เผลอทะลุมิติมารับบทฮูหยินแม่ทัพ

ตอนที่5

ตอนที่ 5

เสี่ยวผิงกลับมาพร้อมถังน้ำในมือ ใบหน้าแดงเพราะแดด แต่ก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

“ข้าเอาน้ำมาแล้วเจ้าค่ะ! คุณหนูต้องการให้ต้มน้ำเลยไหมเจ้าคะ?” เสียงใสของสาวใช้ทำให้ตะวันเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้

“ดีมาก เสี่ยวผิง วางไว้ตรงนั้นเลย เดี๋ยวเราจะล้างผักก่อนแล้วค่อยเริ่มต้ม”

เธอรับถังน้ำมาด้วยมือทั้งสอง แม้จะหนักแต่ก็ยังประคองไว้อย่างมั่นคง เสี่ยวผิงรีบเข้ามาช่วยด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่ทั้งสองจะช่วยกันจัดแจงล้างผักในอ่างไม้เก่า

“ข้าไม่เคยเห็นคุณหนูทำงานแบบนี้มาก่อนเลยเจ้าค่ะ” เสี่ยวผิงเงยมองเธออย่างทึ่ง

ตะวันยิ้ม “ก็ไม่เคยเหมือนกัน แต่ตอนนี้ไม่มีคนอื่นแล้ว มีแค่เรา ถ้าไม่ทำเองก็อดตายกันพอดี”

“เจ้าค่ะ! ข้าจะทำด้วย!”

หลังล้างผักเสร็จ ตะวันก็เทน้ำใส่หม้อดินขนาดกลาง วางลงบนเตาถ่านที่เสี่ยวผิงจุดไว้แล้วอย่างคล่องแคล่ว ถึงจะเป็นแค่เตาดินธรรมดา แต่มันให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนบ้านยังไงไม่รู้

“ขิง หัวหอม ผักกาดขาว ลวกหมูสักหน่อย…ถ้ามีซีอิ๊วกับพริกป่นคงจะดี…” เธอพึมพำ แล้วลุกไปค้นหาขวดเครื่องปรุงบนชั้นไม้เก่า ๆ

โชคดีที่เจอกระปุกเกลือและซีอิ๊วเค็มแบบพื้นบ้าน กลิ่นไม่ได้หอมหรูหราแบบของไทยแต่ก็ยังพอใช้ได้ เธอลองชิมแล้วก็พยักหน้า “ใช้ได้ ๆ”

ขณะที่น้ำในหม้อเริ่มเดือด ควันไอน้ำลอยขึ้นปะทะใบหน้า ราวกับเป็นสัญญาณเริ่มต้นของชีวิตใหม่ ตะวันหรี่ตาลงแล้วพูดกับตัวเองในใจ

“ไม่ว่าโลกนี้จะให้บทนางร้ายแก่ฉัน…ฉันจะเขียนมันใหม่เอง”

หลายวันมานี้... ตะวันในร่างของหลินเหยียนหรงเอาแต่ขลุกอยู่ในสวนหลังเรือน ปลูกผักบ้าง จับจ่ายของสดจากตลาดบ้าง บางวันก็ทดลองทำขนมแปลก ๆ ที่ไม่มีใครในเรือนรู้จัก หน้าตาประหลาด ๆ แต่กลิ่นหอมชวนลิ้มลอง

ไม่ว่าจะเป็นขนมกลีบลำดวน ทองหยอด หรือแม้แต่ขนมใส่ไส้ห่อใบตองที่เธอใช้วิธีดัดแปลงจากวัตถุดิบพื้นบ้านในโลกนี้... ทั้งหมดนั้น ถูกสายตาคมกริบของแม่ทัพซือหยางจับจ้องอยู่เสมอ

บนระเบียงชั้นสองของเรือนใหญ่ เสียงกระเบื้องไม้กรอบแกรบแทบไม่ได้ดังพอให้ได้ยิน แต่ภายใต้ร่มเงาของเสาไม้ หญิงสาวคนหนึ่งกำลังก้มหน้าบรรจงปั้นขนมด้วยสองมือคล่องแคล่ว ในขณะที่สาวใช้ตัวเล็กอย่างเสี่ยวผิงช่วยพัดไฟและปั้นขนมเป็นรูปร่าง

“นางทำสิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเอง...?”

