ที่นี่...สถานีพักใจ

ตอนที่ 3/1 สับสน

เอาจริงๆ นะ ถ้าตอนนี้เธอไม่อกหักคงไม่มีวันทำอะไรบ้าบอคอแตกแบบนี้แน่ๆ เพราะตลอดชีวิตของเธอจนถึงวัยยี่สิบห้า นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพาตัวเองออกมาจากเซฟโซนและดื่มแอลกอฮอล์จนขาดสติแบบนี้ และอัญญายิ่งไม่คาดคิดว่าตัวเธอเองจะมีจุดเปลี่ยนของชีวิตในโหมดนี้ หากเป็นเมื่อก่อนเจตน์คงไม่มีวันปล่อยให้เธอมานั่งจับมือกับผู้แปลกหน้าแบบนี้แน่ๆ แต่ว่าทุกอย่างก็เกิดขึ้นแล้ว และเธอก็กำลังทำอยู่

ใบหน้าสวยหวานที่ไร้การแต่งเติมเผยอาการขัดแย้งในอารมณ์ของตนเองสุดขีด ตอนนี้หากบอกว่าอัญญากำลังทะเลาะกับตัวเองก็ถือว่าไม่ผิดเลยสักนิด แต่คนมองอย่างภูษิตกลับเผลอกลั้นขำกับท่าทางชวนตลกของเธออยู่ไม่น้อย เขารู้ว่าสิ่งที่อัญญาต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือเวลาคิดทบทวนกับตัวเอง เจ้าของร่างสูงจึงลุกขึ้นและปล่อยให้คนอกหักได้มีเวลาทบทวนกับตัวเอง

“ผมจะขึ้นไปคุยงานข้างบนแล้วกัน ถ้าคุณมีอะไรก็เรียกผมได้นะ” ชายหนุ่มยักคิ้วให้เธอนิดๆ แล้วเดินขึ้นห้องไป

คล้อยหลังภูษิต หญิงสาวก็ถึงกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

ให้ตายสิ นี่เธอกำลังทำบ้าอะไรอยู่กันแน่?

เมื่อนึกได้ดังนั้นอัญญาก็จัดการสวาปามข้าวต้มตรงหน้าจนหมดรวดเดียว

“กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องสินะ เฮ้อ!”

ผ่านไปสิบนาทีหญิงสาวก็จัดการล้างจานของเธอและเก็บกวาดทุกอย่างบนโต๊ะอาหารเสร็จ ก่อนที่สายตาของหญิงสาวจะกวาดมองบรรยากาศภายในร้านนิ่งงัน สไตล์การตกแต่งของที่นี่ถือว่ายอดเยี่ยมลงตัวเลยทีเดียว ทั้งเคาท์เตอร์บาร์ที่ผสมผสานระหว่างความวินเทจและโมเดิร์นอย่างลงตัว รวมทั้งโทนของห้องที่ใช้โทนสีสองสีตัดกันอย่างลงตัว แถมยังตกแต่งด้วยเก้าอี้ทรงสูงและโซฟาเก๋ๆ ยังไม่พอ เมื่อมองไปที่บนเพดานมีโคมไฟสีนวลตาเพิ่มความอบอุ่น ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายและดูเป็นส่วนตัว

ไม่แปลกเลยที่อัญญาจะเลือกก้าวเข้ามาในร้านแห่งนี้ แม้ว่าภายในใจของเธอตอนนั้นจะแตกสลายจนไม่เหลือชิ้นดีเลยก็ตามที

“สถานีพักใจสินะ…” เมื่อกวาดสายตาไปที่ป้ายชื่อร้านเบื้องหน้า จู่ๆ ความรู้สึกอบอุ่นก็ผุดขึ้นมาที่ใจของเธอแปลกๆ

หลังจากที่สงบสติอารมณ์ของตนเองได้สักพัก อัญญาก็เดินขึ้นไปข้างบนเพื่อพูดคุยกับผู้มีพระคุณของเธอ มือเล็กเคาะประตูห้องที่อยู่ติดกับห้องของเธอ น้ำเสียงหวานเรียกเบาๆ ด้วยความเกรงใจ

“ฉันคิดว่าโอเคแล้วค่ะ ถ้าคุณสะดวกก็ลงมาคุยกันข้างล่างแล้วกันนะคะ” อัญญาจ้องมองบานประตูที่ปิดสนิทก่อนจะหันหลังเดินลงไปนั่งที่โต๊ะอาหารเบื้องล่างตามเดิม

