My Twin Miyuri's Revenge (SPG)

CHAPTER 1 Sa isang malamig na umaga sa tuktok ng bundok sa Baguio, tila naglalaro ang mga ulap sa kalangitan, nagtatakip-silim ng umaga sa kanilang pag-aakap sa bundok. Dito matatagpuan ang tahanan ng pamilya Jones, kung saan namumuhay ang kambal na sina Miyuki at Miyuri. Sila'y parehong 29 taong gulang, ngunit tila magkaibang mundo ang kanilang ginagalawan. Si Miyuki, na may maamong mukha at mapungay na mata, ay kilalang mahinhin sa kanilang lugar. Sa kabila ng kanyang pisikal na kahinaan, dala ng madalas na pagkakasakit, siya'y taglay ang pusong puno ng pagmamahal at pagkalinga, lalo na sa kanyang kakambal. Siya ang tipo ng tao na mas pinipiling manatili sa bahay, nagbabasa ng mga libro sa tabi ng kanilang bintana kung saan tanaw niya ang kabuuan ng Baguio. Sa kanyang simpleng suot na bestida at mahaba ang buhok, si Miyuki ay nagmistulang isang modernong Maria Clara na palaging nakaantabay sa mga pangangailangan ng kanyang pamilya. Sa kabilang dako, si Miyuri ay may magkaibang personalidad. Siya'y masigla, palaban, at puno ng ambisyon. Palaging abala si Miyuri sa kanilang negosyo, na isang sikat na coffee shop sa gitna ng lungsod. Sa kabila ng kanilang pagkakapareho sa pisikal na anyo, agad na makikilala ang kaibahan ng kambal dahil sa kanilang mga galaw at pananalita. Si Miyuri ay madalas na naka-jacket at maong, palaging handa sa mga meeting at pagharap sa kanilang mga kliyente. Siya ang tipo ng taong may lakas ng loob na harapin ang anumang pagsubok na dumating sa kanilang negosyo. "Uy, Miyuki," tawag ni Miyuri habang naglalakad papunta sa sala kung saan tahimik na nagbabasa ang kanyang kapatid. "May plano ka bang umalis ngayon?" Napatingin si Miyuki mula sa kanyang binabasang nobela at ngumiti. "Wala naman. Mag-eenjoy lang ako sa bahay. Ikaw ba, may lakad?" "Oo, may meeting kami mamaya. Pero bago ako umalis, gusto ko sanang pag-usapan natin 'yung plano ko para sa expansion ng coffee shop," sagot ni Miyuri na may excitement sa boses. Nag-ayos ng upo si Miyuki at tinitigan ang kanyang kapatid. Alam niyang punung-puno ng pangarap si Miyuri, at kahit minsan ay naiinggit siya sa lakas ng loob nito, siya naman ay laging handang sumuporta. "Ano ba ang iniisip mo?" "Plano kong magbukas ng isa pang branch sa Maynila. Magandang opportunity 'yun para mas makilala pa tayo," tugon ni Miyuri habang kumukuha ng kape sa mesa. "Pero hindi ba't napakalayo noon?" tanong ni Miyuki, na may halong pag-aalala. "Mahirap magbukas ng bagong branch lalo na't wala tayo roon." Ngumiti si Miyuri. "Oo, pero napag-aralan ko na. And besides, hindi naman kita iiwan dito nang matagal. Alam kong mas gusto mo dito sa Baguio, at makakauwi naman ako agad pagkatapos ayusin ang lahat." Tahimik na tumango si Miyuki, sinusubukang intindihin ang punto ni Miyuri. Alam niyang ito'y magandang pagkakataon para sa kanilang negosyo, ngunit hindi niya maialis ang kanyang pag-aalala para sa kaligtasan at kalusugan ni Miyuri. Sa kanilang kambal, si Miyuki ang laging nag-iisip ng praktikal, habang si Miyuri naman ang risk-taker. "Basta mag-iingat ka," wika ni Miyuki, puno ng pagmamalasakit. "Huwag kang mag-alala, lagi kong iniisip ang kapakanan natin," sagot ni Miyuri na may tiwala sa sarili. "Tsaka, gusto ko ring magkaroon ka ng sarili mong espasyo sa negosyo natin. Alam kong gusto mo ring makatulong." Napatango si Miyuki, bagamat hindi ito madalas lumabas sa kanyang comfort zone, alam niyang sa huli, ito'y para sa kanilang kapakanan. Nagpatuloy ang kanilang pag-uusap, puno ng pagtatalakay at