Ang sinabing iyon ni Ama ang paulit-ulit kong naririnig sa maghapon kong pagkakakulong sa kwarto. Sa sobrang sakit ng katawan ay mas pinili kong matulog magdamag.
Sa sobrang sakit nga rin ng nararamdaman ko ay wala na akong naging pakialam pa sa natamo kong sampal. Kahit pa alam kong tila namaga at nagkapasa ang magkabilaan kong pisngi.
Animo'y sinapak ako ng isang wrestler, kulang na lang ay ma-coma ako at para akong paralisado. Kaunti pa, talagang lalayas na ako sa mansyon na 'to. Gusto ko iyong sagad sa kaibuturan ang galit ko upang wala ng dahilan pa para bumalik ako rito.
Hanggang sa paggising ko ay ramdam ko pa rin ang pagluha ko, hirap pa akong napadilat upang lingunin ang paligid na siyang madilim. Marahil ay gabi na rin at hindi ko na napansin ang oras.
Kumakalam man ang tiyan
