ประตูเมืองหนิงอัน
“ท่านอาจารย์ชีฟง เมื่อไหร่เสด็จอาจะมาถึงเสียทีขอรับ” มู่หยางฮ่าวหรานนั่งบนหลังม้ากับซ่งชีฟงและชะเง้อคอมองหามู่หยางจินไม่หยุด เขาถามคำถามนี้กับซ่งชีฟงแทบจะทุกหนึ่งนาที
“อีกไม่นานแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“ท่านบอกว่าอีกไม่นานมายี่สิบครั้งแล้วนะขอรับ”
“องค์รัชทายาทก็ถามกระหม่อมมายี่สิบครั้งแล้วเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งชีฟงกล่าวอย่างใจเย็นกับมู่หยางฮ่าวหราน องค์รัชทายาทตัวน้อยของเขาสุภาพน่ารักกับผู้ใหญ่เสมอ ถึงแม้จะดื้อรั้นอยู่บ้างก็ตาม
“มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ เสด็จอามาแล้ว” ซ่งเสวี่ยนลู่ชี้ไปยังทิศที่ขบวนรถม้าของมู่หยางจินเดินทางมา มู่หยางฮ่าวหรานยิ้มกว้างอย่างดีใจที่เห็นมู่หยางจินนั่งอย่างสง่างามบนหลังม้า
“ตอนที่เสด็จอาจากไปก็สวมชุดเกราะสีดำชุดนี้ ข้าจำได้ ท่านอาจารย์ชีฟง เสด็จอาของข้ามาแล้ว ท่านอาเสวี่ยนลู่ท่านเห็นหรือไม่ คนที่อยู่บนหลังม้าสีดำตัวนั้นคือเสด็จอาของข้า” มู่หยางฮ่าวหรานชี้นิ
