“You need help?” dinig kong tanong ni Luther, malamig ang boses pero may halong pag-aalala.
Halos tatlong araw na kaming nakakulong sa ospital na ‘to, at sa bawat araw na lumilipas, parang mas sumasakit ang katawan ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa trauma, o dahil wala akong ibang ginawa kundi ang humiga sa kama. Hindi naman kami gano’n kakumportable ni Luther, nag-uusap kami, pero laging may hanging tension, lalo na kapag si Miller ang paksa.
Sa tuwing nandito si Luther, tikom ang bibig namin ni Cecelia. Parang may silent agreement na huwag pag-usapan si Miller kapag naririnig ang hakbang ni Luther sa hallway. I could tell, he doesn’t want to talk about it. And I understand why.
Ayaw kong tuluyang mawalan ng tao sa panig ko. Ayaw kong magalit siya. Dahil kapag iniwan niya ako, alam ko
