พันธะเสน่หาอาจารย์เถื่อน

อาจารย์เถื่อน EP .7 ปลอบเด็ก

ตอนที่ 7

“เดียร์”ต้นสนเอ่ยชื่อคนรัก น้ำเสียงสั่นไหว

“ต้นมาเที่ยวเหรอ ไม่เห็นบอกเราเลย” นาเดียร์เองก็ตกใจไม่น้อย ที่บังเอิญเจอต้นสนที่รีสอร์ตแห่งนี้และที่แปลกใจไปมากกว่านั้น ผู้หญิงที่เคียงข้างเขาตอนนี้ คือใคร เป็นอะไรกับเขา มันเกิดคำถามมากมายขึ้นมาภายในใจของฉัน

“อืม ต้นมาพาน้องสาวมาเที่ยวน่ะ”

“น้องสาวเหรอ” อิมเมจที่มือเกาะแขนต้นสนนั้นถึงกับชักสีหน้าไม่พอใจ ที่ชายหนุ่มแนะนำเธอในฐานะน้องสาว ทั้งที่เธอคือผู้หญิงของเขา

“ต้นมีน้องสาวด้วยเหรอ” ถ้าจำไม่ผิดเขามีน้องชายไม่ใช่เหรอ

“ครับ อิมเมจเป็นลูกพี่ลูกน้องเราน่ะ” ต้นสนโกหกหน้าตาย

“แล้วนี้ เดียร์มาทำอะไรที่นี่เหรอ”

“เดียร์มาทำงานน่ะ” ต้นสนเหลือบมองแฟนสาว หึ...นาเดียร์นี้นะมาทำงานเป็นแม่บ้านที่นี่ มีแฟนเป็นแม่บ้านในรีสอร์ตรู้ถึงไหนอายไปถึงนั้น

“งั้นต้นขอตัวก่อนนะ อิมเมจหิวแล้วน่ะครับ”

“อืม...” นาเดียร์เอ่ยแค่นั้น

ด้านต้นสนและอิมเมจพอคอยหลังนาเดียร์แล้วนั้น

“พี่ต้น ทำไมพี่ถึงบอกผู้หญิงคนนั้นว่าฉันเป็นน้องสาวพี่ละ ทั้งที่จริงไม่ใช่ หรือพี่ไม่พร้อมจะเปิดตัวฉัน ฉันอยากเป็นตัวจริงของพี่นะ ไม่ใช่ของเล่นพี่ไว้เล่นแก้เบื่อเหมือนผู้หญิงคนนั้น”

“แหม...ใครจะเป็นตัวจริงของพี่ได้ละครับ ถ้าไม่ใช่น้องอิมเมจคนสวยของพี่ คนนี้พี่โปรดปรานที่สุดแล้ว ไม่มีใครรู้ใจพี่เท่าเราแล้วละ” ต้นสนไม่พูดเปล่า ทว่ากับโน้มใบหน้าเข้าไปกดจมูกที่พวงแก้มเนียนใสของรุ่นน้อง

“พี่พูดจริงใช่ไหม งั้นวันนี้พี่พาฉันไปคาเฟ่นะคะ” เมื่อได้ฟังคำตอบจากรุ่นพี่ อิมเมจระบายยิ้มด้วยสีหน้าพอใจสุดๆ

“ยัยนั้นเป็นแค่แม่บ้านคนเก็บขยะ อืมไม่คิดเลยนะคะ ว่าพี่ต้นของอิมจะตาต่ำ คว้าแม่บ้านมาขึ้นเตียง” ถึงต้นสนจะทำให้เธอประทับใจ แต่นั้นก็มิวายทิ้งถ้อยคำจิกกัดชายหนุ่ม

“แค่เล่นๆน่ะครับ เราคิดอะไรมาก” ต้นสนเอ่ยพร้อมขยี้ผมของแฟนสาวคนล่าสุด

ด้านต้นสน และอิมเมจกับไม่รู้เลยว่าคำพูดของทั้งสองนั้นมีบุคคลที่สามและที่สี่แอบฟัง

