ภรรยาเจ้าชนเผ่า

ชนเผ่าซานโต

ผ่านการข้ามน้ำข้ามทะเล ขึ้นเครื่องบิน ลงเรือ ตลอดจนเดินเท้าเข้ามาถึงชายป่าที่ปากทางเข้าอาณาเขตของชนเผ่าซานโตได้ ก็กินเวลาไปกว่า 1 วันเต็ม ๆ ทั้งปาลิดาและคุณหมอหลี่อ่อนแรงลงไปเล็กน้อยแต่กำลังใจยังเหนี่ยวแน่น ทั้งสองเดินมาตามทางที่เจ้าหน้าที่ศูนย์วิจัยและทหารพรานของฟิลิปปินส์นำทางมาเรื่อย ๆ ในที่สุดก็ถึงจุดที่สามารถนัดพบชนเผ่าซานโตได้

" พวกเขาจะออกมารับคุณสองคนที่นี่ เราจะจุดพลุส่งสัญญาณไป สัมภาระของคุณเราจะเอาไปเก็บไว้ที่ศูนย์วิจัยให้ครับ "

" เดี๋ยวนะคะ...สองคน ? "

ปาลิดาแม้ยังหอบหายใจอยู่น้อย ๆ แต่เมื่อทิ้งตัวลงนั่งบนแผ่นหินได้ไม่นานก็ต้องเด้งตัวลุกขึ้นมาด้วยความรีบร้อน เมื่อครู่เธอหูฝาดไปหรือเปล่า พวกเขาบอกว่าสองคน สองคนที่หมายถึงเธอกับหมอหลี่เท่านั้นน่ะเหรอ หากไม่มีคนพื้นที่เข้าไปด้วยก็เท่ากับส่งพวกเราไปตายดี ๆ นี่เอง

" เป็นข้อตกลงของทางโครงการกับหัวหน้าเผ่า อนุญาตแค่นักวิจัยหนึ่งคนและหมอหนึ่งคนเท่านั้น คุณจะเอายังไง ? "

เจ้าหน้าที่ทางฝั่งฟิลิปปินส์เองก็หัวเสีย ถึงจะรีบด่วนไปหน่อย แต่พวกเขาก็แจ้งรายละเอียดทั้งหมดไปทางอีเมลแล้ว หากมีใครถอนตัวเอาตอนนี้ ทุกอย่างคงเสียเวลาเปล่า

ปาลิดาและหมอหลี่มองหน้ากัน ที่เคยคิดว่างานวิจัยครั้งนี้มันจะกลายเป็นตำนานของวงการวิจัยชนเผ่า ก็ไม่คิดว่ามันจะตำนานถึงขนาดเอาชีวิตไปฝากไว้ในมือคนป่าที่ไม่มีขื่อมีแปขนาดนี้

" หากเกิดเหตุฉุกเฉินเราจะติดต่อใครได้บ้างครับ ? "

" วิ่งเท่านั้น "

" .... "

" ฟากด้านหลังนู่นสุดแนวป่าเป็นผาสูงติดทะเล จำไว้แค่ว่าวิ่งกลับมาที่ทิศเหนือหรือตะวันออก ฝั่งตะวันออกจะพบหมู่บ้านชาวบ้าน ส่วนชายหาดฝั่งทางเหนือนี้จะเป็นสุดอาณาเขตของพวกเขา พวกซานโตจะไม่ล้ำออกมา "

หญิงสาวยกมือทาบอก รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวของตัวเอง นี่เธอกำลังมาทำอะไรที่นี่กันแน่ งานวิจัยที่วาดฝันไว้มันไม่ได้เสี่ยงตายขนาดนี้นี่

แกร๊บ...

" พวกเขามากันแล้ว เตรียมตัวเถอะ ถอดเสื้อเสื้อผ้าของพวกคุณไว้ในเป้สัมภาระให้หมด "

เสียงเหยียบกิ่งไม้แห้งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของผืนป่า คุณหมอหลี่พยักหน้าให้กำลังใจปาลิดาเป็นเชิงว่าให้พวกเราทำใจเสียเถอะ มันไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว พวกเราเดินทางมาไกลเกินกว่าจะถอยหลังกลับ

เมื่อไม่สามารถที่จะถอนตัวเอาได้ในนาทีสุดท้าย เสื้อผ้าทั้งหมดในตัวจึงค่อย ๆ ถูกปลายนิ้วสวยปลดเปลื้องออกไปทีละชิ้น โดยมีเจ้าหน้าที่ของประเทศต้นทางพากันยืนหันหลังให้ ปาลิดาถอดเสื้อแขนยาวออกตามด้วยเสื้อยืดแล้วจึงเป็นกางเกงยีนสกินนี่ตัวโปรด เสียงเล็กเอ่ยถามทุกคนแผ่ว ๆ ด้วยความสิ้นหวัง

" ชะ...ชุดชั้นในก็ด้วยเหรอคะ... "

" คุณต้องเข้าไปตัวเปล่าเท่านั้นครับ "

หญิงสาวถอนหายใจ...คนป่านี่มันคนป่าจริง ๆ เลย อย่างน้อย ๆ ก็ควรมีวิวัฒนาการสวมใส่เสื้อผ้าบ้างไม่ใช่เหรอ เผ่าอื่น ๆ เขาก็ยังมีผืนผ้าหรือใบไม้ปกปิดร่างกายอยู่บ้างนะ !