ซือหยางขมวดคิ้วมองภาพตรงหน้าอย่างครุ่นคิด เขาเห็นนางใช้มือตัวเองหยิบดิน ล้างผัก จับปลา แม้แต่เถียงแม่ค้าในตลาดก็ยังไม่เหมือนอดีตคุณหนูผู้สูงศักดิ์เลยสักนิด

ข่าวลือที่เขาเคยได้ยินจากพี่สาวของนาง หลินเหยียนซู ผู้ที่มีหน้าตาเรียบร้อยอ่อนหวานและเป็นว่าที่พระชายาขององค์ชายรอง

กล่าวว่า

น้องสาวคนนี้ทั้งขี้เกียจ เจ้าเล่ห์ เอาแต่ใจ ไม่ยอมเรียนรู้สิ่งใดในเรือนใน แต่สิ่งที่เห็นกับตาตอนนี้ มันกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

หญิงสาวที่เขามองอยู่ในตอนนี้กลับขยันขันแข็ง ยอมเหงื่อไหลเต็มหลังเพื่อทำสวน ใช้สองมืออย่างไม่รังเกียจทำขนมแปลก ๆ เพื่อเตรียมนำไปขาย แลกเป็นเงินตำลึงเล็ก ๆ น้อย ๆ แม้จะดูน่าขันในสายตาใครหลายคน แต่กลับไม่ใช่ในสายตาเขา

ทว่า คนอย่างแม่ทัพซือหยางไม่ใช่คนที่จะเชื่อใจผู้ใดง่าย ๆ โดยเฉพาะผู้หญิงที่มีฉากหน้ากับฉากหลังต่างกันนัก

“หรือว่านางกำลังเสแสร้ง?”

เขาครุ่นคิด เฝ้าดูอยู่เช่นนั้นทุกวัน ราวกับนางกลายเป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับที่เขาต้องหาคำตอบให้ได้

แต่ยิ่งมองนานวัน หัวใจเขากลับเหมือนถูกฉุดอยากให้เข้าใกล้นางมากขึ้นทุกที...โดยไม่รู้ตัว

"มีคำสั่งให้ท่านรีบเข้าหอเพื่อสืบทอดทายาทขอรับ ท่านแม่ทัพ"

เสียงทหารคนสนิทที่ยืนก้มหน้ารายงานอย่างนอบน้อม เรียกให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในห้องหนังสือเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

"คงรู้ไปถึงหูท่านพ่อแล้วสินะ ว่าข้ายังไม่ได้เข้าหอกับนาง"

ซือหยางทอดสายตาเย็นชาออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนถอนหายใจยาวอย่างหนักใจ

ตั้งแต่คืนแต่งงานที่ผ่านมา...เขาไม่แม้แต่จะก้าวเท้าเข้าไปในเรือนของหลินเหยียนหรงด้วยซ้ำ และไม่เคยแตะต้องนางอย่างสามีภรรยาเลยสักครั้งเดียว

เขาไม่ได้รักนาง

นางที่ทุกคนกล่าวขานว่าสิ่งเดียวที่มีดีคือ “หน้าตา” ทว่าหัวใจของเขา...มีเจ้าของอยู่ก่อนแล้ว หลินเหยียนซู พี่สาวของนาง

หญิงสาวที่เขารักและเฝ้ามองมานานหลายปี นางอ่อนโยน สง่างาม มีมารยาท เป็นบุตรีผู้เพียบพร้อมสมกับฐานะ แม้จะไม่เคยเอื้อนเอ่ยคำรักต่อกันอย่างเปิดเผย แต่สายตาที่ส่งถึงกันยามพบหน้า ก็เพียงพอให้เขาแน่ใจ

ทว่า....

“แต่นางกลับเลือกเดินเข้าสู่ตำหนักขององค์ชายรอง”

การแต่งตั้งให้หลินเหยียนซูเป็นว่าที่ชายาของรัชทายาท เปรียบดั่งคำตัดสินโทษตายทางใจ

เขาไม่โกรธนาง แต่ก็ไม่อาจให้อภัยได้...ที่ตระกูลหลินรีบส่งเหยียนหรงมาแต่งงานกับเขาแทน โดยไร้การปรึกษาหรือขอความเห็นใด ๆ

“ขอรับ...เพียงแต่หากท่านแม่ทัพยังคงหลีกเลี่ยงไม่เข้าหอ ข่าวลือที่ลอยลมอยู่ในเมืองหลวงย่อมมิใช่เรื่องดีนัก”

ซือหยางนิ่งไปครู่หนึ่ง มือที่กำด้ามดาบแน่นอยู่ข้างกายคลายออกอย่างช้า ๆ ดวงตาคมดั่งเหยี่ยวทอดมองออกไปยังท้องฟ้าภายนอกหน้าต่าง ใบหน้าเงียบขรึมไร้อารมณ์แต่กลับเต็มไปด้วยคลื่นความคิดที่ถาโถม

“ข่าวลือ...” เขาทวนถ้อยคำเสียงต่ำ “ข้ารบชนะมานับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับต้องพ่ายแพ้ต่อถ้อยคำลอยลมงั้นหรือ”

องครักษ์หนุ่มไม่กล้าตอบ มีเพียงความเงียบงันเป็นการยอมรับ

“หากผู้คนจะวัดคุณค่าของข้าด้วยเรื่องเข้าหอกับสตรีที่ข้าไม่แม้แต่รู้จัก...เช่นนั้นก็ปล่อยให้พวกเขาเข้าใจผิดไปเถิด” ซือหยางกล่าวน้ำเสียงเคร่งขรึม

เขาไม่อาจโกรธหญิงสาวที่อยู่ในจวนตอนนี้ได้ เพราะนางเอง...ก็คงมิได้เต็มใจ

หากแต่สิ่งที่ยากให้อภัยกลับเป็นตระกูลหลิน ผู้ที่มองเขาเป็นเพียงเป็นเบี้ยตัวหนึ่งบนกระดาน หญิงที่เขารัก กลับหันหลังเลือกเดินบนเส้นทางสูงศักดิ์ ทิ้งเขาไว้กับภาระที่ไม่มีใครถามถึงความเต็มใจ

เขายืนนิ่ง ริมฝีปากขบแน่น

“เจ้ากลับไปเถอะ บอกว่าวันพรุ่งข้าจะเข้าหอ...”

“ท่านแม่ทัพ!” องครักษ์ผงะไปหนึ่งก้าว สีหน้าแปลกใจอย่างไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดเช่นนั้นจากปากของเขา

“แค่เข้าไป แล้วก็ออกมา”

น้ำเสียงของซือหยางยังคงเย็นชา

“จะได้ไม่มีใครเอาเรื่องเล็กน้อยไปลือกันเป็นชั้น ๆ อีก”

“ขอรับ...เช่นนั้นข้าจะไปแจ้งจัดเตรียมห้องหอ”

เมื่อร่างองครักษ์ลับตา ซือหยางยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สายตาหรี่ลงเล็กน้อย

‘หลินเหยียนหรง...เจ้ามีแผนอะไรซ่อนอยู่กันแน่’ไม่ว่าเหตุผลใดที่นางเปลี่ยนไปจนน่าประหลาด เขาจะหาคำตอบให้ได้ด้วยตาตัวเอง

คิ้วคมขมวดแน่นเมื่อความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“หรือจะเป็นนาง...ที่ส่งข่าวไปฟ้องท่านพ่อ”

น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเบาราวสายลม แต่ความเย็นยะเยือกของคำพูดนั้นแทบจะสามารถแช่แข็งอากาศรอบตัวได้ หากนางเป็นคนบอกไปเอง ว่าตนยังไม่ยอมเข้าหอ หากนางต้องการใช้แรงกดดันจากเบื้องบนเพื่อบีบบังคับเขาให้ทำตามหน้าที่สามี หากทั้งหมดนี้...เป็นแผนการที่นางจัดวางไว้แล้วล่ะก็

เขาจะไม่มีวันยอมตกหลุมพรางนั้นเป็นอันขาด!

แต่...อีกใจหนึ่งก็ไม่อาจแน่ชัด เพราะจากท่าทีของนางในช่วงหลายวันมานี้ ไม่สิ มันแทบจะตรงข้ามกับความเป็น “หลินเหยียนหรง” ที่เขาเคยได้ยินมาอย่างสิ้นเชิง

หญิงสาวผู้เคยยโส เอาแต่ใจ เอะอะก็ตวาดใส่คนใช้ กลับกลายเป็นคนขยันขันแข็ง ลุกเช้ากว่าทหารยาม ฝึกฝนทำสวน ทำอาหาร หัดขายของตลาด ไม่มีแม้แต่วี่แววของความหยิ่งยะโสที่เคยได้ยินมา

หรือว่า...จะมิใช่การเสแสร้ง?

“แต่นางก็ยังเป็นสตรีแห่งตระกูลหลิน...” ซือหยางกระซิบกับตัวเอง ขบกรามแน่น นัยน์ตาฉายแววเย็นชา

ต่อให้เปลี่ยนแปลงเพียงใด เขาก็ยังไม่อาจวางใจได้ง่าย ๆ