ที่นี่...สถานีพักใจ

ตอนที่ 2/1 ภาพเบื้องหน้า

เวลา 10 โมงเช้าของวันใหม่

“กรี๊ดดดดดด” ร่างบอบบางแผดเสียงร้องดังสุดเสียง มือทั้งสองข้างของอัญญายกขึ้นมาอุดหูทั้งสองข้างของตัวเธอเองอย่างสุดกลั้น

แม้แต่ความฝันของเธอ ภาพหญิงโฉดชายชั่วคู่นั้นยังคงฉายวนซ้ำราวกับหนังม้วนเดิมคอยตามหลอกหลอนไม่หาย

“เฮ! นี่คุณ เป็นอะไร?” ภูษิตถึงกับหน้าตาแตกตื่นรีบเปิดประตูห้องด้วยความตื่นตระหนก

“ฉัน…” ดวงตาเรียวเล็กกวาดมองไปที่ห้องที่เธอไม่คุ้นเคย หยดน้ำใสๆ เคลือบหางตาดูแล้วน่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก

แม้แต่ในความฝัน เขา…ยังตามมาคอยหลอกหลอนเธออีกเหรอ? เธอทำผิดอะไร…ทำไมภาพบาดตาบาดใจแบบนั้นต้องคอยมาตามหลอกหลอนเธอด้วย…

ความเจ็บปวดสุดจะกลั้นทำให้อัญญาสิ้นสุดความอดทนอีกต่อไป ทำนบที่ถูกเก็บกักไว้ไม่ให้มันไหลออกมา ตอนนี้หยาดน้ำใสๆ ดุจสายธารพลันไหลบ่าอาบใบหน้าสวยหวานยากที่จะฝืนทน

“ฮือๆๆๆ ฉันทำผิดอะไร ทำไม! ทำไม! เขาถึงทำกับฉันแบบนี้!”

ความเจ็บปวดที่คอยประเดประดังกรูเข้ามาสาดซัดความเจ็บปวดให้ลุกโหมไม่หยุด อัญญาไม่รู้เลยว่าตัวเธอนั้นในตอนนี้ควรจะทำยังไงต่อไปดี ตอนนี้เธอคล้ายคนหลงทางและสติแตกในเวลาเดียวกัน

ด้านภูษิต ชายหนุ่มถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เพราะเมื่อคืนหญิงสาวตรงหน้าเขาเมาหมดสติไปซะก่อน สิ่งที่เขาทำได้คือพาเธอขึ้นห้องพักบนร้านเพื่อให้เธอสงบสติอารมณ์ แต่ไหงเจ้าหล่อนกลับสติแตกอาการหนักมากกว่าเดิมซะอีก

“ฮือๆๆๆ กรี๊ดดดด”

มือเล็กทั้งสองข้างของอัญญากำหมัดจนแน่น ร่างน้อยๆ สั่นเทาไปด้วยเรื่องราวและภาพที่เธอประสบพบเจอด้วยความทรมาน ความเจ็บปวดนี้หากให้เปรียบเปรยคงไม่ต่างจากคมมีดแหลมคมพุ่งกระหน่ำทิ่มแทงที่อกด้านซ้ายจนเป็นรูพรุน

ภูษิตเห็นท่าไม่ดีจึงรีบดึงร่างบอบบางมาสวมกอด ร่างกายที่สั่นเทาของอัญญาช่างดูไม่ต่างอะไรกับนกตัวน้อยตากฝน ดูสั่นเทาจนน่าสงสารจับใจ หยาดน้ำใสๆ ยังคงไหลอาบใบหน้าของเธอไม่ขาดสาย คำพูดด่าทอที่เธอมีให้ผู้ชายที่เธอรักยังคงดังต่อเนื่อง ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของหญิงสาวได้เป็นอย่างดี แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นเธอ แต่ทุกแววตาและน้ำเสียงยังคงดังก้องอยู่ข้างหูเขาไม่หยุด

“ฮือๆ รัก ฮ่าๆ ความรักมันตอบแทนกันแบบนี้เหรอเจตน์ ที่ผ่านมานายตอบแทนความรักของฉันแบบนี้ได้อย่างไร?”