เมื่อเสื้อผ้าทุกชิ้นถูกปลดเปลื้องจนเนื้อตัวล่อนจ้อน ปาลิดาจึงนั่งยองลงกับพื้น ใช้สองมือกอดตัวเองเอาไว้ด้วยความอับอาย แอบเหลียวมองไปทางคุณหมอหลี่ก็ทำเอาหญิงสาวหัวใจจะวายอีก ชายหนุ่มชาวจีนรูปร่างสูงใหญ่ ผิวพรรณขาวสะอาดหมดจด แถมยัง....

นั่นมันไม่ยิ่งใหญ่สมศักดิ์ศรีแดนมังกรไปหน่อยเหรอ...

แกร๊ก...

เสียงเดินเหยียบใบไม้จากหลายฝีเท้าเริ่มใกล้เข้ามา ขณะนี้เป็นเวลาโพล้เพล้ใกล้ค่ำแต่ยังพอมีแสงดวงอาทิตย์อยู่บ้าง ท้องฟ้าในเดือนกรกฎาคมยามเย็นทอแสงสีเหลืองอ่อน ปาลิดาตื่นเต้นจนใจจะหลุดออกมาจากอก เมื่อเริ่มได้ยินเสียงสนทนาภาษาชนเผ่าซานโตแว่ว ๆ

" พวกมันอยู่ที่นั่นท่านหัวหน้า... "

การปรากฏตัวของชาวชนเผ่าซานโตซึ่งมีรูปร่างสูงใหญ่ ผิวพรรณคล้ำแดด ราว 4-5 คน เรียกให้ทุกสายตาของเจ้าหน้าที่หันไปมองเป็นจุดเดียว ปาลิดาเองก็หันมองตามด้วยความตื่นเต้น โดยลืมนึกไปว่าชาวป่าเหล่านี้เขาไม่ใส่เสื้อผ้าเช่นกัน ดังนั้นเมื่อสายตาของหญิงสาวไปปะทะเข้ากับพงขนหยาบของกลุ่มชายฉกรรจ์ และขนาดที่มหึมายิ่งกว่าหนุ่มแดนมังกร ปาลิดาจึงเผลอยกมือปิดตาหวีดร้องเสียงหลง

ไม่รู้อะไรเป็นอะไร หลากหลายตระการตาเหลือเกิน หญิงพรหมจรรย์อย่างเธอเห็นทีตอนที่กลับไปเชียงใหม่คงต้องทำพิธีฮ้องขวัญครั้งใหญ่

" ผู้หญิงคนนี้คือนักสำรวจและวิจัยพฤติกรรมชนเผ่า เธอจะเข้าไปพร้อมสมุดและปากกาเพียงไม่กี่ด้าม เพื่อจดบันทึกเรื่องราวและวัฒนธรรมความเป็นอยู่ที่สืบทอดมายาวนานของพวกคุณ "

" .... "

" ส่วนผู้ชายคนนั้นคือหมอ เขาจะเข้าไปพร้อมอุปกรณ์การแพทย์และยารักษาโรคที่จำเป็น "

เจ้าหน้าที่ศูนย์วิจัยจากประเทศต้นทางอธิบายและแนะนำคนทั้งสองให้กับชาวชนเผ่าเป็นภาษาซานโต ปาลิดาที่เริ่มตั้งสติได้แล้วค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองช้า ๆ คนที่มารับเธอและหมอหลี่มีทั้งหมด 5 คนด้วยกัน พวกเขาต่างมาด้วยอาวุธครบมือ ไม่ว่าจะเป็นหอกปลายแหลม ธนู หน้าไม้ และมีดพกสั้น มีคนชนชั้นธรรมดาสี่คนที่เปลือยกายล่อนจ้อน ขีดเขียนลวดลายบนร่างกายด้วยสีจากเปลือกไม้ธรรมชาติ สวมใส่เครื่องประดับจากลูกปัด

และมีเพียงคนเดียวที่โดดเด่นดูทรงอำนาจกว่าใคร ๆ ใบหน้าหล่อคมเข้มประดับด้วยรอยแผลเป็นประปราย เรือนกายสูงโปร่งกำยำ นอกจากลวดลายบนร่างกายและเครื่องประดับแล้ว เขายังเป็นคนเดียวที่มีผืนผ้าทอมือสีน้ำเงิน-แดงปิดบังร่างกายส่วนล่าง