ด้านนาเดียร์ ทว่าคำพูดของต้นสนยังคงดังกึกก้องภายในหูของนาเดียร์

“เล่นๆงั้นเหรอ อืม ที่ผ่านมาเขาแค่เล่นกับความรู้สึกของฉันสินะ” ในเมื่อฉันให้ต้นสนไปทั้งใจ แต่ไม่คิดว่าเขาจะเล่นกับความรู้สึกของฉันกลับเช่นนี้

วันนี้ฉันมารับจ๊อบทำงานเป็นแม่บ้าน ทว่าเพียงแค่เห็นภาพบาดตาบาดใจ ของพวกเขาทั้งสองเดินกอดจูบกันออกจากรีสอร์ต ฉันแทบจะหมดเรี่ยวแรงลงตรงนี้ มันจุกแน่นปวดหนึบไปทั้งหัวใจ น้ำตาที่ไม่คิดจะไหล ทว่ากับไหลออกมาอย่างไม่อายใคร มือเรียวยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา

‘เขา ใจร้ายกับฉันไปไหม’ นาเดียร์ได้แต่เฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทว่าขณะที่ร่างบางหาที่สงบเพื่อทบทวนตัวเองนั่น

!! ตึก ...!! แต่แล้วกับต้องชะงักเพียงแค่จะเดินไปห้องน้ำ ทว่ากับชนเข้าร่างสูงของใครบางคน

นัยน์ตาคู่เศร้าเหลือบมองคนตรงหน้า ด้วยท่าทีตกใจสุดๆ นี้เขามาอยู่ที่นี่ได้ไง

“คุณ...” นาเดียร์ตกใจไม่น้อยที่บังเอิญเจอคาร์เรนทีนี่

“คุณมาทำอะไรที่นี่...” น้ำเสียงเศร้าเอ่ยถามคนตรงหน้า

“ฉันมาที่นี่ทำไมไม่สำคัญหรอก ว่าแต่เธอเถอะ ยังโอเคอยู่ไหม” คาร์เรนไม่เพียงแค่พูด ทว่าเขากับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับเธอ ใครจะคิด เมื่อคืนเขาเข้าพักที่รีสอร์ตแห่งนี้ ทว่าขณะที่จะเช็คเอ้าท์ที่หน้าล็อบบี้ สายตากับสะดุดเข้ากับนาเดียร์ ที่นั่งร้องไห้ที่ม้านั่งหน้าห้องพัก ใช่ครับผมเห็นนาเดียร์ ตั้งแต่เธอคุยกับผู้ชายคนนั้น ก็พอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ทีกับผมเธอปฏิเสธผมนักหนา พอกับไอ้หน้าแหลมนั้นร้องไห้แยๆ

“ฉัน โอเคค่ะ” นาเดียร์ไม่รู้สิ หลังจากที่เจอเขาดิฉันหยุดร้องไห้แล้ว ทว่าน้ำตากับไหลออกมาอีกครั้ง ต่อหน้าต่อตาเขาซึ่งเป็นอะไรที่น่าอายมาก

“ฮือ...ฉัน” คาร์เรนปกติใช่ว่าผมจะปลอบใครเป็นนะครับ โดยเฉพาะผู้หญิงให้ตายสิ จู่ๆยัยเด็กนี้ก็มาร้องไห้ต่อหน้าต่อตาผมน้ำตาราวกับเขื่อนแตก ใครที่เดินผ่านไปมา ราวกับว่าผมเป็นตัวต้นเหตุที่ทำเธอ

“ฮือ...ฉันผิดมากเหรอ ทำไมเขาถึงมีคนอื่น” คาร์เรนไม่รู้จะปลอบยังไง

!! หมับ !! มือหนาถือวิสาสะจับข้อมือของคนตัวเล็ก เธอสบตาเขาทั้งที่คราบน้ำตายังไหลอาบพวงแก้มใสๆของเธอ

“นี้คุณจะพาฉันไปไหน...” คาร์เรนไม่ตอบ ทว่าเขากับพาเธอมายังม้านั่ง

“คิดจะยืนร้องไห้อยู่ที่นี่อีกนานไหม แบบนั้นเมื่อยขาพอดี”

“ฮือ...ก็ฉันเสียใจนี่น่า คนไม่มีแฟนอย่างคุณจะไปรู้อะไร” นาเดียร์เอ่ยน้ำเสียงสั่นไหว เธอยังคงช็อกและเสียใจที่ต้นสนนั้นนอกใจเธอ

“รู้ได้ไง ว่าฉันไม่มีแฟน”

“ถ้าคุณมีแฟน คุณคงไม่อยากรับผิดชอบแต่งงานกับฉันหรอกจริงไหม” เธอถาม

“หึ...เคยสิ ฉันเคยมีแฟนแต่ตอนนี้ฉัน โสด”

“ฮือ...” นาเดียร์ยังคงร้องไห้ไม่หยุด

ด้านคาร์เรนที่เห็นเช่นนั่น ถึงกับทำหน้าไม่ถูก เขาเองก็มืดแปดด้านไม่รู้จะทำยัง เมื่อนาเดียร์เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดนั่น

!! หมับ...!! มือหนาจับเข้าที่บ่าไหล่คนตัวเล็กทั้งสองข้าง หันมาเผชิญหน้ากับตน จากนั้นเขาก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ให้เธอเมื่อครู่มาซับน้ำตาที่พวงแก้มของเธอเบาๆ

“คุณ...” นาเดียร์ชะงักกับท่าทีอ่อนโยนของคนตรงหน้าเล็กน้อย

“นิ่งๆ เถอะน๊า” แต่นั่นเธอก็ยอมให้เขาเช็ดคราบน้ำตาให้แต่โดยดี

ด้านนาเดียร์นับว่าคาร์เรนคือผู้ชายคนแรกที่ฉันยอมให้เขาเช็ดน้ำตา ทั้งที่ต้นเหตุคนที่ทำฉันเจ็บไม่ใช่เขา

หลายชั่วโมงต่อมา

นาเดียร์หลังจากที่เสร็จงานจากรีสอร์ตฉันก็ขับรถกลับบ้าน ทว่าระหว่างทางกับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเมื่อรถฉันยางแตก และวันนี้ก็เป็นวันอาทิตย์ซึ่งร้านซ่อมแถวนี้ปิด

“ให้ตายสิ” นี้ฉันจะทำยังไงดี ฉันโทรหาคนที่บ้าน ทว่ากับไม่มีใครรับสายฉันสักคน เอาไงต่อดี กว่าจะถึงบ้านระยะทางเหลืออีก 5 กิโล ร่างบางที่ก้มๆหน้าสำรวจล้อรถจักรยานยนต์นั้น ทว่ากับมีรถยนต์วิ่งเข้ามา

“มีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงคุ้นหูเอ่ยมา นาเดียร์เหลือบมองคนมาใหม่ หึ...คุณคาร์เรน ทำไมเขาถึงมาได้เวลาพอดิบพอดี ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่ฉันมีปัญหา เขาจะโผล่หน้ามาเป็นคนแรก

“รถฉันยางแตกน่ะค่ะ” นาเดียร์เอ่ยกับคาร์เรน

“แถวนี้ไม่มีร้านซะด้วยสิ เอาไงดี พอดีลุงจะไปบ้านผู้ใหญ่ เดียร์ติดรถคุณคาร์เรนไปก่อนไหม ส่วนรถทิ้งไว้ที่นี่ ลุงจะขับไปร้านซ่อมให้เอง” ลุงเข้มเสนอ ทั้งที่เจ้าของรถอย่างเขาไม่ปริปากชวนสักคำ

“ไม่เป็นไรจ๊ะลุงเข้ม เดียร์โทรบอกที่บ้านแล้วจ๊ะ”

“ถนนเส้นนี้ มันเปลี่ยว นี้ก็ตะวันจะตกดินแล้ว ไปกับคุณคาร์เรนก่อนเถอะน๊า” นาเดียร์ชั่งใจสักพักใหญ่ๆ เธอสบตาเขาเพียงเล็กน้อย

“เชิญ...” เสียงเข้มเอ่ย เมื่อคาร์เรนเปิดประตูรถให้เธอเช่นนั่น นาเดียร์ยอมขึ้นรถมากับคาร์เรนตามคำชวน

ด้านคาร์เรน ใบหน้าอันหล่อเหลาผุดรอยยิ้มขึ้นที่มุมปากด้วยท่าทีพอใจสุดๆ ที่นาเดียร์ยอมขึ้นรถมากับตน