Love Change Everything

CHAPTER TWO: NIGHTMARE

CHAPTER 2: NIGHTMARE

“Mommy………….!”

“Daddy…………………”

“Mommmmy……………. Daddy…………...!”

Napabangon ako bigla at wala sa oras ng mapanaginipan ko ang isa sa pinakamaasamang nangyari sa buhay ko noong bata ako. Ilang araw na akong ganito. Puyat at walang tulog dahil sa panaginip na paulit - ulit bumabalik. Napahawak ako ng aking noo papunta sa aking buhok na siyang aking isinuklay ng isang beses gamit ang aking kamay. It is already 2 am in the morning as I my insomnia triggers again repeatedly. I decided to get up even though the sun has not risen yet. I suit my bathrobe as I went on a balcony of my room alone.

Sa pagbukas ko ng sliding door ay agad ako nakatanggap ng malakas na simoy ng hangin na siyang napayakap ako sa aking mga bisig dahil sa lamig na aking naramdaman ng ako ay buong nakalabas. How many years have passed, but everything seems like yesterday. The trauma that every I felt that no ones can know but only myself. When the day that I saw my parents full of blood because of that accident I always asking why it is me? Why did he take my parents so fast? I felt like I am dying every single day and night every I remembered that day. In every memory of my past, fear comes back no matter how brave I am now. Yes, I was brave in front of other people, but I was one of those persons who was terrified. I can compare it to a deadly piece of roses or maybe like a butterfly that cannot fly because of a broken wings.

Inubos ko ang isang basong wine na siyang nakalagay sa maliit na mesa sa aking likuran sabay punas ng luha galing sa mata na puno ng sakit at dusa dahil sa nakaraan na paulit – ulit bumabalik habang nakatingala sa mga butuin. Stars that I cannot never see how she flickers at night. Dahil sa hindi na ako makatulog ay napagdesisyonan kong lumabas ng silid at pumunta sa isang opisina. Isang opisina na ako at ang granny lamang ang nakakahawak ng susi at tanging makakapasok sa opisina na iyon. Labing -anim na taon ng isinara ni Granny ang isang opisina dito sa mansion. Labing anim na taon narin ng umuwi siya dito ng pilipinas upang ako'y samahan hanggang sa aking paglaki hanggang ngayon ay nandito siya. Siya ang tumayong magulang sa akin pagkatapos ng aksidente sa amin. Binuksan ko ang pintuan ng dahan – dahan sabay bukas ng ilaw ng opisina. Mga litrato na puno ng certificate bilang isang magaling na negosyante at rank 1 na merong pinakamataas na marketing sales sa companya. Pangalan na naka – ukit sa tropeo.

That smile of a little that I never saw after 16 years ago. Ngiting hindi ko alam kong kaya ko pang ibalik sa dati. Napahawak ako sa isang maliit na litrato ay ito ay pinunasan gamit ang aking kamay dahil sa pansin ko na ang alikabok nito. Pagkatapos ay lumapit ako sa office chair na siyang matagal narin na hindi ito nauupuan ng may ari ng opisinang ito. I close my eyes as I sit on black office chair while slowly touching the table in the front of me. I miss you so much Dad...... Mom......

Pagkatapos ng ilang oras na nandito ako sa opisina ay napansin ko ang isang munting kabinet sa ilalim ng mesa. Hindi mo ito mapapansin kong di mo titignan ng maigi dahil sa disensyo na akala ay wala lang. Binuksan ko ang munting cabinet. Sa aking pagbukas ay wala itong laman kundi isang maliit na kahon. Kinuha ko at ito'y buksan. Napatanong na lamang ako sa aking sarili pagkatapos makita ang hard drive.

Why Dad has a drive?

Kilala ko ang aking ama. Lahat ng kanyang papeles at dokumento kahit hard drive ay hindi niya ito dinadala sa bahay noon subalit ito ay ibinibilin niya sa kanyang sekretarya noon na ngayon ay isa na sa manager ng companya ko. Ibinalik ko ito sa kahon pero hindi sa cabinet kong saan nakalagay subalit itinago ko ito sa bulsa ng aking bathrobe. Hindi ko alam kong bakit pero parang gusto kong tignan ang laman ng hard drive na ito. Gulat na aking natanggap ng biglang bumukas ang pintuan kaya napalingon at napatayo ako ng biglaan.

“Granny!” tawag ko na merong kaba bigla sa aking dibdib

“Sinasabi ko na nga ba at ikaw ang pumasok dito” sagot sa akin ng kalmado. Napaiwas ako ng aking mata ng ito ay biglang tumingin sa akin.

"I was just looking for some papers for my presentation next week, that's why I went here" sagot ko

“You don't need to deny Max. I know you. You miss your parents, right? Today is their death anniversary. The day were that car accident happened. I know that this is hard for you because the bad memories flashing back but I just want you to remember this Max, please do not put yourself on the bad memories of your past but let that past go. It's already sixteen years. Okay?” hindi ko alam pero biglang uminit ang aking mga mata pagkatapos marinig ang mga salita mula kay granny kaya bago niya pa ito mapansin ay nag-paalam na ako na lumabas. Hinayaan ko narin na siya ang magsira ng opisina.