plano para sa kanilang kinabukasan. Ang bawat pagninilay ni Miyuki at ang mga planong puno ng pangarap ni Miyuri ay tila bumubuo ng isang magandang balanse sa kanilang magkakaibang mga personalidad. Sa paglipas ng oras, naghahanda na si Miyuri para sa kanyang meeting, at habang nakatingin si Miyuki sa bintana, nagmumuni-muni siya sa kanilang usapan. Sa kabila ng kanilang pagkakaiba, ang kanilang pagmamahalan bilang magkapatid ay hindi mapapantayan. Nang pumasok si Miyuri sa kwarto para magbihis, nag-iwan siya ng mga salitang puno ng pag-asa sa kanyang kapatid. "Alam mo, Miyuki, kahit magkaiba tayo, hindi ako magiging ganito katapang kung wala ka. Ikaw ang nagbibigay lakas sa akin." Natigilan si Miyuki sa sinabi ni Miyuri. Ang mga salitang iyon ay tila musika sa kanyang pandinig. Minsan, hindi niya napapansin ang kanyang halaga, ngunit sa mga panahong tulad nito, napagtanto niyang siya'y may mahalagang papel sa buhay ng kanyang kapatid. "Basta, andito lang ako lagi para sa'yo," sagot ni Miyuki, puno ng pagmamalasakit. Habang palabas si Miyuri ng bahay, nagpaalam ito ng may ngiti sa kanyang labi. "I'll see you later, sis." Nag-isa si Miyuki sa sala, pinagmasdan niya ang kanyang kapatid na papalayo. Sa kabila ng kanilang pagkakaiba, ang kanilang pagmamahalan ay walang kapantay, isang buklod na walang sino mang makakabuwag. Nagpatuloy si Miyuki sa pagbabasa, ngunit ngayon ay may ngiti sa kanyang mga labi. Alam niyang sa anumang mangyari, ang kanilang pagkakaiba ay hindi hadlang sa kanilang pagmamahalan. Ang kanilang buhay ay isang kuwento ng dalawang magkaibang tao na nagmamahalan at nagtutulungan, isang patunay na ang tunay na halaga ng pamilya ay hindi nasusukat sa mga bagay na panlabas, kundi sa tibay ng samahan at pag-unawa sa isa’t isa. **Chapter 2** Sa kabilang banda, si Miyuri ay matapang at handang gawin ang lahat para sa kanyang kapatid. Walang nakakaalam na may kakambal si Miyuki, dahil ang alam ng karamihan ay nag-iisang anak lamang siya ng mag-asawang sina Mr. JayMark at Mrs. Angelina Jones. Ang dahilan nito ay ang takot ng kanilang mga magulang sa reaksyon ng lipunan kung sakaling malaman ang tungkol kay Miyuri, na ipinanganak na may bahagyang depekto sa puso. Sa kabila nito, si Miyuri ay lumaking malakas at matapang, kahit na lingid sa kaalaman ng maraming tao. Matapos umalis si Miyuri para sa kanyang meeting, muling napabaling sa kanyang pagninilay si Miyuki. Naiisip niya ang kanilang kabataan, ang mga oras na magkasama silang naglalaro sa likod-bahay, kung saan sila'y malayang-malaya at walang alinlangan. Sa tuwing sila'y magkasama, parang walang imposible. Ngunit sa paglipas ng panahon, natutunan nilang mag-adjust sa mga pangangailangan ng kanilang pamilya at mga personal na kalagayan. Minsan sa kanilang kabataan, nagkaroon ng matinding pag-aalala ang kanilang mga magulang kay Miyuri dahil sa kanyang kondisyon. "Miyuki, you have to understand, your sister needs extra care," madalas na sinasabi ng kanilang ina, si Mrs. Angelina, na punong-puno ng pagmamalasakit sa kanyang mga anak. "Opo, Mama. Naiintindihan ko po," ang lagi namang tugon ni Miyuki, bagama't madalas ay nahihirapan siya sa iniisip niyang pagkakaibang trato sa kanilang dalawa. Hindi naman ito naging isyu kay Miyuri, na palaging nagsusumikap na ipakita ang kanyang lakas at determinasyon, lalo na kapag ito'y para sa kanyang kapatid. Isang hapon, habang naglalakad si Miyuri sa kalsada ng Baguio, namataan niya ang isang bata na nagbebenta ng sampaguita. Bigla siyang nakaramdam ng pagkahabag at iniisip ang