“คนผู้นั้นคือเสด็จอามู่หยางจินขององค์หญิงไงเพคะ” มู่หยางหนิงเซียนมองมู่หยางจินสลับกับเสิ่นอ้ายฉิง เสิ่นอ้ายฉิงยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพยักหน้าให้บุตรสาว
“เซียนเซียน มาหาเสด็จอาสิ” มู่หยางฮ่าวหรานโบกมือเรียกน้องสาว แต่มู่หยางหนิงเซียนกลับส่ายหัวอย่างไม่กล้าไป
“น้าเยว่เยว่ไม่ไปได้หรือไม่เจ้าคะ” มู่หยางหนิงเซียนกอดอ้อนเสิ่นเยว่เอ๋อร์ ไม่อยากให้นางไปกับมู่หยางจิน
“เอาอย่างนี้ได้หรือไม่ ให้น้าไปทำธุระกับเสด็จอาก่อน เสร็จแล้วน้าจะรีบกลับมาหาองค์หญิงน้อยคนดีของน้า” มู่หยางหนิงเซียนส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกับกอดเสิ่นเยว่เอ๋อร์ไว้แน่นอย่างไม่ยินยอม
“เซียนเอ๋อร์เด็กดี” มู่หยางหนิงเซียนหันมาเมื่อได้ยินเสียงคนพูดอยู่ใกล้ๆ แล้วก็พบกับมู่หยางจินที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
“เซียนเอ๋อร์รู้หรือไม่ว่าอาเป็นทหารของเสด็จพ่อของเซียนเอ๋อร์” มู่หยางหนิงเซียนพยักหน้ารับ
“คนเป็นทหารให้ความสำคัญกับคำพูดทุกคำที่ตนเองกล่าวออกไปเสม
