ขโมยได้ไหมหัวใจของลุง

ตอนที่4.คุณลุงเลี้ยงเดี่ยว

ตอนที่4.คุณลุงเลี้ยงเดี่ยว

ปวิชพอรู้ว่าตัวเองจะต้องแต่งงานกับคนที่แม่หาให้ เขาล่ะหมดแพชชั่นในการออกเดตกับสาวๆมาหลายวันแล้ว ได้แต่นอนเอามือก่ายหน้าผากแก้กลุ้มครั้งนี้เขารับรู้ได้ถึงพลังของแม่ในการหาลูกสะใภ้คนที่สองให้จงได้

ไม่สวยเขาไม่แต่งจริงๆด้วย...

อีกด้านหนึ่งโยเกิร์ตวางสายจากมารดา เดินออกนอกระเบียงชื่นชมความสงบเงียบยามค่ำคืนของที่นี่ ได้ยินเสียงแมลงร้องระงมรวมพลังประสานเสียงอย่างกับวงออเคสตร้าฟังเพราะเสนาะหู

ถามว่าเธออยากมาที่นี่หรือไม่...บอกเลยว่าไม่ แต่ถ้าให้เลือก เธอเลือกชีวิตวุ่นวายในเมืองหลวงมากกว่าที่นั่นมีทั้งแสงสีและอิสระ เงินเดือนที่ได้จาการเป็นเชฟก็มากโขอยู่ได้แบบสบายๆ

"เฮ้อ!...คู่หมั้นบ้าบออะไรคนไม่รักกันจะแต่งกันไปได้ยังไง ขนาดคนรักกันปานจะกลืนกินที่เคยเห็นไม่เกินห้าปีก็เบื่อกันแล้ว"

ยอมรับคู่หมั้นที่ไม่ได้หมายเหรอ...บอกเลยว่าไม่ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่แต่ง

สรุปแล้วนี่เธอเป็นเจ้าสาวที่กลัวฝนไปแล้วใช่ไหม

และในที่สุดวันพุธก็มาถึงเสียที วันหยุดวันเดียวของฉันวันนี้จึงต้องทำมันให้คุ้มค่า ทำอะไรให้ตนเองมีความสุข

ปาร์ตี้จะเยียวยาทุกสิ่ง

วันนี้เธออยากสวย ปิดล่างเปิดบนหยิบจั๊มสูทขายาวสีดำมาสวม บราปีกนางฟ้าต้องเข้าแล้วเพราะวันนี้เธอจะเปิดแผ่นหลังนวลเนียน จะให้มีเส้นสายให้รกตาไม่ได้ยกแขนผูกโบว์ที่คอน่ารัก หน้าอกคัพบีเบียดชิดน่ามอง

งาม...แต๊ แต๊

สาวเจ้ามองเงาตนเองในกระจกพอใจมาก จับลอนผมให้เคลียกับลาดไหล่รับกับคอเสื้อรูปตัววีเห็นร่องอกที่พุ่งใส่ตาใครต่อใคร แต่งหน้าให้สวยฉ่ำ ริมฝีปากมันวาวน่าจูบ

แบบนี้เขาเรียกสวยออแกนิกสวยธรรมชาติสวยเกินเบอร์ เธอคงไม่กล่าวเกินจริง ก็เงาในกระจกมันฟ้องอยู่ทนโท่

แต่งตัวเสร็จแล้วออกไปยืนรอหมอแก้วมารับที่ประตูทางเข้าของรีสอร์ต

เป็นเวลาเดียวกับปวิชกลับจากโรงอบใบชาพอดิบพอดี จอดรถรอเจ้าไทรอัมพ์สีดำดุมันวาวที่มีหมอแก้วเป็นคนขับส่องรัศมีความเท่ห์มาแต่ไกล เขารีบลดกระจกทักทาย จงใจส่งสายตาไปที่คนซ้อนท้ายแต่แม่ซังกุงไม่สนใจเขาสักนิด ติดจะเมินเสียด้วยซ้ำ

เขาถามคนขับแต่สายตาจับจ้องไปที่ร่างบาง

"คุณแก้วไปไหนกันครับ"

หมอแก้วเหยียดขายาวๆประคองรถคลี่ยิ้ม เขาหรี่ตามองนิ้วเรียวของแม่ซังกุงโอบเอวคุณหมอแก้วอย่างกับคู่รักทิ้งลำตัวบอบบางอิงแอบคนขับแนบแน่น

"ปาร์ตี้ที่บ้านคุณหมอตัวเล็กถ้าคุณปวิชว่างตามไปนะคะ"

ไม่ไปก็โง่แล้ว...

