุดท้ายของเหล่านักศึกษามหาวิทยาลัย ทุกคนต่างมาที่นี่เพื่อตามล่าหาความฝันของตัวเองในเมืองหลวงแห่งนี้ หลังสอบเสร็จนักศึกษาหลายๆ คนต่างก็เตรียมตัวกลับภูมิลำเนาของตัวเอง บางส่วนก็เตรียมตัวออกไปปาร์ตี้เพื่อฉลองหลังสอบเสร็จกับเพื่อนๆ ทำให้ช่วงเย็นในรั้วมหาวิทยาลัยดูเงียบเหงาขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพอมีนักศึกษาบางส่วนที่ยังคงนั่งจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนบริเวณลานกิจกรรมใต้อาคารเรียนรวม “เฮ้ออออ…!!!” “นี่ชูใจ…ยังไม่มีบริษัทติดต่อกลับมาอีกเหรอ?” ใบหม่อนเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง พวกเธอต่างรู้ดีในยุคที่ข้าวยากหมากแพ้เเบบนี้จะหางานทำสักที่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย “ยังเลยอะ…” ชูใจพึมพำออกมาเสียงหงอย พร้อมกับซบหน้าลงกับไหล่มนของเพื่อนรักอย่างอ้อนๆ “ลองหาที่ใหม่ดูดีไหมเดี๋ยวเราช่วย” ใบหม่อนลูบลงที่หัวน้อยๆ ของเพื่อนสาวเบาๆ พร้อมกับเอ่ยบอกกับหญิงสาวเสียงใสอย่างที่เธอชอบทำมาตลอด “อือ…เราก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” ชูใจส่งยิ้มหวานให้กับเพื่อนสาวก่อนที่เธอตอบกลับไป “หม่อนเชื่อว่าคนเก่งอย่างชูใจต้องได้งานทำอย่างแน่นอน” “ขอบคุณนะ” “จ้า…ว่าแต่ชูใจเห็นเบียร์บ้างรึป่าว?” ใบหม่อนมองซ้ายทีขวาทีเพื่อมองหาเพื่อนรักอีกคน พร้อมกับก้มมองนาฬิกาบนข้อมือของตัวเองไปด้วย ตอนนี้ก็เลยเวลานัดหมายมาเกือบ 1 ชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของฟองเบียร์เพื่อนรักอีกคนของพวกเธอสักที ปกติแล้วฟองเบียร์ไม่ใช่คนที่จะผิดนัดกับเพื่อนๆ แบบนี้ ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอมาไม่ได้เธอก็จะบอกกับใบหม่อนและชูใจออกมาตรงๆ วันนี้ทั้งสามคนมีนัดทำงานกลุ่มชิ้นสุดท้าย สำหรับนักศึกษาชั้นปีที่ 4 อย่างพวกเธองานชิ้นนี้ถือว่าสำคัญมากและจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปฝึกงาน และถ้าการฝึกงานผ่านไปได้ด้วยดีนักศึกษาทุกคนก็ถือว่าจบการศึกษาเป็นที่เรียบร้อย “…” ชูใจลุกขึ้นนั่งก่อนที่เธอจะมองตามสายตาของเพื่อนรักที่กำลังทอดมองออกไปยังทางเดินเล็กข้างตึก ใบหน้าสวยหวานยกยิ้มออกมาทันทีที่เห็นร่างบางที่เธอคุ้นเคยกำลังเดินเข้ามา ก่อนที่คิ้วเรียวสวยจะขมวดผูกกันเป็นปมทันทีที่เห็นสภาพที่อิดโรยของฟองเบียร์เพื่อนรักอีกคนของเธอ “เบียร์! / เบียร์!” ชูใจและใบหม่อนร้องเรียกเพื่อนรักออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่มาใหม่ด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับช่วยพยุงร่างบางของหญิงสาวตรงหน้าให้มานั่งลงยังเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกล “อย่าทำหน้าเหมือนเรากำลังจะตายได้ปะ?” เบียร์เอ่ยบอกกับเพื่อนทั้งสองคนพร้อมกับหัวเราะชอบใจไปด้วย “พูดอะไรแบบนี้ไม่ตลกเลยนะ” “นั่นสิ…ช่วงนี้ทำงานหนักเหรอ ทำไมดูเหมือนเบียร์ไม่ได้พักผ่อนเลยล่ะ?” ชูใจเอ่ยถามร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้าออกมาด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่เธอจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ กับฟองเบียร์ พร้อมกับจ้องมองไปยังเพื่อนรักของเธออย่างรอคำตอบ ชูใจและใบหม่อนรู้ดีว่าฟองเบียร์ต้องลำบากแค่ไหน ผู้หญิงตัวเล็กๆ เพียงคนเดียวแต่กลับต้องกลายมาเป็นหัวหน้าครอบครัวตั้งแต่ยังเรียนไม่ทันจบ จากที่เคยอยู่กินอย่างสุขสบายกลับต้องมาทำงานจนไม่มีวันหยุดเพื่อหาเงินมารักษาแม่ที่ป่วยติดเตียง ฟองเบียร์มีน้องอยู่อีกคนแต่กลับไม่ได้ความ เรียนก็ไม่เรียน งานการไม่ยอมทำสร้างแต่ปัญหาให้พี่สาวอย่างฟองเบียร์ไม่เว้นแต่ละวัน แต่ในความโชคร้ายก็ยังคงมีความโชคดีอยู่บ้างที่เธอได้พบกับเพื่อนที่ดีอย่างชูใจและใบหม่อนไม่อย่างนั้นเธออาจจะเรียนไม่จบมหาลัยด้วยซ้ำ “ถ้ามีอะไรให้เรากับใบหม่อนช่วยก็บอกได้เลยนะ” ชูใจกุมมือบางของเพื่อนรักเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้าออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างเช่นทุกครั้ง “ใช่แล้ว เราเป็นเพื่อนกันไม่ต้องเกรงใจนะ เข้าใจไหม…” “เข้าใจแล้วจ้า…ขอบคุณมากนะ เราโชคดีมากเลยที่มีชูใจกับใบหม่อนเป็นเพื่อน” ฟองเบียร์เอ่ยบอกกับเพื่อนรักทั้งสองคนก่อนที่เธอจะยกยิ้มออกมาอย่างจริงใจ ตั้งแต่เกิดเรื่องอุบัติเหตุในครั้งนั้นที่ทำให้เธอต้องสูญเสียพ่อซึ่งเป็นเสาหลักของครอบครัวไป เธอก็ไม่เคยพบกับความโชคดีอีกเลยจนกระทั่งเธอได้มาเจอกับเพื่อนทั้งสองคนในรั้วของมหาลัยแห่งนี้ ฟองเบียร์ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่เธอจะซบหน้าลงกับไหล่มนของชูใจอย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่ทุกคนปรับทุกข์กันได้ไม่นานก็ต้องรีบเร่งแจกจ่ายงานที่จะต้องพรีเซนต์ในอีก 3 วันข้างหน้า เพราะตอนนี้เวลาล่วงเลยมามากแล้วนักศึกษาหลายๆ คนที่เคยนั่งจับกลุ่มคุยกันก็ทยอยพากันลุกออกไปจนจะหมดแล้ว “โอเคตกลงตามนี้” “ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี” “พวกเราต้องได้จบพร้อมกัน…เย้! / เย้! / เย้!” หลังจากตกลงกันแล้วว่าใครจะพูดส่วนไหน ทั้งสามคนก็จำเป็นต้องแยกย้ายกันกลับ เพราะต่างคนต่างมีธุระส่วนตัวที่ต้องรีบกลับไปจัดการกันต่อ ชูใจมองตามเเผ่นหลังของเพื่อนรักที่กำลังเดินห่างออกไปจนลับตา ก่อนที่เธอจะเดินไปขึ้นรถยังป้ายรถเมย์ที่อยู่บริเวณหน้ามหาลัยในทันทีไม่รอให้มืดค่ำไปมากกว่านี้ “เฮ้อ…!!” ตะวันถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอยังคงคิดถึงหน้าฟองเบียร์ที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอเองก็อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้จริงๆ ปกติเบียร์ก็ทำงานหนักอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้มันเหมือนจะหนักเกินไปจริงๆ ชูใจรู้ดีว่าชีวิตของคนเราแต่ละคนต่างก็ไม่ง่าย เหตุผลที่เธอเข้าใจมันดีก็คงจะเป็นเพราะ...กว่าที่เธอจะมีชีวิตที่ดี ได้กินอิ่ม มีที่พักอาศัยที่ปลอดภัยอยู่ในขณะนี้ ชูใจกับตะวันพี่สาวของเธอก็เคยลำบากมาก่อนเหมือนกัน “ชูใจกลับมาแล้วจ้า” ชูใจเดินเข้ามาภายในบ้านสวนที่พี่สาวของเธอเช่าอยู่ด้วยกันกับเธอแล้วก็น้องชายอีก 2 คน จนกระทั่งพี่สาวของเธอได้ให้กำเนิดหลานชายอีกคนเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านหลังนี้ “พี่ชูใจสวัสดีครับ / สวัสดีครับ” ไต้ฝุ่นกับกำปั้นที่กำลังช่วยตะวันทำอาหารเย็นเงยหน้าขึ้นมามองพี่สาวอีกคนที่กำลังเดินเข้ามาภายในบ้าน ก่อนที่พวกเขาจะทักทายเธออย่างเป็นกันเอง “สวัสดีครับ…วันนี้ทำอะไรกินครับเนี่ย กลิ่นหอมไปถึงหน้าปากซอยเลยครับ” ชูใจแกล้งแซวเด็กชายทั้งสองคน “จริงเหรอครับเนี่ย / หึหึ…” กำปั้นมองไปยังพี่สาวของตัวเองอย่างอึ้งๆ ต่างจากไต้ฝุ่นที่ยื่นหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับสายหัวไปมาอย่างเอือมละอากับนิสัยของน้องชายที่เชื่อคนง่ายของเขา “พี่หยอกเล่น” “เอ้า!” “กับข้าวเสร็จพอดีเลย…ไปล้างไม้ล้างมือแล้วมากินข้าวกัน” ตะวันจัดโต๊ะทานข้าวตรงหน้าเรียบร้อยแล้วเธอจึงเงยหน้าขึ้นมามองน้องสาว พร้อมกับเอ่ยบอกกับร่างบางที่พึ่งมาถึงด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลอย่างเช่นทุกครั้ง “รับทราบค่า” ชูใจเดินไปล้างมืออย่างว่างง่ายก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปอุ้มหลานชายออกมาจากคอกกั้นเด็ก “เย้! น้าชูใจกลับมาแล้ว” เด็กน้อยหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับกอดน้าสาวคนสวยของเขาเอาไว้แน่นนด้วยความคิดถึง “คิดถึงน้าเหรอคะ” “คิดถึงที่สุดครับ” “น้าก็คิดถึงเฮคเตอร์ที่สุดเลยค่ะ…ฟอดดดด!” ชูใจตอบกลับหลานชายเสียงอ่อนเสียงหวาน พร้อมกับฟัดแก้มนุ่มนิ่มของหลานชายอย่างหมั่นเขี้ยว “คริคริ…”