มือเล็กกระหน่ำทุบลงไปที่แผงอกแกร่งโดยที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัว อารมณ์ของอัญญาในตอนนี้คือเธออยากจะทุบอกหนาๆ ของคนตรงหน้าให้ช้ำในตายไปเสีย

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

“เฮ! นี่คุณ มีสติบ้างสิ” ภูษิตเริ่มพูดขึ้น เพราะตอนนี้เขาเริ่มจะเจ็บบริเวณหน้าอกของตนเองบ้างแล้ว

ผู้หญิงอะไรหมัดหนักชะมัด!

“ไม่! ฉันเกลียดคุณ เจตน์! นายทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง…ฮือๆๆๆ”

ว่าแล้วคนอกหักอย่างอัญญาก็กระหน่ำหมัดเล็กๆ ของเธอรัวไปที่แผงอกแกร่งของภูษิตอย่างหนำใจ หญิงสาวในตอนนี้ได้ขาดสติไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เดือดร้อนโอป้าหนุ่มต้องรีบรวบข้อมือเล็กเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาได้ช้ำในของจริงแน่ๆ

“ผมไม่ใช่เจตน์! นี่คุณผู้หญิง ได้โปรดหยุดคลั่งและหันมาสบตากับผมก่อนได้มั้ย?” มือหนาของภูษิตจับใบหน้าเรียวเล็กของสาวเจ้าให้เงยหน้ามาสบกับนัยน์ตาของเขา

ในวินาทีนั้นอัญญาถึงกับร่างแข็งทื่อ ดวงตาสีดำเข้มคู่นั้นของผู้ชายตรงหน้าเธอ ใบหน้าหล่อเหลาราวกับหนุ่มเกาหลีที่มาจากกรุงโซลที่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ผู้ชายตรงหน้าเธอไม่ใช่เจตน์! ไม่ใช่คนที่กำลังระเริงกามต่อหน้าเธอคนนั้น ในตอนนี้อัญญาคล้ายกำลังเริ่มจะจับต้นชนปลายได้ถูกบ้างแล้ว

“ฉะ…ฉัน…” ใบหน้าเกลี้ยงเกลารู้สึกประหม่า หยาดน้ำใสๆ ยังคงเกาะตรงที่หางตาของหญิงสาว ความงดงามที่ธรรมชาติมอบให้เธอโดยไร้การปรุงแต่งใดๆ เริ่มจะสะกิดใจของใครบางคนให้อยากเอื้อมมือมาโอบกอดและปลอบประโลมเธอเหลือเกิน

“ได้สติแล้วสินะคุณ” มือหนาค่อยๆ ปล่อยข้อมือเล็กของอัญญาออก “คุณนี่เล่นเอาผมตกใจแทบแย่”

“ฉันแค่…” ใบหน้าสวยหวานก้มงุดอย่างอายๆ กับการกระทำของเธอ

“เอาเถอะผมเข้าใจ เอาเป็นว่าผมไม่โกรธคุณก็แล้วกัน ผมว่าคุณไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ในตู้เสื้อผ้ามีชุดของลูกค้าทิ้งไว้ไม่ยอมเอากลับไป คุณก็เลือกเอาตามสะดวกเลยแล้วกัน ส่วนที่เหลือเราค่อยมาคุยกันอีกที่หลังคุณทำธุระเสร็จก็แล้วกัน”

ภูษิตรีบตัดบท เพราะรู้ว่าตอนนี้เธอคงยังไม่อยู่ในโหมดที่จะเข้าใจหรือมีสติพูดคุยกับเขาแน่ๆ ว่าแล้วร่างสูงของชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องไปเสียเลย

ตัดภาพมาที่อัญญา หญิงสาวนั่งเกาหัวของตัวเองงงๆ อยู่บนเตียงนุ่มโดยไม่รู้ว่าจะจับต้นชนปลายเรื่องใดก่อนดี

“นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย แล้วที่นี่ที่ไหน ฉันมาทำอะไรที่นี่…”

