Spirits Of Forgotten Love (SPG)

CHAPTER 1 Third Person POV Si Kapitan Miguel Santiago, 35 taong gulang, ay isang kilalang at respetadong ghost hunter na may pambihirang kakayahang makipag-ugnayan sa mga kaluluwa. Sa loob ng halos isang dekada, wala pang kaso na hindi niya naresolba. Ang kanyang mga kakayahan at talas ng pakiramdam sa paranormal ay nagdala sa kanya sa pinakamalalalim at pinakamadilim na sulok ng mundo ng mga espiritu, subalit walang kasong masyadong malaki o masyadong mahirap para sa kanya. Isang umaga, habang tinatapos ang kanyang kape sa opisina, tumunog ang telepono. “Kapitan Santiago,” ang boses mula sa kabilang linya ay seryoso. “Kailangan namin ng tulong mo dito sa San Antonio. May isang lumang bahay na binabalot ng mga kakaibang pangyayari. Wala nang gustong tumira doon mula nang mapatay ang dating may-ari. Baka ito na ang pinakamalaking kaso na haharapin mo.” Napatigil si Miguel. San Antonio? Isang maliit na baryo sa timog, kilala sa mga kwentong kababalaghan at mga misteryo. Matagal na siyang nakaririnig ng mga bulong tungkol sa lugar na ito, pero ngayon, mukhang totoo na ang mga kwentong iyon. "Sige, padala mo ang detalye," sagot niya. Hindi na bago kay Miguel ang ganitong klaseng mga kaso. Minsan, ang mga nilalang na gumagala ay walang kaluluwa—mga residual energy lang. Pero kapag seryoso na, tulad ng iniulat ngayon, naroon ang hamon. Dumating si Miguel sa San Antonio bago magtakipsilim. Ang bahay ay malaki at luma na, tila baga bumabalik ang panahon kapag ito’y tinitingnan. Sa paligid nito ay parang may pakiramdam na parang may nanonood, isang tahimik pero nakakabahalang presensya. "Kapitan Santiago?" Bati ng isang babae mula sa isang maliit na grupo ng mga residente na nag-aabang sa labas ng bahay. "Ako si Aling Carmen, ang tumawag sa'yo. Salamat sa pagdating mo." "Saan nagsimula ang mga kababalaghan?" tanong ni Miguel, nilalabas ang kanyang kagamitan—isang maliit na recorder, camera, at ilang gamit na pang-detekt ng paranormal. "Matagal na po, halos dalawang taon na. Pero nitong mga nakaraang buwan, parang mas tumitindi. May mga naririnig kaming iyak sa gabi, mga bagay na gumagalaw nang wala namang dahilan. Noong isang linggo, may nakita kami—isang anino sa bintana." "Ang may-ari ng bahay?" tanong ni Miguel habang tinitingnan ang matataas na bintana na tila malamlam sa dilim. "Si Don Felix, isang matandang negosyante. Wala siyang pamilya. Pinatay siya dito mismo, sa loob ng bahay, pero hindi nahuli ang salarin. Simula noon, ang lugar na ito ay tila naging tahanan ng mga ligaw na kaluluwa." Pumasok si Miguel sa bahay kasama si Aling Carmen, at ilang barangay tanod na tila kinakabahan. Sa loob, dama agad ang bigat ng atmospera. Walang ilaw, at ang mga sahig ay natatakpan ng makapal na alikabok. "Kakaibang presensya," sabi ni Miguel habang inilalabas ang kanyang camera at ini-scan ang paligid. Nagbibiro ito ng bahagya sa mga kasama upang mabawasan ang tensyon. "Walang gustong manirahan dito, pero mukhang komportable sila." Isang ingay ang narinig sa itaas. Lahat ay natigilan. "Nakakita kami ng mga galos at mga marka sa mga pader sa itaas," sabi ni Aling Carmen. "Sinasabi ng mga tao na may mga multo ng mga bata dito, pero hindi ko alam kung totoo." "Makikita natin," sagot ni Miguel. Umakyat siya ng hagdan, sinusundan ng kanyang mga kagamitan. Nang makarating siya sa ikalawang palapag, nagulat siya sa biglaang lamig na dumapo sa kanya. Ito ang senyales—isang bagay ang naroon. Mabilis niyang kinabit ang kanyang recorder at nagtanong nang tahimik, "Mayroon bang sinuman dito?" Ilang segundo lang ang lumipas bago bumalik ang sagot. Isang mabigat na buntong-hininga mula sa recorder, na tila nagmumula sa isang malayong boses. "Huwag mo kaming iwan," ang narinig mula sa boses na iyon. "Mga bata," bulong ni Miguel. "Narito pa rin sila." Nagpatuloy si Miguel sa pagsasaliksik sa bawat sulok ng ikalawang palapag. Sa bawat kwarto, nararamdaman niya ang mabigat na enerhiya ng mga kaluluwa. May mga oras na parang