kanilang sitwasyon. "Nakita mo na 'yung bata kanina, Miyuki?" tanong ni Miyuri habang nasa telepono, naglalakad papunta sa kanyang next meeting. "Hindi ko nakita, bakit?" tanong ni Miyuki, habang sinasandal ang ulo sa bintana at tinititigan ang kalangitan. "Naisip ko lang, parang tayo rin noon. Simple lang ang buhay pero masaya," sagot ni Miyuri na may halong nostalgia. "Tama ka, ate. Masaya tayo kahit ano pa ang sitwasyon," ani Miyuki na may ngiti sa labi. "Basta ako, gagawin ko ang lahat para maging masaya ka," sabi ni Miyuri na puno ng determinasyon. "Kahit ano pa 'yan." "Salamat, ate," sagot ni Miyuki. "Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung wala ka." Nang marating ni Miyuri ang coffee shop, agad siyang sinalubong ng kanyang assistant na si Mark. "Ma'am, everything's set for the meeting. Ready na po lahat," wika nito habang iniaabot ang mga papeles na kakailanganin sa kanilang pagpupulong. "Great, Mark. Make sure everything goes smoothly, ha? This is important for our expansion plans," sabi ni Miyuri habang inaayos ang mga dokumento. Sa loob ng kanyang isipan, hindi niya maiwasang isipin si Miyuki. Lahat ng ginagawa niya ay para sa kanyang kapatid, at kahit ano pa ang mangyari, ito ang nagtutulak sa kanya upang magtagumpay. Nang mag-umpisa na ang meeting, tila isang ibang tao si Miyuri. Naging seryoso at puno ng kumpiyansa ang kanyang mga mata, habang ipinaliwanag niya ang kanyang mga plano sa mga investors at partners. "We aim to expand not just in terms of locations, but also in our reach and influence. This new branch will not just be another shop, it will be a landmark in Manila," wika niya na puno ng sigla. Ang mga naroon sa meeting ay namangha sa dedikasyon ni Miyuri. "You really know what you're doing, Miyuri. We're impressed," sabi ng isa sa mga investors. "Thank you. But this isn't just for us. It's for all the people we can help along the way, especially my family," sagot ni Miyuri na may halong personal na damdamin. Matapos ang matagumpay na meeting, nagkaroon ng kaunting selebrasyon sa coffee shop. Habang nag-iinuman ang kanyang mga empleyado at kasosyo, saglit na lumabas si Miyuri sa verandah upang makapag-isip-isip. Muli niyang tinawagan si Miyuki. "Hey, Miyuki. The meeting went well. Everything's on track." "I'm happy for you, ate. Alam kong kaya mo 'yan," ani Miyuki na puno ng suporta. "Thanks, Miyuki. I can't wait to tell you everything in person," sabi ni Miyuri habang tinititigan ang mga bituin sa langit. "Take your time. I'll be here waiting," tugon ni Miyuki na may kasamang malalim na paghinga, habang nagmumuni-muni sa mga posibilidad ng kanilang kinabukasan. Habang si Miyuri ay bumalik sa loob upang makisaya, naisip niyang marami pang kailangan gawin upang makamit ang kanilang mga pangarap. Ngunit alam niya na sa bawat hakbang na kanyang gagawin, kasama ang inspirasyon at pagmamahal para sa kanyang kapatid. Sa isip niya, ang tagumpay ay hindi lamang nasusukat sa dami ng perang kinikita, kundi sa dami ng pusong naaantig at mga pangarap na natutupad. Samantala, sa bahay, habang sinasara ni Miyuki ang kanyang aklat, iniisip niyang ang buhay nila ni Miyuri ay puno ng pagsubok, ngunit hindi ito magiging hadlang sa kanilang pagmamahalan bilang magkapatid. Sa bawat umagang magigising sila, lagi nilang baon ang kanilang lakas ng loob at determinasyon na sabay na harapin ang mundo. Ang kanilang buhay ay kwento ng dalawang magkakambal na kahit magkaiba ng landas, ay iisa ang layunin: ang pagkakaroon ng magandang kinabukasan para sa kanilang pamilya.