บทที่ 3/1รังเกียจแรกพบ
2087 Words
“นี่พ่อเลี้ยง! ผมไปทำอะไรให้คุณเกลียดหนักหนา คุณถึงได้พูดจาไม่ให้เกียรติแล้วก็กลั่นแกล้งกันแบบนี้ หรือว่าผมไปฆ่าใครในครอบครัวของคุณมาเหรอ” ทัศที่เริ่มหมดความอดทนกับคำพูดที่พ่นออกมาจากปากและการกระทำของปัฐทวีเอ่ยถามอีกฝ่ายไปตรง ๆ
“นายจะเรียกมันว่าเป็น...ความรังเกียจตั้งแต่แรกพบก็ได้ เพราะคนที่หิวเงิน ทำทุกอย่างเพื่อเงิน มันน่ารังเกียจทุกตัว”
“บนโลกนี้มันมีใครไม่ต้องการเงินด้วยเหรอ? แล้วที่คุณทำไร่ชานี้มันเพื่ออะไรล่ะ มันไม่ใช่เพื่อเงินหรอกเหรอ ถ้าคุณไม่มีเงินคุณจะมีปากมาด่าผมแบบนี้ไหม”
“มันไม่เหมือนกัน!”
“เหมือนสิ ทำไมจะไม่เหมือนล่ะ ผมก็ต้องการเงินมาใช้หนี้ คุณก็ต้องการเงินมาปรนเปรอความสุขของคุณ”
“แต่ฉันหาเงินด้วยน้ำพักน้ำแรง แต่นายมันไม่ใช่!”
ได้ยินอย่างนั้น ทัศก็หัวเราะออกมาเสียงดังด้วยความสมเพชในตัวเอง “ใช่ ผมไม่สามารถหาเงินมาใช้หนี้ให้คุณได้ด้วยตัวเองผมเลยต้องใช้วิธีนี้ แต่มันก็เป็นเพราะคุณเองไม่ใช่เหรอที่บีบบังคับผมให้ต้องเป็นแบบนี้ บีบบังคับผมให้ต้องมารับคำก่นด่าของคุณ บีบบังคับให้ผมหมดหนทาง”
“นายจะโทษฉันเหรอทัศ ก่อนจะโทษฉันทำไมไม่โทษสันดานของคนในครอบครัวของนายก่อนล่ะ”
เพียะ!!!
ฝ่ามือของทัศฟาดเข้าที่ใบหน้าเข้มสุดแรงเท่าที่มี ท่ามกลางสายตาของคนงานนับสิบที่ยืนมองเหตุการณ์โดยไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
“นี่นายกล้าตบฉันเหรอทัศ”
ทัศยืนมองอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาและท้าทาย “แล้วทำไมผมจะไม่กล้า หรือจะให้ผมต่อยแทนก็ได้นะ...พ่อเลี้ยงปัฐทวี”
“เก่ง! นายเก่งทัศ ดูซิว่านายจะปากดีได้สักเท่าไหร่!” เสียงของปัฐทวีดังขึ้นด้วยความโกรธที่ทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ ก่อนที่ปัฐทวีจะคว้าแขนเรียวเอาไว้แล้วกระชากให้ไปกับตน โดยไม่สนสายตาใด ๆ ที่จับจ้องมา
“ปล่อยผมนะพ่อเลี้ยง คุณจะพาผมไปไหน!” ทัศร้องเสียงแหบแห้ง และการขัดขืนของเขาก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลใด ๆ
พ่อเลี้ยงปัฐทวีลากอีกฝ่ายมายังมุมลับตาหลังคอกม้า ก่อนจะดันร่างสูงของทัศเข้ากับกำแพงอย่างแรง มือหนาของเขาท้าวไว้บนกำแพงข้าง ๆ ร่างของทัศ เพื่อไม่ให้มีช่องทางหลบหนีไปไหนได้ “ปากดีนักใช่ไหม!”
