Twisted I (DORMITORYO) - Complete

Kabanata 28

"Sir, kape ho."

Mula sa pagsusuri ng mga dokumento ay nilingon niya si Mateo. Nakatayo ito sa harap niya at may dalang tasa ng kape. Mas pormal pa itong tingnan kesa sa kanya dahil naka three piece gray suit ito samantalang siya ay gray t-shirt lang at maong na pantalon ang suot. Dapat ay nagpapahinga siya ngayon dahil holiday ngunit ayaw niyang manatili sa malaking tahimik na bahay.

Maingat nitong inilapag sa harap niya ang tasa ng kape. Siya naman ay napasandal sa swivel chair na kulay itim. Ang lahat ng kagamitan sa loob ng kanyang opisina ay kulay itim habang ang dingding ay puti. Sa gilid niya ay glass wall na kita ang mga matatayog na pine trees na may kalayuan. Walong palapag ang architectural firm. The firm was his grandfather's legacy, but it now felt more like a burden. As the second and only grandson to pursue architecture, he had inherited the firm as a parting gift, yet that gift came with strings attached.

Mula nang magkaroon sila ng alitan ni Mike ay parang itinakwil na siya ng kanyang pamilya. After the blowout with his uncle, everything shifted. His aunt, who had always kept her distance from financial matters, suddenly started demanding a huge share of the income—something she’d never done before. It was as if she sensed his vulnerability and swooped in, like a vulture picking at the remains of his stability. And it didn’t stop there.

At least his farm in San Clemente was still holding strong—that was the one steady point in the middle of this storm. His ranch in Batangas, on the other hand, was struggling, with profits tanking and every solution falling short. But fear wasn't in his nature. He'd faced tougher situations before and come out the other side. Family turning their backs? That only fueled his drive. He wasn’t about to let everything fall apart—not without a fight. He’d fix this, one way or another. He always did. The weight of it all was heavy, but he wasn’t about to break.

Noon ay maraming negosyo ang kanyang pamilya ngunit dahil sa kapabayaan ng kanyang tatay ay isa-isang lumubog ang mga ito. Ngayon ay ang firm ang isa sa pinag-aawayan ng pamilya. Gusto na niya itong bitawan ngunit hindi niya magawa.

He was one of the finest architects in the country, a reputation built on years of dedication and innovation. He had studied at Tsinghua University, where he first met Ada—the first Filipino he encountered and the only person he felt comfortable enough to talk to in that vast, unfamiliar campus.

"May ipapagawa pa po ba kayo sa akin sir?" Napaisip siya. "Wala na. You can go home now. Bakit ka pa ba pumasok?" Diba dapat ay sinusulit nito ang long weekend? Napakamot ito ng ulo.

"Sir, tinext niyo po ako na pumasok ngayong araw." Nagulat siya. Tinitigan niya ang sekretaryo kung nagbibiro ba ito. "Sir Paul, may bumabagabag ba sa isip niyo?" Umiling siya. Ayaw niyang ibahagi rito ang kanyang problema. "Nagawa mo na ba ang iniuutos ko sa'yo?" Tumango ito at inayos ang salamin.

"Good. What's my schedule for tomorrow?" Binuksan nito ang tablet at detalyadong inihayag ang mga kailangan niyang gawin bukas. "Clear my schedule tomorrow afternoon." Kumunot ang noo ng sekretaryo. "Bakit po sir?" Naningkit ang mga mata niya. "Just do what I say, Mateo. Now, f**k off." Yumuko ito upang magbigay galang.

Malapit na ito sa pintuan nang lumingon ito at bumalik sa harapan niya. "Oo nga pala sir, may invitation po kayo from Luz Clara." Meteo carefully placed the invitation on his live edge table, his eyes fixed on it, drawn to the striking contrast between the rough wood and the delicate envelope, while the mysterious message inside held his full attention.

From Luz Clara? He hadn’t attended a gallery exhibit since his breakup with Ada, not once stepping foot into those spaces that reminded him too much of her. But now, out of nowhere, the gallery had sent him an invitation. Why? Napatingin siya sa malaking painting sa harap.

"Wait." Mariing wika niya sa sekretaryo. Mataman itong nakinig sa kanya.

"Tell the owner of Luz Clara that I'll be bringing another person." Tumango ang lalaki at daliang dinukot ang aparato sa bulsa at lumabas ng kanyang opisina. May kailangan siyang gawin.

Muli niyang pinagmasdan ang malaking painting na nakasabit sa harap ng kanyang malapad na mesa. Tumayo siya at nilapitan ito. Maingat niyang pinaraanan ng hintuturo. "Sanguis" Bulong niya sa hangin at pumikit. "I need to know the truth."

Dali-dali niyang kinuha ang jacket na nakasampay sa upuan at bumaba ng gusali. Binati pa siya ng dalawang gwardiya na nagmimeryenda sa gilid. Tinanguan lang niya ang mga ito at dali daling pumasok sa sasakyan.

