“จำได้ ขอรับ เสด็จพ่อว่าเสด็จอาหายไปรบสามปีไม่คิดถึงข้ากับเซียนเซียน แล้วก็พูดว่าข้ายังจำเสด็จอาได้ แต่เซียนเซียนคงจำไม่ได้เพราะเพิ่งเกิด แล้วยังพูดว่าสงสารน้าเยว่เยว่ที่ต้องแต่งงานกับเสด็จอา เพราะอาจจะโดนทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียว และยังพูดว่าหากเสด็จอามีลูกเป็นของตนเองก็จะไม่มีเวลาให้ข้ากับเซียนเซียนแล้ว เสด็จอาจึงบอกว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อเสด็จพ่อเพื่อบ้านเมือง เสด็จพ่อเลยพูดว่า เสด็จพ่อรู้ว่าศึกครั้งนั้นเสด็จอาไม่ต้องไปก็ได้ ส่งท่านแม่ทัพเซียวที่เป็นอาจารย์ของเสด็จอาไปก็ได้ แม่ทัพเซียวก็เก่งไม่น้อยกว่าเสด็จอา เมื่อเสด็จอาเถียงเสด็จพ่อไม่ได้แล้ว ก็บอกว่าจะอยู่ช่วยเสด็จพ่อเลี้ยงข้ากับเซียนเซียนจนโตขอรับ” มู่หยางจินมองหลานชายอย่างอึ้งๆ ซ่งชีฟง ซ่งเยี่ยนชางและซ่งเสวี่ยนลู่ต่างก็อมยิ้มกับท่าทางที่บ่งบอกว่าเขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยินของมู่หยางจิน
“ปีนี้เจ้าอายุเท่าใดหรานเอ๋อร์
“เสด็จอ
