ร้อยวันพันชู้

ตอนที่1 ทอฝัน “สวัสดีครับ คุณคือคุณหมอทอฝันใช่มั้ยครับ” “เอ่อ… ใช่ค่ะ แต่ฉันเป็นพยาบาลค่ะไม่ใช่คุณหมอ” หญิงสาวหน้าตาสะสวยแบบคนเมืองในชุดเสื้อยืดสีขาว สวมกางเกงยีนทะมัดทะแมงหันไปหาตามเสียงเรียกทักทาย พลางขยับกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่สะพายไว้บนบ่า ตรงหน้าของเธอคือชายหนุ่มวัยฉกรรจ์หุ่นกำยำล่ำสันผิวสีเข้ม เขาสวมหมวกปีกกว้าง ใบหน้ารกครึ้มไปด้วยหนวดเครา หากดูหล่อเหลาและลึกลับพอๆ กัน “ผมชื่อจันทร์ครับเป็นคนของบ้านเวียงฟ้าครับคุณหมอ” ชายแปลกหน้ากล่าวต่อ กิริยาของเขานอบน้อมเจียมตัว “เจ้านายบ้านใหญ่สั่งให้ผมมารับคุณหมอไปส่งยังเรือนแพที่พักครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถึงจุดประสงค์การมาของเขา ก่อนจะผายมือไปยังเรือหางยาวที่จอดอยู่ไม่ห่างจากท่าเรือมากนัก “เรือนแพงั้นหรอคะ” คิ้วเรียววิ่งชนกัน “ฉันคิดว่าจะได้พักบนเกาะเสียอีก แต่ก็ไม่เป็นค่ะคงได้บรรยากาศไปอีกแบบ” “เรือของผมจอดอยู่ด้านโน้นครับคุณทอฝัน เชิญตามผมมาครับ” “คุณจันทร์เรียกฉันว่าทอฝันเฉยๆ ก็ได้คะ” หญิงสาวฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาสดใสทอประกายเป็นมิตร ทอฝัน เจริญรำไพ นางพยาบาลสาวสวยวัยยี่สิบห้าปีจากโรงพยาบาลเอกชนในเมืองกรุง เธอมีใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากบางได้รูป ดวงตากลมโต ผมสั้นประบ่าขับให้ดวงหน้ายิ่งอ่อนกว่าวัย พยาบาลสาวรับงานดูแลผู้ป่วยพิเศษผ่านคุณหมออาวุโสท่านหนึ่งซึ่งมีบุญคุณกับเธอ รายละเอียดคร่าวๆ ที่หญิงสาวได้รับเกี่ยวกับผู้ป่วยก็คือ ผู้ป่วยของเธอเป็นผู้ป่วยติดเตียงเนื่องจากก่อนหน้านี้เขาป่วยด้วยอาการเส้นเลือดในสมองแตก ตามสัญญาที่ผู้ว่าจ้างบอกต่อคุณหมอท่านนั้นมาก็คือ เธอจะต้องอยู่ดูแลผู้ป่วยเป็นเวลาสามเดือน และห้ามเปิดเผยเรื่องราวของการมาทำงานจ๊อบนี้ รวมทั้งเรื่องราวต่างๆ ทั้งดีและร้ายที่ได้พบได้รู้เห็นเกี่ยวกับคนในบ้านของผู้ว่าจ้างต่อสาธารณะเป็นอันขาด และเมื่อนางพยาบาลสาวสอบถามถึงสถานที่ที่จะไป เธอก็ได้คำตอบว่า… บ้านเวียงฟ้าตั้งอยู่บนเกาะหลังเขื่อน เจ้าของบ้านเป็นเศรษฐีเก่าชาวต่างชาติ ก่อนที่เขื่อนแห่งนี้จะถูกสร้างขึ้นมีบ้านเรือนของชาวบ้านตั้งรกรากอยู่หลายร้อยหลังคาเรือน แต่พอทางการจะสร้างเขื่อนเก็บน้ำขนาดใหญ่ขึ้นมา ทุกคนก็พากันอพยพย้ายถิ่นฐานไปกันหมด เหลือก็แต่บ้านเวียงฟ้าที่โชคดีตั้งอยู่บนภูเขาสูงเมื่อสร้างเขื่อนเสร็จปล่อยน้ำลงมา บริเวณโดยรอบของบ้านเวียงฟ้าก็กลายสภาพเป็นเกาะไปโดยปริยาย เกาะทั้งเกาะจึงมีเพียงบ้านเวียงฟ้านี้อยู่เพียงหลังเดียวเท่านั้น