______________________

"Uy, Elena. Bakit hindi mo naman sinabi na may boyfriend ka na pala?" Habol sa kanya ni Celeste. Nasa hagdanan siya papuntang third floor dahil magsasampay ng kumot at kurtina. Pati mga punda at basahan ay nilabhan niya na rin. Tumigil siya sa paghakbang at nilingon ang dalaga. Boyfriend?

Bumaba siya ng dalawang baitang upang makapantayan ito. "Anong boyfriend ba ang tinutukoy mo, Celeste?" Pumitik ang eyelashes nito at halatang kinikilig. "May naghahanap sa'yo sa may gate. Mukhang mayaman at higit sa lahat, ang gwapo! kamukha ni Mitchell Wick."

Hindi niya alam ang pinagsasasabi ng kaibigan ngunit minabuti na rin niyang babain ito dahil baka importante ang kailangan ng tao.

Nasa bungad palang siya ng front door nang mapairap siya. Nakasandal ito sa kotse habang nakasunglasses at nakatingin sa relo. Mukhang nasa photoshoot lang kung mag pose. Hindi nito alintana ang mga babaeng kinikilig sa gilid. Tiningala niya ang hallway sa second at third floor at nakitang bukas lahat ng bintana.

"Anong ginagawa mo rito?" Masungit na bungad niya nang makalapit dito. Hanggang ngayon ay naiilang pa rin siyang kaharap ang binata dahil sa nangyari sa kanila sa Cebu.

"I just want to ask you to be my companion tonight." Tumaas ang kilay niya. Nakasuot lamang siya ng malaking t-shirt at jersey short. "Para saan naman?" Naririnig niyang nagbubulungan ang mga estudyante sa paligid nila. Yung iba ay nakataas na ang mga kilay.

Bumuntong hininga ito. "There will be an exhibit by my friend at Luz Clara. Plus one iyon and I know you love paintaings and stuff so." Tinitigan lang niya ang binata na parang hirap na hirap sa sinasabi. Ayaw talaga nitong nakikiusap. Iyon ang namalayan niya. Gusto nito na hindi binababa ang pride dahil sanay ang binata na ang mga babae ang kusang lumuluhod dito. Napailing siya sa naisip. Nag-iinit ang pisngi niya.

"Fantasizing about my huge thing, baby? Come on, we're in the middle of serious topic here. I know that I'm hot and all, but let's reserve your c*m next time." Something snapped in her. The man had the guts to say those things in front of her with so many people listening. Kumuyom ang kamao niya. Tumalikod siya upang bumalik sa pagsasampay nang hilahin ng binata ang kanyang braso paharap ulit.

She sensed his unease, but beneath it, something more. His heavy breaths matched the intensity of his gaze, where she saw her reflection. In that moment, it felt as though he was seeing only her, and the weight of his silent confession made her pulse quicken. At siya lang ang laman niyon.

"I-I-I'm s-sorry."

Hindi niya alam kung ano ang isasagot dito. Tumango na lamang siya. "You've forgiven me already? That was a bit too quick, but I suppose it’s hard to resist someone like me."

"Para 'yan sa imbetasyon" Matabang na wika niya. Gusto niyang makita ang Paul na una niyang nakilala. But it seemed the man was feeling comfortable now, and she could sense that shift. Okay na rin ito at hindi na sila nagfifilter ng ugali.

His eyes tell her that he knows he's forgiven. Hinayaan na lamang niya ito. "Anong oras ba 'yon?" Ibinigay nito sa kanya ang invitation card. Mukhang nasa loob na ang lahat ng detalye. Excited siya kahit papano. Sobrang stress na ng college life niya dahil sa iba't-ibang problema.

Hinintay niya itong pumasok sa sasakyan ngunit hindi ito kumikilos. Sinipat niya ito ng tingin. "You have something on your face."

Natawa ito habang iniikot ang hintuturo sa mukha. Agad niya namang hinila ang manggas ng t-shirt at pinunas iyon sa mukha niya partikular sa kanyang mga mata. Nakakahiya! Sa isip ng dalaga.

"You did not get the dirt. Come here. Ako na ang kukuha." Lumapit siya rito. Nagulat siya nang biglang yumuko ang binata at hinalikan siya sa labi. Magaan lamang ang halik na iyon ngunit habang tumatagal ay nagiging malalim na ito.

"Kiss me back or spread your legs. Choose between the two." he said coldly. She tiptoed and kissed him back, losing herself in the moment, forgetting the existence of everyone around them. It was just her and the man she loved.

"Good girl." he said with a smirk as he finally pulled away. She could practically feel his grin, all smug and satisfied that she had no choice. The next thing she heard were the curses spilling from his mouth, all because of what she’d done. She glanced down at her left knee, which was now her secret accomplice, and silently praised it. Now it was her turn to grin—after all, who knew her knee could be so rebellious?

Mabilis at walang lingon siyang tumakbo papasok ng dormitoryo habang nakasilay pa rin sa kanyang labi ang isang matagumpay na ngisi.