หลังจากพูดคุยกันทิมในฐานะหัวหน้าช่างก็พาเดินรอบอู่ตลอดการเดินชมแม้ทุกอย่างจะน่าสนใจ แต่สมองของเธอเอาแต่คิดถึงท่าทางเย็นชาของชายหนุ่มเรือนผมสีเทา บางครั้งไม่ใช่ไม่รู้ว่านัยน์ตาคมกริบลุ่มลึกนั่น มองเธออย่างไม่เป็นมิตร
ท่าทางเหม่อลอยและครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาของมาเฟีย ทำให้เจ้านายที่เดินรั้งท้ายมองด้วยความไม่สบายใจ ตั้งแต่ที่เจ้าของอู่หรือรุ่นพี่คนนั้นปรากฏตัว มาเฟียก็ดูแปลกไป
“เหม่ออะไร ระวังหน่อยสิ”
เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือศีรษะ และสัมผัสอบอุ่นจากมือหนาบริเวณหน้าผากมนทำให้ร่างบางเบิกตากว้าง เพราะมัวแต่ตกอยู่ในภวังค์ความคิด มาเฟียจึงไม่ได้สังเกตว่าตรงหน้าคือห้องกระจกซึ่งคนอื่นเดินเลี้ยวซ้าย แต่เธอกลับเดินตรงจนเกือบจะชน แต่โชคดีได้มือหนาของเจ้าของอู่กั้นหน้าผากกับกระจกไว้
ร่างบางเงยหน้าสบตามองเขาอย่างไม่เข้าใจ เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปม ก่อนจะพึมพำในลำคออย่างรำคาญใจ เพราะเสียงดุของเขาทำให้คน
