เรืองศักดิ์ขึ้นมาที่ห้องทำงานของอคิน เขานั่งตรงโซฟาด้วยความนอบน้อม เมื่อรู้ว่านงคราญนั้นขอพบเขาเป็นการส่วนตัวอย่างนี้
“ฉันมีเรื่องจะถาม” นงคราญกล่าวขึ้นมาอย่างไม่อ้อมค้อม แล้วหันไปมองอคินที่กำลังตรวจงานอยู่กับดุจฟ้าอยู่อย่างจริงจัง
“วันที่ไปเป็นวิทยากรในตอนนั้น เกิดอะไรขึ้นที่ห้องพักของตาคิน”
อคินเงยหน้าขึ้นมองมารดา ในขณะที่ดุจฟ้านั้นรู้สึกตกใจ คิดว่านงคราญคงจะมาหาเรื่องว่าเธอนั้นนอนห้องเดียวกันกับอคิน แล้วมองเขาด้วยสายตาที่มีความกังวล
“คุณท่านอยากทราบเรื่องไหนครับ”
“ทั้งหมด” นงคราญตอบเรืองศักดิ์ สังเกตว่าเขาไม่กล้าพูดออกมา อาจจะเป็นเพราะเกรงกลัวอำนาจของอคิน
“เล่ามา ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะรับรองให้เอง” นงคราญบอกเสียงเข้ม เหมือนว่าจริงจังกับเรื่องนี้มาก
“เอ่อ..”
“เอาแบบสรุปนะ” นงคราญย้ำกับเขา
“คือคุณช่อแก้วไปให้ท่าคุณอคิน แต่ไม่สำเร็จครับ เพราะดุจฟ้าอยู่ในห้องกับคุณอคิน” เรืองศักด