เขาอยากไปจนตัวสั่นเก็บอาการไม่อยู่ เพ่งมองแม่สาวต้องห้ามเห็นเธอเอาแต่ก้มๆเงยๆ ห่วงว่าผมที่ดัดลอนสวยจะเสียทรง

"ได้ครับ...เดี๋ยวผมตามไปว่าแต่ซังกุงนั่งดีๆระวังตกนะครับ"

"รู้หรอกน่ายุ่งจริงๆ"

ฉันบ่นอยู่คนเดียวคิดว่าเขาคงไม่ได้ยินหรอก เพราะหมอแก้วบิดคันเร่งเสียงท่อดังกระหึ่ม

ด้านปวิชความชั่วในตัวแผลงฤทธิ์ เผลอเลียริมฝีปากเมื่อเห็นแผ่นหลังนวลเนียนค่อยๆห่างออกไป ห่างออกไปเรื่อยๆจนลับสายตา

สมภาร...สมภารห้ามกินไก่วัด คำนี้ผุดขึ้นมาในมโนสำนึกเตือนสติ เหมือนกลัวว่าเขาจะทำมิดีมิร้ายยัยซังกุงตาดุอย่างนั้น

ว่าแต่วันนี้เธอสวยหยาดเยิ้มจนเขาแทบอดใจไม่ไหว ร่างกายท่อนร่างโอดครวญอีกแล้ว มันยังไงกันนะ

เขาคิดถึงปาร์ตี้ใจแทบขาดรีบเข้าร้านเคลียร์งานเคลียร์ทุกสิ่ง วันนี้คงต้องฝากความหวังไว้กับผู้จัดการร้านซะแล้ว

"เจ๊แองจี้...วันนี้ผมฝากร้านด้วยนะพอดีผมมีธุระ"

ผู้จัดการร้านสาวสองทิ้งสะโพกสวยกับเคาน์เตอร์แคชเชียร์ ใบหน้าสวยสดกับหน้าอกหน้าใจอัพไซส์ทรงสะบึม แพขนตาที่เพิ่งต่อมาหมาดๆกระพริบถี่ ริมฝีปากล่างอวบอิ่มชวนจูบยิ้มละมุน ถือวิสาสะวางมือบนแผงอกแน่นหนึบจีบปากจีบคอพูด

"ได้เลยค่าบอสขา ไม่ต้องห่วงนะคะแองจี้จะดูแลไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลยค่ะ"

"ดี...มีเรื่องด่วนโทรหาได้เลย ผมอยู่บ้านพี่ปิติ"

พูดจบปวิชไม่ยืนรอให้ผู้จัดการได้ลูบไล้นาน ไหวไหล่เดินจากไปอย่างเร่งรีบ

"บอสน่ะ...นิดๆหน่อยๆก็ไม่ได้"

แองจี้สบถอย่างเสียดายได้แต่เพ่งสายตาไปที่สะโพกใหญ่สมชายชาตรีน่าหลงใหลจนต้องซี๊ดปาก

"ได้สักครั้งก็ไม่เสียดายชีวิตแล้วฉัน ยัยแองจี้"

สั่งงานเสร็จแล้วเขารีบบึ่งรถเข้าบ้าน แต่งหล่อไปทักทายหลานตัวน้อยสักหน่อย อันนี้แค่ข้ออ้างที่จริงแล้วเขาคิดถึงบรรยากาศครื้นเครงนั้นต่างหาก

เดินฮัมเพลงในจังหวะแดนซ์มันส์ๆคึกคัก เขาคึกคักดีดนิ้วเป็นจังหวะกำลังก้าวขาขึ้นรถผิวปากอารมณ์ดีโดยไม่ลืมหิ้วบรั่นดีกับวอดก้าไปด้วย

"ลุงคับ...ลุงคับรอไอติมด้วย"

"หืม..."

