ตอน ต้องเป็นลูกสาวเศรษฐี
“เธอคงหิวใช่ไหม? เช่นนั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ ไปเสี่ยวเจิน เราต้องรีบกินข้าวแล้วกลับไปงีบสักตื่น รู้มั้ยว่าการนอนกลางวันไม่กี่นาที สามารถทำให้สมองทำงานได้ดีขึ้น ส่งผลที่ดีต่อการเรียนอย่างมาก”
“หะหา!” เสี่ยวเจินที่ยังมึนงงกับท่าทีของผิงผิงรู้สึกไปไม่เป็น ทำไมเธอยังยิ้มแบบนั้นได้
“อ้าวสวัสดีค่ะรุ่นพี่! ขอโทษที่ขวางทางนะคะ พวกฉันได้ข้าวแล้ว ขอตัวไปทานข้าวก่อนนะคะ ตอนนี้เวลาพักกลางวันผ่านมาสิบกว่านาที”
ครันจะผ่านเลยคงเปิดช่องให้ถูกด่าว่าไร้มารยาท จึงกล่าวทักทายตามประสา พอกลุ่มของฟางเสี่ยวอวี้เจอแบบนี้ถึงกลับพูดไม่ออก คิดอยากหาคำมาตำหนิกลับไร้ช่องโหว่ ทำได้เพียงยืนมองสองคนเดินไปนั่งกินข้าว ซึ่งนั่งใกล้ๆ
ก่อนจะลงมือกินยังส่งยิ้มไร้เดียงสามาให้ จนใจที่พวกเธอจะทำอะไร ยังมีคนจำนวนมากที่รอสังเกตการณ์อยู่
“ดูมันสิ ต้องตั้งใจยั่วโมโหพวกเราแน่!”
“ใช่แล้วจะยังไง ขืนไปหาเรื่อง