ผ่านไปเพียงไม่ถึงสามนาทีร่างสูงใหญ่ก็เดินลงมาด้านล่างและนั่งเก้าอี้ตรงตำแหน่งเดิม ภูษิตจ้องมองใบหน้าอัญญานิ่ง ท่าทางของเธอในตอนนี้น่าจะกลับมามีสติแล้ว

“ฉันคิดว่าต้องกลับแล้วล่ะค่ะ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเงินที่จะจ่ายค่าเหล้าเมื่อคืน ต้องรบกวนติดไว้ก่อนได้ไหมคะ”

อัญญาก้มหน้าอายๆ เพราะเสื้อผ้าของใช้ทุกอย่างของเธออยู่ที่คอนโดเจตน์ทั้งหมด ส่วนเรื่องเมื่อคืนเธอรีบออกมาเกินไป ทั้งเนื้อทั้งตัวจึงมีแค่เงินสดติดตัวไม่มากนัก

“ถือว่าผมเลี้ยงแล้วกัน อย่าคิดมาก”

“ไม่ได้ค่ะ ฉันรบกวนคุณขนาดนี้ แถมยังต้องให้คุณมาเลี้ยงฉันอีก ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนคะ”

แม้ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายตรงหน้าเธอจะเผยรอยยิ้มเป็นมิตร แต่อัญญาไม่ใช่ผู้หญิงเห็นแก่ได้ที่คิดจะเอาเปรียบใคร

เมื่อเห็นใบหน้าจริงจังของอัญญาภูษิตก็ลอบขำในใจ ในเมื่อเธอดึงดันขนาดนั้นเขาก็ไม่อยากจะขัดใจใคร

“ก็ได้ครับ แล้วตอนนี้คุณจะกลับยังไง?” ท่าทางกระวนกระวายของอัญญาทำให้รู้แล้วว่าเธอกังวลเรื่องอะไรอยู่ ดูจากท่าทางของหญิงสาวแล้วน่าจะไม่ยอมเอ่ยปากรบกวนขอให้เขาช่วยเหลือแน่ๆ

“นั่งแท็กซี่มั้งคะ เอาเป็นว่าฉันต้องขอโทษคุณอีกครั้งนะคะสำหรับเรื่องเมื่อคืน” อัญญายกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเตรียมออกจากร้าน เพราะเธอไม่อยากอยู่รบกวนคนอื่นมากไปกว่านี้

“ผมว่าผมไปส่งคุณดีกว่า ไม่ต้องเกรงใจเพราะผมว่าง”

“เอ๋…แต่ว่าฉัน…” อัญญาเกาหัวแกรกๆ เธอคิดว่าเธอพูดเคลียร์ชัดแล้วนะ

“คิดมากน่า ยังไงตอนนี้เราก็รู้จักกันแล้ว ไม่ใช่คนแปลกหน้าแล้วนะ” ภูษิตขยิบตาให้เธออย่างขี้เล่นและเดินนำหญิงสาวไปที่รถของเขา

เวลาผ่านไป 10 นาที

รถBMW series X กำลังพาคนทั้งสองมุ่งหน้าไปยังถนนเส้นสุขุมวิท เพราะคอนโดของอัญญาอยู่ในย่านทองหล่อติดกับบีทีเอสซึ่งไม่ไกลจากร้านของภูษิตแต่อย่างใด ห่างกันเพียงสี่ห้าซอยเท่านั้น แต่ด้วยเพราะปัญหาการจราจรที่ติดขัด ทั้งคู่จึงติดอยู่ในรถอย่างช่วยไม่ได้

“คุณอยู่คอนโด M อย่างนั้นเหรอ?” ภูษิตรู้สึกบังเอิญไม่น้อยที่เธออยู่คอนโดเดียวกันกับเขา

“อย่าบอกนะคะว่าคุณก็อยู่คอนโด M เหมือนกัน?” อัญญาเองก็รู้สึกตกใจไม่น้อย

“ใช่ครับ ผมอยู่ชั้น 33 แล้วคุณล่ะอยู่ชั้นไหน?”

แม้จริงๆ แล้วภูษิตไม่ควรจะละลาบละล้วงถามเรื่องส่วนตัวของเธอ แต่เขาก็อดไม่ได้ เพราะเขารู้สึกว่าเรื่องระหว่างเธอและเขามันบังเอิญมากจริงๆ