แต่มันก็ไม่ได้มิดชิดนัก...ความใหญ่โตที่ดันนูนขึ้นมาเป็นลำทำเอาปาลิดาอึ้งกิมกี่ และเพราะเธอยังนั่งยองกอดร่างกายตัวเองอยู่กับพื้นเพื่อปิดปังสายตาผู้คน ไอ้เจ้าอาวุธใหญ่นั่นมันถึงได้ชี้โด่อยู่ในระดับสายตาพอดิบพอดี

" มองอะไร ? "

สุรเสียงก้องกังวานที่เพียงแค่พูดเบา ๆ ก็รับรู้ถึงอำนาจความกดดันเอ่ยถามขึ้น ปาลิดารีบส่ายศีรษะรัว ๆ เธอไม่ได้มองอะไรสักหน่อย มันออกจะโดดเด่นขนาดนี้ !

แววตาสีน้ำตาลเข้มของผู้ชายซึ่งปาลิดาเดาว่าเขาคงเป็นหัวหน้าชนเผ่า จ้องมองเขม็งมาที่เธอและหมอหลี่อย่างไม่ลดละ อีกทั้งยังปล่อยให้ลูกน้องสี่คนเดินสำรวจรอบกายและข้าวของที่พกติดตัวจนทั่ว เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดผิดสังเกตจึงล่าถอยออกไปยืนข้างหลังผู้เป็นนายตามเดิม

" คุณปาลิดา คุณหมอหลี่ นี่คือ คาร์โล ไกซาร์ เซเลสเต้ กษัตริย์แห่งชนเผ่าซานโต "

ผิดคาด...

ปาลิดาคิดว่าเขาอาจจะเป็นเพียงหัวหน้า ถึงแม้เขาจะดูผึ่งผายสง่างามมาก ๆ แต่ด้วยอายุที่ดูไล่เลี่ยไม่ห่างจากเธอนัก หญิงสาวจึงแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง จากที่เธอศึกษามากษัตริย์ของชนเผ่าซานโตมีอายุราว 70 ชันษา และทายาทของเขาซึ่งเป็นมกุฎราชกุมารมีอายุ 52 ชันษา ทำไมจึงกลายเป็นชายหนุ่มวัยขบเผาะขนาดนี้ไปได้

" ถัดไปด้านซ้ายคือกาบิล หัวหน้าชนเผ่าซานโต และจะเป็นคนดูแลพวกคุณต่อจากนี้ "

เจ้าหน้าที่ผายมือไปยังชายหนุ่มคนต่อมาที่ยืนเคียงข้างคาร์โล เขาเป็นชายวัยราว ๆ สี่สิบต้น ไว้หนวดเครารุงรังน่าเกรงขาม

" กาบิลจะเป็นคนดูแลหมอ ส่วนผู้หญิงนี่ต้องอยู่ในสายตาข้า ทุกอย่างต้องจดบันทึกเป็นภาษาซานโต หากเขียนเรื่องเท็จแม้แต่ประโยคเดียวเกี่ยวกับพวกเรา มันจะต้องตาย "

น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยขึ้น ทำเอาปาลิดาวูบโหวงลงไปถึงขั้วหัวใจ สัมภาระของหมอหลี่ถูกลูกสมุนของเขาใส่ตะกร้าไม้สานขนย้ายแบกขึ้นหลัง และหมอหลี่ก็ถูกกาบิลนำทางเข้าป่าไปแล้ว เหลือเพียงปาลิดาที่ยังนั่งกอดร่างเปลือยเปล่ากับสมุดจดหนึ่งเล่ม

" ลุกขึ้นมาได้แล้ว จะไปหรือไม่ไป "

หญิงสาวขบเม้มริมฝีปาก...ในใจร่ำร้องหาพ่อแม่ให้ช่วยคุ้มครองลูกสาวเพียงคนเดียวของครอบครัวด้วยเถิด เมื่ออธิษฐานเสร็จแล้วจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นทั้งที่เขินอายสายตาผู้คนจนแทบจะบ้า เรือนร่างระหงผิวขาวนวลผ่องตามแบบฉบับสาวเหนือลุกขึ้นยืน ใช้สมุดบันทึกปิดบังกายส่วนล่าง และฝ่ามืออีกข้างพยายามกางปิดทรวงอกกลมกลึงที่ปิดยังไงก็ไม่มิด ก่อนออกเดินตามเจ้าชนเผ่าเข้าไปในป่า

หึ !

สิ่งแรกที่เธอจะเขียนก็คือ กษัตริย์ของชนเผ่าซานโตเป็นพวกทะลึ่งที่อวัยวะเพศตั้งโด่อยู่ตลอดเวลา !