The King's Tears

Napa sigaw ang ina niya nung sampalin siya ng kanyang amang si Amado. Wala naman bago dito. Lagi naman ganito ang scenario nila. Tinitigan na lang niya ng masama ang kanyang ama. "Paano mo na gawa yun sa kapatid mo?" sigaw nito sa kanya. Na tawa na lang siya sa tanong nito. " Punyeta, Clara! Tumatawa ka pa diyan pagkatapos mo kumabit sa asawa ng kapatid mo! Alam mo ba gaano kalaking kahihiyan ang dinala mo sa pamilya natin. Alam na ng lahat kerida ka ng asawa ng kaptid mo!" Nang gagalaiti niyang dagdag. Lalo siya na tawa sa sinabi ng kanyang ama. Lumabas din ang katotohanan iniisip niya sa kahulihulian ang sasabihi ng mga tao. Hindi man lang niya na isip na hindi naman talaga siya kumabit sa asawa ng kapatid niya at pinaniwalaan na lang niya ang sinabi ng magaling niyang kapatid at ng ibang tao. Sukang suka na siya sa pamilyang ito! Ang asawa ng kapatid niya ang lumalandi sa kanya pero kahit kailan hindi niya eto papatulan dahil panget na eto panget pa ang ugali! Ilang beses siya muntik nito pag samantalahan pero nakakatakas siya pero nitong huli, nasaksihan ng kapatid niya ang muntikan pang gagahasa ng asawa nito pero kaysa tulongan siya nito kinaladkad siya nito palabas at pinahiya siya sa madaming tao. Halos wala siyang saplot nun. Pero kahit sabihin ko yun sa kanila hindi nila ako paniniwalaan. Kasi sa huli hindi pa din ako paboritong anak at mas mahalaga ang ibang tao kaysa sa sarili nilang ka dugo. "Sumagot ka Clara!" sigaw ng kanyang ama. "Anak bakit mo ba na gawa yun? Hanggang ngayon ba hindi mo pa rin matanggap pinakasalan ni Carlos ang Ate Lea mo?" umiiyak na tanong ni ina. Napapikit at napa sabunot na lang ako sa akin sarili. Hanggang ngayon yun pa din iniisip nila. Punyeta! Kahit kailan talaga ugh! Alam ko kasi masama ugali ni Carlos kaya ayaw ko sa kanya. Kaya binasted ko siya dati pero iniisip nilang lahat bitter ako sa pag papakasal niya kay Ate Lea. " Alam niyo mas mabuti na lang umalis ako dito. Ayaw ko makipag usap sa mga taong makikitid ang utak." Kaya dumiretso ako sa aking kwarto para mag empake ng mga gamit. Natatarantang sinundan ako nito. Pinipilit niya tanggalin ang gamit na empaki ko na. "Anak wag naman ganito. Mang hinggi ka ng tawad sa ama at kapatid mo tutal ikaw naman nag-kamali." sabi ni ina sa inis ko hinagis ko ung mga damit ko. "Naririnig niyo po ba ang sarili ninyo? Bakit ako mang hihingi tawad kung wala naman ako ginawang masama?" naiiyak kong sagot kanya. Napahilamos na lang ako. " At ikaw pa may ganang mag malaki? Tama yan! Lumayas ka dito! Wag na wag ka ng babalik! Kalimutan mo ng anak kita! Simula ng kumabit ka kay Carlos hindi na kita anak!" sigaw ni ama sa akin. Lalong umiyak si ina sa sinabi ni ama. Napa iling na lang ako at pinagpataloy ko ang pag eempake. Hindi ko alam saan ako pupunta, basta ang gusto ko lang maka layo. Basta ko na lang nilagay ang mga gamit ko sa bag. " Ang kapal talaga ng muka mo! Hindi ka talaga hihingi ng tawad pagkatapos mong sirain pamilya ko!" sigaw ng magaling kong kapatid. Sinarado ko muna yung bagahe ko at ing mabigla ako mahigpit hinawakan ni ina ang aking kamay ang mata niya ay nakikiusap na wag kong patulan ang kapatid ko. Napa buntong hininga ako at inalis yung kamay niya. "Wala ako dapat ihingi ng tawad sa inyo dahil wala naman akong ginawang masama." pagka sabi ko nun tinulak ko siya palayo sa daraanan ko narinig ko ang pag singhap ni ina at pag mumura ng aking kapatid. Nag bibingihan ako sa masasakit na salita na sinasambit ng kapatid ko at sa mga bulong-bulongan ng mga tao. Pinpigilan ko pumatak ang aking mga luha dahil kailangan ko maging matatag para sa sarili ko dahil ako na lang mag isa at wala na ako maasahan kundi sarili ko. Sa huling pagkakataon nilongun ko ang aming bahay "Paalam." bulong ko sa hangin bago ako sumakay ng tricycle. Napatingala ako sa langit biglang nawala ang mga ulap at lumabas ang araw, na pangiti ako ngayon pipiliin ko