ว่าแล้วเขาก็ประกบจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มด้วยความโกรธและความแค้นที่ส่งผ่านทุกสัมผัส ซึ่งมันเต็มไปด้วยความร้อนแรงและความคับแค้นจากใจ และทัศเองก็ตกตะลึงและไม่ทันตั้งตัว เมื่อริมฝีปากของเขาถูกปิดทับแน่นราวกับจะบดขยี้ให้ร่างกายทั้งสองเป็นหนึ่งเดียว
“อื้ออออ”
มือเรียวดันร่างแกร่งออกอย่างสุดกำลัง ก่อนที่มือนั้นจะตบเข้าที่ใบหน้าคมเข้มอีกครั้ง ซึ่งมันแรงกว่าครั้งไหน ๆ ที่ปัฐทวีเคยโดน ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดชะงักไปชั่วขณะ
“คุณเป็นบ้าไปแล้วรึไง!!!” เสียงของทัศสั่นด้วยความโกรธถึงขีดสุด พร้อมกับมือที่ถูกยกขึ้นมาเช็ดริมฝีปากตัวเองอย่างนึกรังเกียจ “สกปก! น่าขยะแขยง!”
“นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมารังเกียจฉัน ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่างในร่างกายของนาย เพราะฉันคือสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย แล้วก็จำใส่กะโหลกของนายเอาไว้ด้วย ว่าถ้าขืนนายยังไปยุ่งกับคนอื่นอีก มันจะไม่ได้จบที่จูบแน่!”
“ก็ลองคุณทำอะไรผมสิ รับรองคุณไม่ได้อายุยืนแน่พ่อเลี้ยงปัฐ” ทัศสวนกลับทันที
“ก่อนแต่งงานนายก็ดูอยากจะเป็นเมียฉันจนตัวซีดตัวสั่น แล้วตอนนี้จะมาเล่นไม้ไหนกับฉันอีกล่ะ แต่ขอบอกเอาไว้ก่อนเลยนะ ว่าฉันไม่ได้โง่เหมือนไอ้ตำรวจนั่น!” พูดจบพ่อเลี้ยงปัฐทวีก็เดินจากไปทันที
“คนเลว ๆ อย่างคุณน่ะ มันก็สมควรแล้วที่จะไม่มีใครรัก!!!” ทัศตะโกนตามหลังร่างแกร่งอย่างสุดเสียง
“งั้นคนดี ๆ อย่างนายก็รีบไปแบกกระสอบปุ๋ยได้แล้ว ไม่เสร็จห้ามพัก!!!”
ธารันต์...บุตรชายแห่งตระกูลผู้ดีเมืองกรุง บัดนี้กลับเหงื่อโทรมกาย ผ้าฝ้ายบางเปียกแนบผิวจนแลเห็นรูปร่างชัดเจน โดยที่บนบ่าของเขาคือกระสอบปุ๋ยที่หนักจนทำเอาทัศแทบทรุดลงกับพื้น แต่ถึงกระนั้นเขาก็ต้องฝืนทนแบกมันไปยังโกดังไม้ท้ายไร่
จนกระทั่งเท้าของเขาก็พลันสะดุดเข้ากับขอบหินที่ฝังตัวอยู่ใต้หญ้า ร่างของทัศพุ่งไปข้างหน้าอย่างไร้การควบคุม พร้อมกับกระสอบปุ๋ยที่หลุดจากบ่าแล้วกระแทกพื้นพร้อมกับเขา
พลั่ก!
ร่างสูงล้มลงจนเข่าข้างหนึ่งกระแทกลงกับพื้นกรวด จนมีเลือดไหลซึมออกมาเปื้อนขอบขากางเกงจนเป็นวงกว้าง แต่ถึงจะเจ็บอย่างไรทัศก็พยายามยันตัวลุกขึ้นให้ได้
“ไอ้ทัศสู้ก่อน ห้ามอ่อนแอให้ไอ้มัจจุราชเห็นเด็ดขาด”
ผ่านวัน... ผ่านสัปดาห์... ผ่านเดือน... ทัศต้องใช้ชีวิตวนลูปอยู่ในไร่และในครัวทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาหายใจ ไม่มีวันหยุดพัก จนมือที่เคยเนียนนุ่มของเขาหยาบกร้านไปแล้วจากการทำงานหนัก แต่ถึงกระนั้นทัศก็ยังคงต้องฝืนยิ้มทนทำงานต่อ ไม่ให้ใครเห็นความเหนื่อยล้าและความอ่อนแอ
ตลอดระยะเวลาหลังจากที่เกิดเรื่องในวันนั้น พ่อเลี้ยงปัฐก็ทำเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตนในชีวิต ทั้งที่พวกเขายังคงอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน ไม่มีการพูดคุย ไม่มีการพบเจอ ไม่ว่าจะในมื้ออาหารหรือช่วงเวลาใด ๆ ก็ตาม
ซึ่งมันก็เป็นผลดีสำหรับทัศ เพราะการเหนื่อยกาย ยังดีกว่าเหนื่อยใจ ดีกว่าที่จะต้องทนพบหน้าคนแบบนั้น รองรับอารมณ์ร้าย ๆ ที่ไม่รู้ว่ามันจะไปสิ้นสุดลงที่ตรงไหน
“ป้อเลี้ยงเจ้า...ป้อเลี้ยงอมรกับคุณหนูเอื้องคำมาหาเจ้า” แม่บ้านสาวรีบวิ่งเข้ามารายงานอย่างหน้าตาตื่น
“ไปเชิญทั้งคู่เข้ามา” ปัฐทวีว่าขณะนั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือพิมพ์ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปยังห้องรับแขกข้าง ๆ เพื่อรอต้อนรับพ่อเลี้ยงอมรกับลูกสาวอย่างเอื้องคำ
“สวัสดีครับพ่อเลี้ยง ทำไมวันนี้ถึงมาหาผมได้ล่ะครับ?”
