KATAHIMIKAN ang namagitan sa amin ni Khalil nang kami na lang ang natira sa salas. I was just standing there, trying to avoid his intense stare. Sa tantiya ko ay wala siyang balak na magsalita hangga’t hindi ko nasasagot ang tanong niya.
I cleared my throat and tried to approach him despite my wobbling knees. Lumapit ako sa kaniyang likuran at itinulak ang kaniyang wheelchair palapit sa pang-isahang sofa kung saan ako nagbabalak maupo mamaya.
He cursed softly. “I hate this set-up. Pakiramdam ko’y inutil ako.”
“Magtiis ka muna, Khalil. Just until you’re fully recovered.” Naupo ako at sinikap na salubungin ang mga mata niya kahit abot-abot na ang tahip ng dibdib ko. I made sure to maintain a safe distance with him because I’m afraid that he might hear the loud beating of my heart.
He ble
