EP10
778 Words
พอฉันพูดแบบนั้น เขาก็แสดงสีหน้าตกใจ ก่อนจะผละร่างกายออกจากตัวฉัน เขารีบหันหลัง เพื่อไม่ให้ฉันสังเกตเห็น เขาหายใจแรง เหมือนกำลังควบคุมจิตใจของตัวเอง เหมือนเขากำลังต่อสู้อยู่กับอะไรบางอย่างในตัวเขาแบบนั้นเลย
“นี่คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” ฉันพยายามจะเดินเข้าไปใกล้ๆ เขา แต่ก็ถูกเขาห้ามไว้
“อย่าใกล้ผม!” ฉันเลยต้องหยุดเท้าของตัวเอง และมองเขาอยู่ห่างๆ
“ถ้าคุณคือ...ผู้ชายที่มาดูตัวกับพี่สาวฉัน แล้วทำไมนายถึงไม่เป็นอะไรเลย”
“เค้กอยู่ไหน!” เขาถามฉันในขณะที่เขาก็ไม่ยอมหันหน้ามามองฉัน
“พี่เค้กอยู่โรงพยาบาล ตอนนี่ยังไม่ได้สติยังคงนอนนิ่งเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่” ฉันพูดด้วยหน้าตาระห้อย แต่...
ฟึบ!
ฉันตกใจมาก ที่อยู่ดีๆ เขาก็เคลื่อนย้ายตัวเองด้วยความไว มาอยู่ต่อหน้าฉัน ดวงตาเขาดูดุ ก่อนจะใช้แรงมหาศาลบีบไหล่ฉันแน่น
“ว่าไงนะ!” เขาพูดกับฉันเสียงเข้ม ดวงตาที่ดูดุและแข็งกราวของเขามองมาที่ฉันเขม็ง
“ตอบสิ!!” เขาตะคอกใส่ฉันจนดูน่ากลัว ฉันทั้งผงะและตกใจ กับพฤติกรรมของเขา
“พี่เค้กอยู่ในห้องไอซียูเป็นเจ้าหญิงนิทรา สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักเพราะตกจากที่สูง”
พอรู้แบบนั้นต้าก็นิ่ง สีหน้าเขาแทบช็อก เขาไม่น่ามาเธอมาที่นี่เลยจริงๆ เพราะอารมณ์โมโหของตัวเองแท้ๆ ที่พาเค้กมาเจออะไรก็ไม่รู้ แล้วเธอยังต้องมาตกเป็นเหยื่อโดยที่ตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรด้วยอีก
“พาผมไปที่นั้นเดี๋ยวนี่!” เขายังคงทำสายตาดุใส่ฝ่ายหญิง จนโดนัทจะต้องพาเขาขึ้นรถมาด้วย และพาเขามาที่โรงพยาบาลที่เค้กอยู่ พอมาถึงต้าก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องไอซียูทันที เขาวิ่งด้วยความไว โดยที่ไม่รู้ความเคลื่อนไหวของตัวเอง ว่าเขาไวกว่าคนปกติทั่วไปมากแค่ไหน
ปัง! พอมาถึงเขาก็เอามือทุบไปที่ประตูทันที เพื่อที่จะเข้าไปข้างใน แต่ก็ถูกพยาบาลมาห้ามเขาไว้
“เรายังไม่ให้เยี่ยมนะคะ คนไข้ต้องอยู่ในห้องปลอดเชื้อเพื่อความปลอดภัย” พอพยาบาลพูดแบบนั้น ต้าก็ใช้สายตาตัวเองมองไปที่พยาบาลทั้งสองคน จนเธอกลัว กับนัยต์ตาสีนิลหูนี่
“แฮกๆ แฮกๆ” โดนัทวิ่งตามมาติดๆ ก็พบว่าเขากำลังใช้สายตาตัวเองมองไปยังข้างใน และก็เห็นพยาบาลกำลังห้ามเขาอยู่ เธอเลยรีบวิ่งเข้ามา
“ขอโทษนะคะ เดี๋ยวฉันบอกเขาเองค่ะ” เธอหันไปคุยกับพยาบาลทั้งสองคน
“นี่คุณ! คุณเป็นอะไรกับพี่สาวฉัน” ฉันถามเขา เพราะฉันเห็นท่าทางที่เขาดูเป็นห่วงพี่สาวฉันและดูเหมือนกับคนเคยรู้จักกันมาก่อน ฉันเลยถือโอกาสถามเขาในเรื่องนี่
“ผม...เคยคบกับพี่สาวคุณ”
“ห๊ะ! นั้นคุณก็คือต้า!” เมื่อก่อนพี่เค้กพูดถึงผู้ชายคนนี่ให้ฟังบ่อยมาก และหลังจากนั้นพี่เค้กก็ไม่พูดถึงเขาอีกเคย
“อึ้ม!” อยู่ดีๆ เขาก็แสดงสีหน้ากระอักกระอวล เขารีบเอาฝามือตัวเองปิดจมูกทันที สีหน้าเขาเริ่มไม่ค่อยดี จนฉันเหลือบไปเห็นเลือดที่พยาบาลถือผ่านพวกเราไป ร่างกายเขาทรุดลงกับพื้น กำมือตัวเองแน่น ร่างกายเขาดูทรมาน จนฉันเห็นแล้วฉันก็อดที่จะสงสารไม่ได้ ฉันรู้แล้ว...ว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ เขาคือแวมไพร์ รู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเขา รวมถึงที่เขาวิ่งขึ้นมาบนนี่ด้วย ฉันศึกษาเรื่องนี่มาหลายปี มันไม่ใช่เรื่องยากเลย ที่จะมองใครสักคนออกว่าไม่ใช่มนุษย์ปกติทั่วไป เขาเหมือนกับแวมไพร์เพิ่งเกิดใหม่ เพราะดูจากอาการเขาแล้ว มันต้องมีอะไรแน่ๆ เขาถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี่ ฉันก้มลงเพื่อจะเข้าไปดูเขาใกล้ๆ มือเขายังคงเกร็ง กำมัดตัวเองแน่น มือก็ยังคงปิดจมูกตัวเอง
“ยะ...อย่าใกล้ผม!!” เขายังคงห้ามฉันเข้าใกล้ แต่แปลกมากที่ฉันกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองกลัวเขาเลย ตอนนี่ฉันก็สามารถพิสูจน์ได้แล้วละว่า ยังมีแวมไพร์เหลืออยู่
“ฉันช่วยคุณได้นะ” พอฉันพูดแบบนั้น เขาก็มองหน้าฉันก่อนจะรีบวิ่งออกไป
- Writer