“ไม่มีอะไร แค่จะมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตามภาษาเพื่อนบ้าน” พ่อเลี้ยงอมรกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงพร้อมกับลูกสาวคนเดียว
“พี่ปัฐคะ เอื้องทำขนมที่พี่ปัฐชอบมาให้ค่ะ” เอื้องคำพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน และยิ้มอย่างเขินอายขณะที่วางกล่องขนมศิลาอ่อนลงบนโต๊ะตรงหน้าทัศ
“ขอบใจนะเอื้องคำ แต่ทีหลังไม่ต้องลำบากหรอก”
“ไม่ลำบากเลยค่ะพี่ปัฐ เอื้องเต็มใจ”
“น้ำครับ” ทัศกล่าวเสียงเบา ขณะที่เดินเข้ามาพร้อมกับถาดใส่แก้วน้ำใสสะอาด ก่อนจะคุกเข่าลงแล้ววางน้ำลงบนโต๊ะทีล่ะแก้วต่อหน้าแขกผู้มาเยือน
“พ่อบ้านใหม่เหรอคะพี่ปัฐ?” เอื้องคำเอ่ยถามพ่อเลี้ยงปัฐทวีด้วยความสงสัย เพราะเขาไม่เคยเห็นหน้าค่าตาผู้ชายคนนี้มาก่อน อีกทั้งรูปร่างหน้าตาก็ผิดจากคนงานในไร่ทั่ว ๆ ไป แม้กระทั่งกิริยามารยาทที่ดูยังไงก็ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน
“ใช่ เขาเป็นขี้ข้า! ใหม่ของบ้านพี่เอง” พ่อเลี้ยงปัฐทวีตอบกลับอย่างกระแทกกระทั้น ดวงตาของเขามองไปที่คนนั่งคุกเข่าอยู่ด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์ ก่อนจะหันไปมองเอื้องคำด้วยท่าทางที่ราบเรียบเหมือนไม่รู้สึกอะไร
“เรามาคุยธุระของเรากันต่อดีกว่า” พ่อเลี้ยงอมรกล่าวขัด
“ครับ”
ทัศที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านล่างค่อย ๆ คลานเข่าถอยไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกขุ่นมัวมากแค่ไหนก็ตาม
“จะไปไหน อยู่รอรับใช้ตรงนี้ก่อน”
สองขาที่กำลังจะก้าวออกจากห้องรับแขกหยุดชะงัก เขาทอดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วหันหลังกลับมายืนรอให้ปัฐทวีเรียกใช้งานที่มุมของห้องรับแขก
“ที่ผมมาวันนี้ผมไม่ได้จะมาแค่ถามสารทุกข์สุกดิบของพ่อเลี้ยงหรอกนะ แต่ผมจะมาชวนพ่อเลี้ยงไปงานวันเกิดของลูกสาวผม ที่จะจัดขึ้นในอีก 2 วันข้างหน้า”
“ครับ ผมจะไปร่วมงานแน่นอน”
“แล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่ง...”