เขามองไปตามเสียงเล็กที่เรียกพบกับร่างอ้วนป้อมที่แทบจะกลิ้งได้แทนเดิน รีบวิ่งมาทางตนเองพร้อมกระเป๋าเป้หนึ่งใบแต่งตัวหล่ออย่าบอกใคร ได้กลิ่นแป้งเด็กโชยเข้าจมูก

"แม่ฝากหลานไปด้วยคนนะ ไปสิลูกไอติมลุงเขากำลังไปบ้านลุงติ ที่นั่นคนเยอะไม่เงียบเหมือนบ้านย่าหรอก"

แม่เลี้ยงปาลิดาดันหลังหลานชายเข้าไปในรถ แล้วตัวเองก็รีบขึ้นรถข้างคนขับ ในขณะที่พ่อเลี้ยงเธียรส่งสายตาเป็นกำลังใจมาให้ ชะโงกหน้าส่งแมสเสจถึงปวิชว่า

"นอนกับลุงเขาซักสองสามคืนนะลูกนะ ปู่กับย่าจะสวดมนต์ไหว้พระ"

มีหลานเมื่อพร้อมเขาคิดอย่างนั้น...

แล้วใครกันที่โทรศัพท์อ้อนวอนให้เจ้าหมูอ้วนมาพักผ่อนที่เชียงราย แล้วดูสิตอนนี้เอามาแปะไว้กับเขาอย่างกับคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวก็ไม่ปาน

เขาทุกข์ใจพ่อกับแม่ควรมีหลานเมื่อพร้อมจริงๆ...

"ได้คับคุณปู่ไม่ต้องห่วง ไอติมจะดูแลลุงวิชเองคับ"

พูดจบรถโฟล์ครุ่นคลาสสิคเคลื่อนตัวจากไป เหลือไว้เพียงแค่ลุงหลานสองคน ประกายตาเจิดจ้าเมื่อสักครู่หายเป็นปลิดทิ้ง ปวิชสบตากับดวงตากลมใสของเจ้าหมูอ้วนหลานของเขา

"ไป... Let's go"

พอขึ้นรถได้เจ้าหมูอ้วนตัวน้อยรีบพูดขณะที่ยื่นขนมเด็กอัดแท่งเข้าปาก "เหยียบเลยคับ ไอติมหิวข้าว"

ปวิชยื่นมือลูบที่ศรีษะทุยอย่างรักใคร่เอ็นดูในความช่างพูด ทั้งที่เกิดมาพร้อมกับคำว่าขาด แต่หลานเขาก็เติบโตมาด้วยความรักของทั้งพ่อและแม่รวมทั้งปู่ย่ากับลุงด้วย เพียงแค่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแค่นั้น

*****

บ้านของปิติและขวัญชีวา

สองลุงหลานมาถึงในไม่ช้าปวิชโอบกล่องพลาสติกใบเล็ก ข้างกันเป็นเจ้าหมูอ้วนที่พอมาถึงก็เริงร่าทันที

"ลุงติ...ลุงติคับ ไอติมมาแล้วครับ"

ปิติกำลังก่อเตาบาบีคิวควันขโมงหันมาตามเสียงเรียก ยิ้มกว้างเมื่อสบตากับเจ้าของเสียงแหลมเล็ก อ้าแขนออกรอรับร่างอ้วนกลมที่โถมตัวเข้าใส่ หอมที่แก้มอีกฟอดด้วยความคิดถึง

"ไหน...ขอลุงกินไอติมหน่อยว่าอร่อยหรือเปล่า"

"ง่ำ...ง่ำ"

"ฮ่า...ฮ่า..."

เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดังลั่นจากสนามหญ้าเข้ามาถึงในตัวบ้าน ขวัญชีวาที่กำลังอุ้ยอ้ายจึงรีบออกไปดู ทิ้งให้โยเกิร์ตกับหมอแก้วช่วยกันทำสเต็กอยู่ในครัว

"เดี๋ยวเรามานะโย"

โยเกิร์ตละสายตาจากกระทะย่างลอนเล็ก กำชับคนท้องที่อยู่ไม่เป็นสุขด้วยความเป็นห่วง

"เดินดีๆล่ะคุณแม่ระวังหลานปี่ด้วยหนา"

"จร้า...ตั๋วไม่ต้องห่วง"

โยเกิร์ตมองตามจนเห็นว่าขวัญชีวาลงจากบ้านเรียบร้อย จึงให้ความสนใจกับจานสเต็กช่วยกันกับหมอแก้วตักชิ้นหมูที่ย่างสุกปานกลางวางลงบนจาน ตักน้ำซอสราดบนเนื้อหมูฉ่ำเยิ้ม

หมอแก้วเป็นผู้ช่วยที่ดีขยุ้มมันฝรั่งทอดและสลัดผักสีเขียวสีแดง วางไว้ข้างกันให้ดูน่ากินโปะด้านบนด้วยมะเขือเทศฝานแผ่นบาง เป็นอันเสร็จสิ้นกระบวนการ

"อ๊าส...เสร็จแล้วพอร์คช็อปหมูพริกไทยดำ"

หมอแก้วตบมือเบาๆชื่นชมในผลงานของตนเอง ดวงตาวิบวับเป็นประกาย

"โยว่าแก้วไปเป็นผู้ช่วยเชฟเถอะ หน่วยก้านใช้ได้เลยนะ"

หมอแก้วส่ายหน้า การทำอาหารคือสิ่งที่ชอบแต่การล้วงตูดวัวคือสิ่งที่ชอบมากกว่า

"ไม่เอา...ล้วงตูดวัวสนุกกว่าเยอะ แก้วเข้าครัวแค่คอยช่วยโยดีกว่าเนอะ"

"ก็ดีน่ะสิ..."

ปวิชเดินเข้ามาทันได้เห็นสายตากรุ้มกริ่มของหมอแก้ว สบเข้ากับสายตาหวานคู่นั้น พาลคิดไปว่าทำไมตอนคุยกับเขาตาถึงดุจังอันนี้เขาไม่เข้าใจจริงๆ เห็นแบบนี้รู้สึกไม่ชอบขึ้นมาบอกไม่ถูก ต้องรีบเข้าไปขัดจังหวะโดยด่วนแสดงความ มีน้ำใจนิดหน่อยบังหน้า

"เสร็จหรือยังครับผมช่วย"

ถึงแม้ปากเขาจะบอกว่าอยากช่วย แต่สายตาของเขาจับจ้องไปที่ทรวงอกอวบอิ่ม ช่วงไหล่เปิดแบบน่ามอง

ผู้หญิงที่สวยอย่างคุณ...

หมอแก้วดึงกระดาษทิชชู่ซับเหงื่อให้โยเกิร์ตชะงักค้างแค่นิดเดียวแล้วตอบว่า

"เสร็จแล้วค่ะคุณปวิช เดี๋ยวใส่ถาดยกไปทานได้เลยค่ะยกไปหมดนี่แหละค่ะ"

ปวิชที่จริงเขาสนใจหญิงสาวที่ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรกลีบปากอวบอิ่มขยับนิดเดียวแล้วปิดฉับไม่ได้พูดออกมา ทำทีเก็บอุปกรณ์ที่ทำไว้ลงอ่างล้างจาน ที่มีแม่ครัวของบ้านนี้คอยช่วยเก็บกวาด

"คุณ...คุณไปเถอะค่ะทางนี้ป้าแตนจัดการเองค่ะ"

"งั้นโยไปก่อนนะคะ"

หมอแก้วสำรวจดูความพร้อมของหญิงสาวอีกคนเห็นว่าเช็ดหน้าเช็ดตาดีแล้ว จึงพากันไปที่หน้าบ้านโดยไม่ลืมถือโถน้ำพั้นซ์สีสวยติดมือมาด้วย ขณะที่แขนอีกข้างโอบไหล่บางไว้กับตัว ปล่อยให้ปวิชกับปิติถือถาดสเต็กปลิวว่อน

เมื่อกุ๊กคนสวยโผล่หน้าออกจากบ้านก็ได้พบกับเด็กน้อยหน้าคุ้น กำลังเคี้ยวของในปากอย่างตั้งใจ ฉีกยิ้มกว้าง

"กุ๊กคับ...หย่อยที่สุดในโยกเยย

ออนไรท์