naman ang sarili ko. Pipiliin ko maging masaya para sa sarili ko. Luna I'm on my way to my best friend province. She's been persuading me for years to stay in their area since she's aware that I have an abusive family. An older man suddenly seated beside me. I just nodded my head as a sign of respect, and he smiled back at me and uttered, "What a lovely day. But you looked sad, hija." I smile sadly at him. Maybe I can talk to him. He seems to be a nice guy. I wanted to vent out all my worries. " I run away from home po." That's all I can say to him because I know that at any moment my tears would start to fall. He seems shocked, but he nodded and stated, "I know you have your reasons. Sometimes family suffocates us, and you need to cut them off out of your life because it becomes a poison to our system. You're not a bad daughter, hija. Choose to love yourself before you give love to others." I smiled brightly. "Thank you, po." It's a good thing that I talked to him because even though he does not know the whole story, he did prejudice me and chose to understand my situation. "Anyway, hija, do you want some chicharon?" " You can call me Clara po. Hindi po ba bawal sa inyo yan?" I stated. "You have a beautiful name Clara, and to answer your question yes, bawal eto sakin. Kaya hati tayo." Natatawa niyang sambit. Napailing na lang ako tsaka kumuha ng chicharon and he just grinned at me. I decided to asked him why he is alone. " I run away from home too pero pauwi na ako. Tinakasan ko lang ang masungit kong apo." Natatawa niyang kwento. Halos buong biyahe kami magkausap ni Lolo. Ang dami niya kinukwento. Pero pinaka gusto ko yung love story nila ng kanyang asawa "Alam mo hija, and Lola Luna mo ang pinaka magandang babae na kilala ko. Kaya nung una pa lang talaga nag pa pogi na ako sa kanya. Kaya lang di ako pinapansin buti na nga lang na paibig ko siya saksakan pa naman ng sungit ang matandang yun." "Mahal na mahal mo talaga siya no Lolo?" tanong ko sa kanya.He sorrowly smiled while holding his necklace. His pendant's shape is like a teardrop, and it seems like it's made from gold. "Your necklace is simple but pretty, Lolo." "Yes, just like your Lola Luna, hija. Inside this necklace is her ashes, so I can always be with her. I called this the king's tears. Tutal lagi niya sinasabi napakaiyakan ko daw. After all, she's my queen—the love of my life." The smile on his face was gone. All I can see is longingness. "I wish I can find someone na mahahalin ako tulad ng pag mamahal mo kay Lola Luna." He patted my hair, and I was not annoyed, but all I can feel is his warmth. "My love for your Lola Luna is different from the love you will receive, and I think it will be greater. You have to choose the person who will always be at your side in good and bad times. Use both of your mind and heart. It should always be a balance because if not, you will lose yourself in the long run, and lastly, love yourself." Hindi ko na pigilan yakapin si Lolo. "Thank you." I said while crying. He patted my back while I was crying. It lasted for a few minutes before I calmed down. Natatawa niyang pinunasan ang luha ko and then he suddenly remove his necklace at sinuot niya sa akin. " Lolo?" "I think its time for me to let it go at sa tingin ko iingatan mo naman ang Lola Luna mo di ba? It will guide you in choosing the right path." Napahawak ako sa kwintas at niyakap ko ulit si Lolo. " Ako na po bahala kay Lola Luna." Bulong ko kanya. Nung oras na aalis na ako sa pagkakayakap biglang nag tilian ang mga tao at humigpit ang yakap sa akin ni Lolo. Naramdaman ko na lang ang malakas na pag salpok sa sinasakyan namin bus at nag pa gulong gulong ito. Nung oras na tumigil ang pag gulong yakap yakap pa din ako ni Lolo pero bago ako mawalan ng malay ay binulong niya sa akin "I love you, my moon." Lolo said before he took his last breath. Tumolo ang luha ko bago ako tuloyang kinain ng dilim.