“ครับว่ามาได้เลย”
“คนงานที่หายไปของผม พ่อเลี้ยงพอจะเห็นพวกเขาบ้างไหม?” น้ำเสียงพร้อมกับสีหน้าที่ดูจริงจังฉายออกมา จนทำให้รอบข้างรู้สึกเย็นยะเยือกไปหมด
“ไม่เห็นนะครับ แล้วพ่อเลี้ยงพอจะรู้ไหมครับว่าพวกเขาหายไปไหน หายไปเพราะอะไร เผื่อว่าผมจะช่วยตามหาอีกแรง”
“ไม่รู้สิ อาจจะหายไปเพราะพวกชอบแส่เรื่องชาวบ้าน พวกที่ชอบใส่ร้ายผมตลอดเวลา แต่ดีนะที่พ่อเลี้ยงปัฐทวีไม่เป็นแบบนั้น เพราะไม่งั้น...ผมคงผิดหวังแย่”
ปัฐทวีรู้ดีว่านั่นคือคำขู่ของพ่อเลี้ยงอมร ที่ไม่อยากให้เขาเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจผิดกฎหมายของไร่ปราณอังศาที่ติดกับชายแดน ที่นับวันสิ่งผิดกฎหมายพวกนี้ก็ยิ่งจะทำให้ชุมชนรอบข้างและเยาวชนเข้าไปมีส่วนพัวพันมากขึ้น ซึ่งเขายอมไม่ได้
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับพ่อเลี้ยง ผมไม่ทำเรื่องชั่วแบบนั้นแน่นอน” ปัฐทวีแสร้งยกยิ้มให้กับพ่อเลี้ยงอมรอย่างเป็นมิตร ในขณะที่พ่อเลี้ยงอมรยังคงนั่งอยู่ด้วยท่าทางเรียบเฉย จนทำให้รู้สึกว่าบรรยากาศในห้องมันเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อย ๆ
“วันนี้ต้องขอบคุณพ่อเลี้ยงมาก ๆ นะครับ ที่อุตส่าห์มาเชิญผมไปงานวันเกิดน้องเอื้องคำถึงบ้าน ไว้มีโอกาสผมจะไปเยี่ยมพ่อเลี้ยงบ้าง คงไม่ว่ากันนะครับ” ว่าแล้วก็หันไปหาทัศที่ยืนรอรับใช้อยู่ที่มุมห้อง “ส่งแขก”
“แต่...พี่ปัฐคะ พี่ปัฐยังไม่ลองกินขนมที่เอื้องทำให้พี่เลย”
“เอาไว้พี่จะกลับมากินก็แล้ว พอดีพี่มีธุระต้องรีบไป เจอกันที่งานวันเกิดนะครับ” เจ้าของบ้านรีบพูดตัดบท แล้วลุกขึ้นออกไปจากห้องรับแขกทันที
ทัศยืนมองตามคู่สมรสของตัวเองที่เดินออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน ในใจก็ครุ่นคิดว่าการสนทนาเมื่อสักครู่มันดูแปลก และดูตึงเครียดอย่างบอกไม่ถูก แต่ทัศก็ต้องสะบัดความคิดในหัวทิ้งไปให้หมดสิ้น เพราะเขารู้ดีว่าตนไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องของพ่อเลี้ยงปัฐทวีโดยเด็ดขาด
ทัศหันกลับมาเงียบ ๆ และมองไปที่แขกทั้งสองของพ่อเลี้ยงปัฐทวีที่ยังคงนั่งอยู่ในห้องรับแขก “เชิญครับ”
“เดี๋ยว! นายชื่ออะไร? เป็นลูกเต้าเหล่าใคร แล้วเป็นอะไรกับพี่ปัฐ?” เอื้องคำเอ่ยถามขัดจังหวะ
ทัศสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำถามที่ไม่คาดคิดจากหญิงสาวตรงหน้า เขาพยายามควบคุมอารมณ์และตอบกลับไปอย่างสุภาพ “ผมชื่อทัศครับ มาจากกรุงเทพ...มาเป็นคนงานที่นี่ครับ”
“แน่ใจนะว่าเป็นแค่คนงาน?”
“ครับ สถานะของผมก็ตามที่พ่อเลี้ยงปัฐบอกเมื่อกี้”
“ขี้ข้าน่ะเหรอ?” เอื้องคำย้อนถามเสียงแข็ง
“ครับ”
เอื้องคำรู้ดีว่าคนรักเก่าของพ่อเลี้ยงปัฐทวีเป็นผู้ชาย นั่นกจึงทำให้เขาไม่ไว้วางใจในชายหนุ่มหน้าหวานตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย “จำเอาใส่กะโหลกเอาไว้ด้วยนะ ว่ากามันไม่มีวันเป็นหงส์ได้ฉันใด แกก็ไม่มีวันได้ชูคอเป็นเมียพ่อเลี้ยงปัฐทวีฉันนั้น”
- Writer
