สอนรักให้ลงล็อค

ตอนที่2.คุณปรานต์

ตอนที่2.คุณปรานต์

ปรานต์เป็นคนพื้นเพเดิมอยู่ที่จังหวัดเชียงรายเหนือสุดแดนสยาม เป็นลูกชายคนเล็กของอาณาจักรภูเคียงเดือนเจ้าของกิจการไร่ชาและรีสอร์ทชื่่อดัง

เขามีพี่ชายทั้งหมดสองคน

พี่ชายคนโตชื่อปิติ (เจ้าของปิติฟาร์มจากเรื่องรักษาได้ไหมหัวใจของลุง)

ส่วนพี่ชายคนรองชื่อปวิช (เจ้าของรีสอร์ทร้านอาหารภูเคียงเดือนจากเรื่องขโมยได้ไหมหัวใจของลุง)

ส่วนเขาแต่งงานมีเมียก่อนใคร เพราะเขามันหล่อ จบปริญญาเอกจากอเมริกาด้านบริหารธุรกิจเป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯหลายแห่ง

อาชีพการงานเหมือนจะรุ่งโรจน์แต่ชีวิตรักกลับสวนทาง เรียนเมเนจเม้นท์แต่ไม่สามารถบริหารรักให้ตลอดรอดฝั่ง

เขาแยกทางกับภรรยามีลูกน้อยหนึ่งคนสถานะรอหย่า เคลียร์ตนเองจากงานทั้งหมดอยากหนีจากสังคมที่มีแต่คำถามมากมายเกี่ยวกับตัวเขาและภรรยามาหลบเลียแผลใจที่นี่ เทศบาลนครเชียงใหม่

วันนี้เป็นวันเปิดร้านวันแรก ฤกษ์ดีตามที่แม่เลี้ยงบอกมาว่าเปิดร้านวันนี้แล้วจะเฮงจะปังกำไรดีกำไรงาม เขาถวายน้ำและดอกไม้บนหิ้งพระ พ่อกับแม่ก็โทรมาให้กำลังใจตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางดีเลยด้วยซ้ำ

"แม่ขอหื้อขายดิบขายดีร่ำรวยๆนะลูก"

"ขอบคุณครับแม่"

ปรานต์วางสายจากแม่เลี้ยงปาลิดาที่โทรมาอวยพรเป็นคนแรกทำให้เขามีพลังที่จะสู้ต่อไปด้วยลำแข้งของตนเอง ไม่ทันไรปวิชพี่ชายคนรองก็โทรเข้ามาอีกสาย

ปวิช:"ฮัลโหลไอ้ดอกเตอร์ วันนี้เปิดร้านใช่ไหม?เห็นแม่เลี้ยงเขาพูดเมื่อวาน"

ปรานต์: "ครับพี่วิช เมื่อไหร่จะมาเที่ยวร้านผมซักที?"

ปวิช:"ช่วงนี้ลูกค้าเยอะ โทษทีนะพี่ไม่ได้ไปให้กำลังใจดอกเตอร์เลย"

ปรานต์: "ไม่เป็นไรพี่"

ปวิช: "คิดว่าสงกรานต์นี้แหละ พี่นัดกับลุงติแล้วว่าจะไปแอ่วสาวเจียงใหม่ซักหน่อย แล้วนี่ดอกเตอร์หาสาวมาดามหัวใจได้แล้วหรือยังล่ะ"

ปรานต์: "ตอนนี้ผมขอโฟกัสที่งานมากกว่าครับ"

ปวิช:"เหรอครับ...เหมือนดาราเลยเนอะโฟกัสที่งาน เออ...ร้านอยู่ใกล้ๆมหาวิทยาลัยไม่ใช่เหรอที่นั่นมีแต่สาวสวยๆทั้งนั้น เป็นปวิชหน่อยไม่ได้ พี่วิชจะจับกินไม่ซ้ำหน้าเลย"