หลังจากได้สติขึ้นมา ดวงตากลมก็มองสำรวจห้องนอนที่ตกแต่งเรียบๆ ห้องนี้แล้วเกิดอาการหัวจะปวดขึ้น

นี่เราเมาจนไม่ได้สติขนาดนั้นเลยเหรอ ครั้งแรกเลยนะเนี่ย ให้ตายสิ! นี่เราประชดชีวิตของตัวเองขนาดนี้เลยเหรอ? แถมพอตื่นมายังลงไม้ลงมือกับคนอื่นอีก นี่โชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่โดนคนอื่นทำมิดีมิร้าย เพิ่งพบหน้ากันครั้งแรกแต่เขากลับไม่เอาเปรียบเธอ ถือว่าแต้มบุญที่ฉันทำมามากเลยไม่พบคนเลวเข้าสินะ

เมื่อนึกถึงคนเลว อัญญาก็หวนนึกถึงใบหน้าคมเข้มพร้อมกับฉากรักสุดตราตรึงใจราวกับหนังเอ็กสุดสวิงในคลิปที่เธอเคยดู หญิงสาวก็ถึงกับอารมณ์ค้างอีกครั้ง เพราะเรื่องราวเพิ่งจะผ่านไปเพียงหนึ่งวันเท่านั้น แผลยังสดๆ ใหม่ๆ แถมพร้อมจะถูกโรยเกลือได้ตลอดเวลาเมื่อนึกถึงฉากรักที่แสนร้อนแรงฉากนั้นซ้ำๆ

สามปีที่เธอรู้จักกับเจตน์และคบกับเขาเป็นแฟน เธอยอมรับว่าเขาเป็นแฟนคนแรกของเธอ สำหรับผู้หญิงในวัยยี่สิบห้า เธอหวังว่าเขาจะเป็นคนแรกและเป็นคนสุดท้าย แต่ว่าความหวังของเธอกลับต้องพังทลายลง เพราะตัวของเธอเองที่ไม่รู้จักเขามากพอ หรือเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายแบดๆ แบบนี้มาตั้งแต่ต้น

ยิ่งคิดภาพความทรงจำทุกอย่างระหว่างเธอและเขาล้วนกระหน่ำเข้ามาในหัวหญิงสาวไม่หยุด อัญญาหยุดไม่ได้ที่จะทึ้งผมตัวเองราวกับคนเสียสติ

“นี่มันบ้าอะไรกันแน่ ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” เมื่อทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่หวัง ความคิดก็ย่อมสามารถทำร้ายคนได้เช่นกัน ยิ่งเป็นความคิดในเชิงลบด้วยแล้ว ผนวกกับอาการของคนแฮ้งค์ ความรู้สึกที่เธอมีต่อตัวเองยิ่งไม่ใช่แง่ดีอย่างแน่นอน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ทว่าก่อนที่อัญญาจะต่อยอดความคิดของเธอจนเตลิดเปิดเปิงไปไกล เสียงเคาะประตูได้หยุดความคิดของหญิงสาวไว้ชั่วคราว

“นี่คุณเสร็จรึยัง ถ้าเสร็จแล้วก็ลงมาที่ด้านล่างนะ ผมเตรียมอาหารเช้าไว้แล้วเดี๋ยวเย็นหมด”

สิ้นเสียงของภูษิตคนฟุ้งซ่านก็หยุดทึ้งผมตัวเอง อัญญาเริ่มได้สติอีกครั้ง

“ตอนนี้ฉันควรเคลียร์ตัวเอง ไม่ใช่ทำร้ายตัวเองแบบนี้สินะ…”

“เฮ้! คุณโอเคไหม?” เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ คนที่ยืนอยู่อีกฝั่งนอกประตูพลันถามซ้ำ

“ค่ะ เดี๋ยวฉันลงไป” ในที่สุดอัญญาก็ต้องหยุดความคิดที่ฟุ้งซ่านนี้ลงและพาตัวเองเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว

สายน้ำจากฝักบัวไหลลงมากระทบใบหน้าสวยหวาน ความเย็นของน้ำยามเมื่อสัมผัสกับกายเรียกสติของอัญญาให้กลับคืนมา

ตอนนี้ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี…