The Billionaire's Stripper

Simula Tanda ko pa nang hatulan si Papa ng habang buhay na kulong. Matapos itong makapatay ng dalawang inosenteng mag asawa. Habang nakaupo ako sa loob ng kuhuman. Pitong taong gulang ako nun. Ngunit ang bawat hagulgol ng naiwan ng biktima ay sariwang sariwa sa aking tenga at alaala. Hindi ko malilimutan ang batang lalaki na nakatitig sa akin. Habang nakaupo ito sa upuan. Kita ko sa mga mata niya ang sakit at puot. Tila ba isang apoy ang kanyang mga matang lalamunin ako ng buo. "Ang nasasakdal at hinahatulan ng dalawang kaso ng pag patay. Batay sa ipinakitang ebidensya sa due process research," "Napatunayan ng korteng ito. Na may sala ang nasasakdal. Bukod pa rito. Lumabag ang akusada sa morol na panuntunan." "Kaya't ayon sa korte. May sala ang nasasakdal. Hatol na habang buhay na kulong. Ayon ito sa artikulo 3." Ang judge. Iwinaksi ang isip ko sa alaalang iyon. Hanggang ngayon ay ang mga titig na iyon ang hindi ko kalimutan. Inakap ko ang aking sarili ng kilabutan akong muli. "Ate, ubos yung bigas oh.." si Coby na hawak ang timba ng lagayan namin ng bigas. Kinain ako ng lungkot ng tingnan ko ang hawak ni Coby. Kahit isang butil ng bigas ay wala kang makikita sa loob ng timba. Pakiramdam ko nga ay kung nag sasalita lang ang timbang iyon ay na reklamo na rin sa akin. Mag rereklamo ito sa hirap ng buhay namin. "U-uutang muna ako kay Tita Nora. Wait hintayin mo ako pupunta ako ruon." Ako. At umambang aalis. Ngunit di pa man ako nakakapihit ng alis ay sumegunda na si Coby sa akin. "Nakautang na tayo kay Tita, hapon ate. Ang sabi niya nga ay mag saing na lang tayo ng lupa... Dahil lagi tayong walang bigas." Mahinang sambit nito sa akin. "Sinabi niya iyon sayo?" May halong inis ang tanong ko kay Coby. Dahil sobra naman yata ang mag saing ng lupa. "Oo.. pero hayaan mo na iyon ate, pag matandang dalaga talaga. Mabilis uminit ang ulo." Anito at bumungisngis sa akin. "Saan mo natutunan ang salitang iyan Coby!" Pagsita ko. Pero di ko mapigilan di matawa sa sinabi niyang iyon. Bago ako umalis ng bahay para mag tungo sa trabaho. Sinilip ko muna si Inay na mahimbing na natutulog sa kanyang higaan. Biglang nanghina si Inay sa hindi namin alam na dahilan. Hindi sapat ang kinikita ko sa kalinderya. Para ipagamot ko siya. Bilang anak, masakit sa akin na makita ko itong unti-unting nanghihina at nahihirapan. Babali na kang siguro ako kay Mam Bernie, mamaya para may makain kaming hapunan. At isinusot ang aking pang trabaho na damit na medyo may kalumaan na. Sabi nila pag mayaman ka. Wala kang iisipin na iba kundi ang mag bilang lang na pera sa iyong mga kamay. Minsan naisip ko. Paano na lang kung naging mayaman ang isang katulad ko? Siguro'y hinding hindi matitibag ng kahit anong problema ang ngiti sa labi ko. Hindi rin siguro ako magiging gahaman sa pera. Ngunit napaisip rin. Bakit ang mga taong nais mag bigay ng pera sa kapwa ang hindi umaangat sa buhay? Karaniwan naman sa ibang mayayaman ay madamot at hindi kaylanman nag bibigay ng tulong. Ngunit sa isang bada. May karapatan rin silang hindi tumulong at hindi mag bigay. Dahil ang perang pinag hirapan nila ay sa kanila naman. At desisyon nila iyon kung saan nila gagastusin. Nawala ang malalim kong pag iisip nang marating ko ang di kalakihan na kalinderya ni Mam Bernie. Pag graduate ko ng high school ay nag trabaho na kaagad ako. Wala akong pag pipilian sa buhay mayroon ako. Kung mag aaral ako. Di ko masisingit ang pangangailangan namin. Dahil nag aaral rin si Coby. Si Inay naman ay mahina na at hindi na makakapag trabaho. Minsan ay sinisisi ko si Itay. Dahil kung di siya pumatay ay sana maayos ang buhay namin. Hindi kami isang kahig isang tuka. Nakapameywang na tinitigan ako ni Mam Bernie, sa hamba pa lang papasok ng kalinderya. "Ano bang ginagawa mo p*ta ka! Oras ng trabaho may pa-late kapa! Alam mo bang ganitong oras ay maraming trabaho dahil maraming kumakain ng umagahan!" Sigaw nito sa akin. Kahit pa maraming tao ang kumakain sa paligid namin. "P-pasensya na po Mam. May inasikaso lang po ako sa bahay." Maliit na pag hingi ko ng paumanhin. Napatingin ako sa ibaba. Dahil hindi ko matagalan ang galit ni Mam sa akin. "P*nyeta! Sana'y nagiging pera ang makahingi mo ng pasensya, ayos lang lagi. Pero hindi mas inuuna mo pa ang paglal*ndi mo kaysa sa trabaho." Segunda niya muli. Sa totoo lang ay hindi ko naman rin ginusto na mag trabaho kay Mam Bernie. Dahil sa kawalan ng pag pipilian, nag titiis ako sa kanya. Kahit pa minsan ay pisikal na niya akong nasasaktan. Dahil kung mag iinarte ako sa trabahong ito. Mas lalo kaming magugutom na dilat. "Kung hindi lang ako naawa kay Maricela, hinding hindi na ako kumuha nang tanga na katulad mo rito! Masyado kang mabagal kumilos. Isa pa di kita pina-pasweldo para malate nang malate!" Aniya. Habang ang mga tao ay pinapanuod kaming dalawa. "P-pasensya na po talaga... Hindi ko na oh uulitin." Paghingi ko ng tawad. Dahil kahit anong sabihin ko ay sarado ang tenga niya sa lahat ng rason ko. Patuloy ang pitik ng sakit sa puso ko. Kasabay ng pasisi ko sa aking sarili. Sinisisi ko ang sarili ko kung bat ako nag titiis sa araw-araw na pamamahiya sa akin. Pero nananatili akong nakababa ang ulo para lang sa maliit na kita.