ปรานต์: "พอเถอะพี่ ตอนนี้ผมขอพักใจก่อน ผมยังเสียสูญอยู่เลย"

ปวิช: "โอเค โอเค เกิดมาหล่อซะเปล่าไม่รู้จักเอามาใช้ให้เป็นประโยชน์ สะดวกแก่แบบเหงาๆก็ตามใจ แต่ยังไงพี่ก็ขอให้ร้านเฮงๆละกันนะ"

"ขอบคุณครับ"

ปรานต์ผ่อนลมหายใจพี่ชายคนนี้ของเขาช่างมีแต่เรื่องสนุกคุย มิน่าสาวๆถึงได้พากันตบเท้าขอสมัครเป็นคนคุยต่อแถวยาวเหยียด

เสียงจากปลายสายวางไปแล้ว ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้ามีเสน่ห์จึงได้หยิบเสื้อกันเปื้อนมาสวมรอรับลูกค้าคนแรกที่เข้าร้าน แววตาเต็มไปด้วยความหวังของนักสู้

จากอาจารย์สู่อาชีพพ่อค้าก็สนุกไปอีกแบบ

ยูมีเดินทางไปมหาวิทยาลัยเช่นเคยเธอใช้เส้นทางนี้เป็นประจำทุกวันจึงเห็นว่าซ้ายมือก่อนถึงมหาวิทยาลัยมีร้านกาแฟเปิดใหม่ เห็นว่าก่อสร้างมานานนับเดือนแล้ว เธอใช้ความอดทนรอให้ร้านเปิดจนกระทั่งวันนี้ก็มาถึงเสียที

"เฮ่ย! ร้านกาแฟเปิดแล้วนี่หว่า"

"ต้องลองแย้ว"

เจ้าของรถญี่ปุ่นคันเล็กตบไฟเลี้ยวเข้าไปในร้านกาแฟที่เปิดใหม่วันนี้วันแรกซะด้วย โดยส่วนตัวแล้วเธอเองก็เป็นคนโรคจิตอยู่อย่างหนึ่งคืออะไรที่เป็นสิ่งแรกครั้งแรกเธอต้องได้สิทธิ์นั้นเสมอ

นักศึกษาสาวใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่ทาเพียงแป้งเด็กและลิปกลอสเพื่อความชุ่มชื้น สวมเสื้อช็อปคณะวิศวะกับกางเกงยีนส์ขายาวสวมรองเท้าผ้าใบสีขาว เธอเป็นสาวเท่ใครๆก็ว่าอย่างนั้น

ลงจากรถได้ก็กวาดสายตาสำรวจทั่วร้านเห็นว่าตกแต่งได้น่ารักดีเรียบๆแต่มีคลาส เธอจึงผลักประตูเข้าไปพุ่งเป้าไปที่เคาน์เตอร์บริการ มองกระดานเมนูแวบหนึ่งเห็นว่ามีสิ่งที่เธอต้องการก่อนจะสบตากับพนักงานหญิงที่แย้มยิ้มรอรับออเดอร์เธอจึงสั่งโดยไม่ต้องรอให้ถาม

"เอาโกโก้ปั่นหนึ่งแก้วค่ะ"

"รับอย่างอื่นเพิ่มไหมครับครัวซองต์ขนมเค้กอร่อยๆก็มีนะครับ"

ปรานต์ที่่เพิ่งเสร็จจากการเตรียมสต๊อกสินค้ารีบเสนอเมนู เธอกำลังจะปฏิเสธแต่พอเห็นใบหน้าของเจ้าของเสียงนุ่ม ถึงกับต้องอ้าปากค้างกับความหล่อที่มันทะลุหัวใจ หล่อแบบพระเจ้าตั้งใจปั้นมาก

หญิงสาวยิ้มค้างได้แต่มองใบหน้าคมสันภายใต้แว่นสายตาที่เขาสวมใส่ ปลายคิ้วเข้มรับกับนัยน์ตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักที่ช่างดึงดูดใจเหลือเกิน ถือว่าเป็นเครื่องหน้าฟ้าประทานจริงๆ

หลงไม่มีทางออก

สุขุมนุ่มลึก สเป๊ก...

นี่มันแดดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อนี่นา

สำรวจใบหน้าหล่อจนพอแก่หัวใจแล้ว เธอเห็นเขาเลิกคิ้วถามอยู่นานพอได้สติริมฝีปากบางจึงเอื้อนเอ่ย เธอจำได้แล้วว่าเขาคือคนที่ช่วยพ่อเธอวันนั้น นี่มันเรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิตกันแน่

"คุณนี่เอง..."

จะมีใครเห็นไหมเนี่ยว่าเธอหน้าแดงใจก็เต้นอย่างกลอง รัวจนแทบทะลุออกมานอกอกอยู่แล้ว

"ใช่ครับ ผมปรานต์ที่เจอกับคุณเมื่อวันก่อน ร้านกาแฟร้านนี้ของผม อย่าลืมมาอุดหนุนนะครับ" ปรานต์รับอาสาชงโกโก้ปั่นให้เธอเองเสร็จแล้วยื่นให้ด้วยความสุภาพพร้อมกับรอยยิ้มของเขา

ได้โปรดอย่ายิ้มแบบนี้ได้ไหม...

"เอ่อ...คุณน้า พ่อคุณเป็นยังไงบ้างครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะพ่อสบายดี ขอบคุณมากนะคะ"

คนหล่อยังมีแก่ใจถามถึงพ่อเธออีกเนอะ หล่อแล้วยังใจดีอีก ในที่สุดเมืองนี้ก็มีคนดีมีน้ำใจมีจิตสาธารณะเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

สาบานเลยไม่รักไม่ได้แล้ว

ขณะที่เขากำลังจะคิดเงินก็นึกขึ้นได้ว่าเด็กสาวน่าชอบกินขนมจุกจิก

"รับครัวซองต์เพิ่มไหมครับ วันนี้เปิดร้านวันแรกผมลดให้สิบเปอร์เซ็นต์"

"เอาค่ะ มีอะไรบ้างคะ"

เธอเดินตามเขาไปที่ตู้เบเกอร์รี่เห็นเงาตัวเองในกระจกบอกตามตรงเลยว่าโคตรอายกับสภาพของตัวเองที่มันดูไม่ได้เอาซะเลย ต่อจากนี้ต้องปฏิวัติตัวเองใหม่ซะแล้ว ได้แต่เคลิ้มไปกับความหล่อจิ้มซื้อขนมมาซะเยอะอ้างว่าเอาไปฝากเพื่อน

เมื่อจ่ายเงินเสร็จถึงรู้ว่าตัวเองหมดตัว โดนไปซะเกือบสองร้อยตัวเบาเลย

ค่าขนมวันนี้ของฉัน...

แต่ก็ถือว่าคุ้มเพราะเมื่อตะกี้เธอแอบเนียนแบมือรับเงินทอนจากเขาจนสัมผัสกับมือนุ่มๆของเขา รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟจากตัวเขาวิ่งผ่านนิ้วสู่ร่างกายของเธอแล้วตรงไปที่หัวใจจนร้อนรุ่มไปทั้งร่างกาย

แบบนี้เขาเรียก สปาร์คใช่ไหม

"พรุ่งนี้แวะมาใหม่นะครับ"

"ค่ะ...ยูไปเรียนก่อนนะคะ"

"โอ๊ย! ผู้ชายบ้าอะไรวะ ตัวหอมฉิบผาย มืองี้นุ้มนุ่ม ผิวก็ดี๊ดี"

หญิงสาวขับรถออกจากร้านปรับกระจกมองหลัง เห็นใบหน้าของผู้ชายที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่หน้าเคาน์เตอร์บริการ สัญญาเลยว่าเธอจะจีบเขาทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ

เมื่อหัวใจเป็นสีชมพูจึงเปิดเพลงที่ทำให้หัวใจพองโตพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย

"เธอมาทำให้ละลาย โดนสาบให้ตายแล้วตายอีก..."

สายเต๊าะต้องเข้าแล้ว...

คณะวิศวกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยชื่อดังของเมืองเชียงใหม่

ที่โต๊ะม้าหินหน้าคณะกลุ่มเพื่อนเธอนั่งหน้าสลอนปากยื่นปากยาวกำลังแซวรุ่นน้องกันปากมัน ไปถึงโยนถุงขนมไปบนโต๊ะ ส่วนเธอค่อยๆหย่อนก้นลงอย่างกับกุลสตรีดูดโกโก้ไปด้วยซึมซับรสชาติระหว่างความขมกับความหวานที่มาบรรจบกันอย่างลงตัว

"อ่ะ...ขนมซื้อมาฝาก"

แต็งค์รีบหยิบเป็นคนแรกคิ้วเข้มถามด้วยความสงสัย

"ซื้อที่ไหนเนี่ย"

หญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มดวงตาเหม่อลอยไปถึงร้านกาแฟที่เพิ่งจากมาไม่นาน

"หล่อ...อบอุ่น ฮีลใจ ละมุน แดดดี๊"

หนุ่มแว่นหน้าตี๋ขยับแว่นสบตากับรุ่นพี่ให้ดูเพื่อนสาวที่เป็นเอามาก ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งก็เพิ่งเห็นว่าหญิงสาวมีอาการแปลกๆก็วันนี้

"นี่ยู...ไอ้ปู่มันถามว่าไปซื้อที่ไหนมา"

รุ่นพี่เพียงคนเดียวของกลุ่มปรายตาไปที่รุ่นน้องขมวดคิ้วมุ่น มันน่าจะมีอะไรที่เขาไม่รู้เกี่ยวกับตัวเธอแน่ๆพิจารณาถึงท่าทีแปลกๆของหญิงสาว

"หล่ออะไร ฮีลใจบ้าบออะไร"

"อ๋อเหรอ...ถามว่าซื้อมาจากไหนใช่ไหม ร้านเปิดใหม่ก่อนถึงมอ.นี่แหละ พวกเอ็งกินข้าวกันยังถ้ากินแล้วรีบขึ้นห้องเรียนเหอะ"

พูดจบหญิงสาวก็วิ่งตัวปลิวไปที่ลิฟต์รวมกลุ่มกับคนอื่นๆที่ออตัวเบียดเสียดกันอยู่ตรงนั้น

"ไป...ไอ้ปู่"

แต็งมองตามร่างบางด้วยความสงสัย ถึงแม้ว่าสองหนุ่มรุ่นน้องที่ผ่านโลกมาน้อยจะไม่สงสัยอะไร แต่เขาผู้เผชิญโลกมาก่อนย่อมเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของหญิงสาวรุ่นน้องดี

ในคลาสเรียน แต็งค์จับสังเกตได้ว่าสาวรุ่นน้องเอาใจใส่เรื่องความสวยความงามเป็นพิเศษ นอกจากจะตั้งใจเรียนแล้วเธอยังหยิบกระจกขึ้นมาส่องบ่อยๆ ช่วงพักเบรคยังแอบไปเขียนคิ้วทาลิปกลอสมาเพิ่มอีก

"ยู...ผีเข้าป่ะเนี่ย"

"ตั้งใจเรียนเหอะปู่จดทันป่าวมองหน้าอยู่ได้ เห็นนะว่าแอบมอง"

หนวดเขากระดิก "เลิกเรียนแล้วเรามีเรื่องต้องคุยกัน"

"เออ..."

"ไอ้ปู่มันบ้าหรือเปล่ามองอยู่ได้ น่ารำคาญ..."

ออนไรท์

❤️คุณปรานต์แนะนำตัวแล้วนะคะ หวังว่าจะชอบกันนะคะ

❤️อย่าลืมกดเข้าชั้นกันนะคะ