ภูผาค่อย ๆ เพ่งพินิจพิจารณา เขารู้สึกเจ็บแผลที่บริเวณหน้าอกและต้นแขนราวกับกระดูกแทบจะแตกสลายเพียงแค่ขยับนิดเดียว
"โอ๊ย..! เสียงภูผาร้องลั่น"
ระย้าแก้วที่ได้ยินเสียงของภูผา ระย้าก็ตกใจและตื่นขึ้นมาดูภูผาทันที มือเล็กกอบกุมมือหนาของภูผาเอาไว้แน่นตลอดทั้งคืน
ภูผาที่ไม่ยอมปล่อยมือของระย้าแก้วแม้แต่เสี้ยววินาที ราวกับต้องการกำลังใจเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อ
"ภูผาเจ้าเป็นอันใดมากหรือไม่ เจ้าฟื้นแล้ว" ระย้าแก้วส่งเสียงอย่างดีใจ
"เจ้าช่วยข้า ข้าขอบน้ำใจเจ้ามาก หากมิได้เจ้าข้าคงกลายเป็นผีเฝ้าป่าไปเสียแล้ว"ภูผารู้สึกซาบซึ้งจึงเอ่ยขอบคุณระย้าแก้วจากหัวใจ
"ท่านมิต้องพูดเช่นนั้นดอกภูผา เดี๋ยวท่านอย่าขยับหนาแผลจักปริแตกและฉีก เลือดจักไหลออกอีกได้ ท่านนอนนิ่งๆสัก 4-5 ชั่วยาม"
"ประเดี๋ยวข้าจัดเตรียมข้าวและอาหารอ่อน ๆ มาให้ท่านกิน จักได้กินยาลดไข้อีก เมื่อคืนท่านได้ไข้ตลอดทั้งคืน ข้ามิได้หลับได้นอนเ