may mga matang nakamasid sa kanya, ngunit sanay na siya sa ganitong pakiramdam. Isang oras ang lumipas nang mapansin niya ang kakaibang simbolo sa pader ng isang silid. Hindi ito karaniwang marka ng kaluluwa. Isang mas malalim na misteryo ang tila lumalabas. Pinagmasdan niya ito, at nagulat siya nang makita ang malalim na galos sa ilalim ng pintura. Halatang may masamang nangyari dito. "Aling Carmen, mayroon bang sino mang nakapasok dito kamakailan?" tanong ni Miguel nang bumalik siya sa baba. "Wala po. Wala pong gustong pumasok dito maliban sa ilang matatapang na kabataan, pero hindi sila nananatili nang matagal." Nagsimula nang mabuo ang hinala ni Miguel. Hindi lamang ligaw na kaluluwa ang narito—tila may mas madilim pang pwersa na nakikialam. Kinagabihan, habang nag-iisa si Miguel sa loob ng bahay para sa kanyang imbestigasyon, naramdaman niya ang biglaang paglamig ng hangin. Isang malakas na hampas ng hangin ang bumukas sa mga bintana, at biglang sumara ang pinto ng kwarto. Kasabay ng malalalim na ungol mula sa ilalim ng sahig, ang kanyang kagamitan ay nag-fluctuate. "Handa na ba kayong magpakita?" bulong ni Miguel, tila tinutukso ang mga espiritu. Bago siya makapagsalita muli, isang malakas na sigaw ang narinig mula sa itaas. Tila nagmumula sa isang batang umiiyak. Tumakbo siya pabalik sa ikalawang palapag, ngunit nang makarating siya sa pinagmumulan ng ingay, walang tao. Nagbuntong-hininga si Miguel at tiningnan ang bintana. “Akala ko ba ang trabahong ito ay wala nang ikagugulat pa?” bulong niya sa sarili, habang nakatingin sa malayo. Ngunit alam niyang malayo pa sa katotohanan ang kanyang mga pinapaniwalaan. Nang matapos ang gabing iyon, bitbit ni Miguel ang mga bagong ebidensya—mga litrato, recordings, at mga dokumentasyon na magpapatunay na hindi ordinaryo ang kaso. Ngayon, nasa kanya na ang hamon na tuklasin ang totoo sa likod ng bahay ni Don Felix, at kung sino ang mga nilalang na naroroon alam niyang hindi ito ang huli. Matapos ang maraming taon ng pagtatrabaho sa ibang bansa, nagbalik si Kapitan Miguel Santiago sa kanyang bayan sa Pampanga. Sa kabila ng mga tagumpay na nakuha niya bilang isang kilalang ghost hunter, may isang bagay na tila nawawala sa kanyang buhay. Hindi na siya ang dati—matapang, tiwala sa sarili, at laging nakatuon sa trabaho. Ngayon, sa edad na 35, nararamdaman niyang may kulang, isang bagay na hindi kayang ibigay ng kahit anong propesyon o misyon sa paranormal. Pumasok siya sa lumang bahay ng kanyang pamilya. Walang gaanong nagbago. Ang mga sahig ay pareho pa ring humahalik sa ingay tuwing may dumadaan, at ang amoy ng nilutong adobo ng kanyang yumaong ina ay tila nakakapit pa rin sa mga dingding. Naalala niya ang kanyang kabataan—ang mga masasayang alaala kasama ang kanyang mga magulang at kapatid, ang mga tawa at sigawan sa bawat sulok ng bahay. Ngunit ngayon, tila napakatahimik. Nagpasya siyang maglakad sa kalapit na plaza ng bayan, umaasang makakahinga ng sariwang hangin mula sa mga pamilyar na tanawin. Nakasuot siya ng simpleng polo at pantalon, halos hindi siya makilala ng mga tao sa paligid. Habang naglalakad siya, may narinig siyang tawag mula sa likod. "Miguel? Ikaw ba yan?" Napalingon siya at nakitang si Aling Gloria, ang dating tindera sa palengke. Ang mga mata nito ay tila hindi makapaniwala na muli siyang nakita. "Oo, Aling Gloria. Ako nga po ito," sagot ni Miguel habang ngumiti ng bahagya. "Aba, ang laki ng pinagbago mo! Parang kailan lang, bata ka pa, tumatakbo-takbo dito sa plaza. Ngayon, sikat ka na. Nakikita kita sa TV minsan, tungkol sa mga multo at kaluluwa." "Hindi naman po ganoon kasikat," sagot niya, medyo nahiya. "Pero oo, marami na pong mga kasong hinawakan." "At bakit ka bumalik dito? Akala ko ba sa Maynila ka na nakatira o nagtatrabaho sa ibang bansa?" Napatingin si Miguel sa malayo, sa mga bundok na tila bumabalot sa bayan. "Gusto ko lang pong bumalik sa bahay. Nakakapagod din sa ibang lugar, at minsan, kailangan ko ring hanapin kung ano talaga ang hinahanap ko." Tinitigan siya ni Aling Gloria nang may lalim. "Ano ba ang hinahanap mo, hijo?" Hindi agad sumagot si Miguel. Alam niya ang sagot, ngunit mahirap itong aminin. Sa kabila ng mga taon ng pakikipaglaban sa mga kaluluwa, demonyo, at misteryo, naramdaman niyang mas malalim ang kanyang pagkawalang-saysay. Hindi sapat ang trabaho para punan ang kawalan ng kaligayahan. Pagkalipas ng ilang saglit, tumingin siya kay Aling Gloria. "Hindi ko po alam. Parang... may kulang." Ngumiti si Aling Gloria. "Baka naman puso ang hinahanap mo, Miguel. Hindi mo kayang habambuhay na maghanap ng mga kaluluwa habang iniisip mong hindi ka tao. Kailangan mo rin ng makakasama, isang magpapasaya sa 'yo." Natawa si Miguel, ngunit may bahid ng katotohanan ang mga salita ni Aling Gloria. Matagal na rin mula noong huling nagkaroon siya ng kasintahan, at kahit pa marami siyang nakilalang tao sa kanyang mga paglalakbay, wala ni isa sa kanila ang nagtagal sa kanyang buhay. "Aling Gloria, mahirap pong magkaroon ng relasyon sa trabaho ko. Hindi madaling maintindihan ng mga tao ang ginagawa ko," sabi niya, humihinga ng malalim. "Naku, Miguel, walang trabaho na masyadong mahirap para sa tamang tao," sagot ni Aling Gloria. "Baka naman ang dami mong iniisip, kaya hindi mo makita ang mga nasa harapan mo." Bumalik si Miguel sa kanyang bahay nang gabing iyon, binabalik-balikan sa isip ang usapan nila ni Aling Gloria. Hindi niya lubos maisip kung may katotohanan nga sa sinabi nito. Ngunit hindi rin niya maalis sa isipan ang mga alaala ng kanyang nakaraang mga kaso—ang mga multong hindi matahimik, mga pamilyang naiwan ng kanilang mga mahal sa buhay, at siya, isang taong lagi nang nasa gitna ng buhay at kamatayan. Kinabukasan, nagising si Miguel sa tunog ng mga kalabaw at mga sasakyang dumaraan sa labas ng kanilang bakuran. Tahimik ang paligid, ngunit dama niya ang panibagong sigla sa simoy ng hangin. May oras pa siya bago pumasok sa bagong kaso—isang kwento tungkol sa isang bahay sa kabilang bayan na sinasabing pinamamahayan ng mga ligaw na espiritu. Habang nag-aalmusal, muling bumalik sa isipan niya ang sinabi ni Aling Gloria. Pagkatapos ng ilang sandali, nagpasya siyang sumubok. Nilabas niya ang kanyang cellphone at tinawagan ang isang kaibigan mula sa kanyang kabataan—si Kara, isang matalik na kaibigan na hindi niya nakita mula noong umalis siya ng bansa. "Huy, Miguel! Grabe, ikaw ba talaga ito?" sagot ni Kara, halatang nagulat na tumawag siya. "Oo, ako nga. Nakabalik na ako ng Pampanga," sagot ni Miguel, medyo kinakabahan. Hindi sila nakapag-usap nang matagal na panahon. "Wow! Kamusta ka na? Ang tagal na nating hindi nagkikita!" Masigla ang boses ni Kara, na nagpapagaan sa damdamin ni Miguel. "Okay naman... medyo... naghahanap pa rin ng direksyon," sabi ni Miguel habang tumatawa ng kaunti. "Kumusta ka? Balita ko, may bago ka nang negosyo?" Nagkwento si Kara ng mga bagong kaganapan sa kanyang buhay. Siya ngayon ay nagmamay-ari ng isang maliit na café sa bayan. Nakikita ni Miguel sa mga salitang binibitawan ni Kara ang kasiyahan at kasimplehan ng buhay na tila matagal na niyang hindi naramdaman. “Dumaan ka minsan sa café ko. May mga bagong kape akong gusto mong subukan,” alok ni Kara. "Sige, pupunta ako." Hindi siya sigurado kung bakit, pero may kakaibang excitement na naramdaman si Miguel. Matagal na niyang hindi nararanasan ang ganitong uri ng anticipation, parang may darating na bago sa buhay niya. Habang nagsasara ng usapan, hindi maiwasan ni Miguel na mapaisip. Baka tama nga si Aling Gloria. Siguro, oras na para maghanap ng ibang layunin, isang bagay na mas malapit sa kanyang puso. Dahil sa kanyang mga taon ng pakikibaka sa mga multo at demonyo, nakalimutan na niya ang sarili niyang kaligayahan—ang mga simpleng bagay na minsan niyang pinahalagahan. Nagpasya siyang dumaan sa café ni Kara bago siya umalis sa susunod niyang misyon. Kung ano man ang dadatnan niya sa lugar na iyon, hindi niya pa alam. Pero isang bagay ang tiyak hindi siya mag-iisa sa paglalakbay na ito.