ครองใจไอลดา

ปัง!!! เสียงลั่นไกลปืนที่อยู่ยังคงก้องในหูปลุกร่างเล็กให้ตื่นขึ้นมาจากภาพฝันอันแสนน่ากลัว เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด และภาพของลูกสาวที่เข้าเอาตัวมาบังกระสุน ส่งยิ้มให้เธอเป็นภาพสุดท้ายที่ไอลดาเห็นก่อนจะถูกยิงซ้ำอีกครั้ง 'คุณแม่' เธอจำได้ว่าตัวเองถูกศัตรูของสามียิงพร้อมกับลูกสาว ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสแพร่ไปทั่วลำตัว แต่บัดนี้ความเจ็บปวดเหล่านั้นได้หายไปทั้งหมดจนน่าแปลกใจ ดวงตากลมโตจึงมองสำรวจไปรอบห้อง และพบว่าเธอไม่ได้อยู่ในสถานที่อันแสนสกปรก แต่เป็นห้องตรวจสีขาวและกลิ่นอันเป็นอันเอกลักษณ์ ก็บอกเธอได้ว่าคงอยู่ในโรงพยาบาล "คุณไอลดา ตื่นพอดีเลย หมอกำลังจะมาบอกข่าวดีกับคุณเลยครับ" "ข่าวดี?" ไอลดาย้ำเตือนกับคุณหมอเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จนเธอแปลกใจเพราะถูกยิงที่ศีรษะ จะมีข่าวดีอะไรให้ฟังกัน หรือว่า.....เด็กคนนั้นยังไม่ตายใช่ไหม...... "ยินดีด้วยนะครับ คุณตั้งครรภ์แล้วนะครับ" คำกล่าวแสดงความยินดีของคุณหมอ ทำให้คุณแม่ท้องอ่อนถึงกับนั่งนิ่งก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความปลื้มปีติอย่างที่เธอเองก็ไม่เคยเป็นมาก่อน ไอลดาจำได้แล้ว เหตุการณ์นี้คือตอนที่เธอเป็นลมหมดสติกลางงานกุศลซึ่งจัดกลางสวน จนคนของสามีต้องพาเขามาส่งที่โรงพยาบาล ก่อนที่เธอจะได้รับข่าวดีว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ อ่า.....นี่เธอได้ย้อนกลับมางั้นหรือ ได้ย้อนกลับมาก่อนที่อะไรๆ จะสายเกินไปจริงๆ หรือ...... ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณทุกสิ่งไม่จะเป็นอะไร ขอบคุณที่ทำให้เธอได้กลับมาแก้ไขในสิ่งที่พลาดไป เธอเคยหวังว่าเด็กคนนี้จะเป็นสิ่งที่ทำให้สามีรักเธอบ้าง หากไม่เป็นเช่นนั้นก็ขอเพียงแค่มาดูแลกัน แต่ตลอดระยะเวลาที่ไอลดาตั้งครรภ์ เธอไม่เห็นแม้แต่เงาของสามีผู้แสนเย็นชา แต่กระนั้นก็พยายามคิดว่าหาลูกคลอดออกมาเป็นลูกชายที่สมบูรณ์แบบ สามีคงจะเริ่มสนใจบ้าง แต่ไม่เลย ความหวังของไอลดาพังลงเมื่อลูกของเธอคลอดออกมาเป็นเด็กผู้หญิง ไอลดาในอดีตช่างโง่เขลาโยนความผิดทั้งหมดให้กับลูก ว่าเพราะเกิดมาเป็นผู้หญิงจึงทำให้เธอไม่ถูกสามีรัก ทั้งที่เด็กคนนั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรทั้งสิ้น เด็กคนนี้ไม่มีความผิดเพราะคนที่ผิดคือสามีของไอลดาต่างหาก ไอลดาเลือกที่จะห่างเหิน ไม่แยแส ไม่แม้แต่จะอุ้มเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ แต่เมื่อคิดถึงสายตาของลูกยามที่เอาตัวมาบังกระสุนแทน ไอลดาก็เกิดความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ เมื่อคิดถึงแววตาที่มองมาทางเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงหา เธอช่างเป็นแม่ที่แย่ยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น แต่ตอนนี้เธอได้รับโอกาสใหม่อีกครั้ง และครั้งนี้จะไม่ทำพลาดเช่นนั้นอีก "คุณหมอคะ" "ครับ" "อย่าพึ่งรายงานกับคุณหลี่ได้ไหมคะ" ไอลดาเอ่ยขอร้องกับคุณหมอ เพราะเธอรู้ดีว่าโรงพยาบาลแห่งนี้มีสามีของเขาเป็นหุ้นส่วน อย่างไรย่อมต้องรายงานให้สามีของไอลดารับรู้เกี่ยวกับการตั้งครรภ์ทายาทคนแรกของตระกูลหลี่ แต่ไอลดาจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้รู้ถึงการมีอยู่ของลูกของเธอ เธอจะหย่ากับหลี่ เฟยหลง ก่อนที่ท้องของเธอจะใหญ่ไปมากกว่านี้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ค่อยกลับบ้านก็ตามที แต่เธอจะทำให้ได้ เพื่อให้เด็กคนนี้เกิดมาและใช้ชีวิตด้วยรอยยิ้ม "ลดาอยากเซอร์ไพรส์คุณหลี่ค่ะ คุณหลี่ต้องดีใจมากแน่ๆ ถ้าเขารู้แล้วค่อยพามาฝากครรภ์ด้วยกันไงคะ" "อ่า แบบนี้นี่เอง" ไอลดาแสดงรอยยิ้มพร้อมลูบหน้าท้องของตนให้คุณหมอตรงหน้าได้ตายใจ เมื่อการตรวจเสร็จสิ้น เธอทำทุกอย่างให้ปกติมากที่สุดเพื่อไม่แสดงออกว่ามีความสุขมากเกินไปจนน่าสงสัย แล้วเดินทางกลับบ้านหลังใหญ่แต่แสนเงียบเหงาทันที แม่บ้านออกมาต้อนรับ ไอลดาถอดรองเท้าส้นสูงราคาแพงก่อนจะเปลี่ยนเป็นรองเท้าสำหรับใส่ในบ้าน พยายามเก็บถุงยาให้พ้นจากสายตาคนในบ้านพร้อมถือกระเป๋าด้วยตัวเอง ไม่โยนให้พวกแม่บ้านจอมสอดรู้ได้เห็นถุงยาของเธอเหมือนที่เคยทำ "วันนี้คุณท่านจะกลับมาที่บ้านนะคะ คุณนายจะลงครัวเองไหมคะ" "ไม่" "เอ๋....." หญิงชราดูแปลกใจไม่น้อยที่วันนี้คุณนายของบ้าน ดูไม่ตื่นเต้นกับการที่สามีจะกลับมานอนบ้านเหมือนครั้งก่อนๆ เลยแม้แต่น้อย "ฉันเหนื่อย ทำอะไรก็ทำมาเถอะ นายท่านของพวกเธอคงอยู่ทานไม่ถึงห้าคำด้วยซ้ำกระมัง ถ้าเขามาก็เรียกล่ะ ฉันจะไปนอนก่อน" "ค่ะ คุณนาย" ไอลดาเดินหนีขึ้นไปห้องนอนของเธอทันที เพราะไม่อยากจะทำอะไรให้ตัวเองเหนื่อยเปล่า เมื่อก่อนเธอจะลงครัวทำอาหารเองทุกมื้อยามที่เฟยหลงกลับบ้าน แม้จะสรรหาแต่ของดีแค่ไหนมาทำอาหาร หรือน่าทานมากเพียงใด หลี่ เฟยหลงก็ไม่เคยแตะอาหารที่เธอทำเลยสักครั้งเดียว กลับเลือกที่จะทานของอย่างอื่นสองสามคำแล้วหนีขึ้นห้องบ้าง บ้างก็อ้างว่าจะกลับไปทำงานต่อ จนเมื่อเธอได้มานั่งนึกถึงความหลัง ถึงได้รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่งมอยู่หลายปีเลยทีเดียว แต่ต่อจากนี้ ไอลดาคนนี้จะไม่ทำเพื่อใครอีกแล้ว เธอจะทำเพื่อตัวเองและเจ้าตัวน้อยในท้องของเธอเท่านั้น!!! เมื่อเข้ามาในห้องนอนกว้างอันเป็นห้องส่วนตัวของไอลดา คุณแม่ท้องอ่อนจึงวางกระเป๋าและนำถุงยาขึ้นมาพร้อมฉีกฉลากยาออกไปเผาทิ้ง แม้เธอจะยังไม่ได้ฝากครรภ์แต่ตัวยานี้ก็ไม่ควรละเลย แต่อย่างไรในบ้านหลังนี้ก็มีพวกสอดรู้สอดเห็นอยู่มาก หากปล่อยเอาไว้เฉยๆ กลัวว่าความจะแตกก่อนได้หย่า ดังนั้น คุณแม่ท้องอ่อนจึงอ่านสรรพคุณและจดจำเวลาทานของยาแต่ละตัวก่อนจะจัดการฉีกฉลากยาออก "มะม้าจะปกป้องหนูเองนะลูก เราจะไปอยู่กันแค่สองคนก็พอ มะม้าจะรักหนูให้เยอะๆ เลยค่ะ ไม่ต้องไปขอความรักจากใครหรอก เพราะมะม้าจะให้ความรักทั้งหมดกับหนูเอง" ไอลดากล่าวด้วยรอยยิ้ม พร้อมลูบหน้าท้องของตัวเองไปด้วย เธอสัญญาว่าครั้งนี้เธอจะเป็นมะม้าที่ดีให้กับยัยหนูในท้องของเธอ จะมอบความรักทั้งหมดให้แก่เจ้าก้อนของเธอให้ทั้งหมด โดยที่ยัยหนูไม่ต้องร้องขอจากใครอีก ชีวิตของไอลดาตอนนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว แม้พ่อแม่จะยังอยู่ แต่กระนั้นก็เหมือนตายไปแล้ว เพราะเธอมันเป็นจุดด่างพร้อยในตระกูลที่แสนยิ่งใหญ่ของพวกเขา ไอลดานั้นเป็นลูกคนสุดท้อง เธอเกิดท่ามกลางความคาดหวังของพ่อแม่ว่าจะเก่งเหมือนพี่ๆ แต่เธอกลับด้อยไปเสียทุกอย่าง ไม่มีสิ่งใดดีพอจะเชิดหน้าชูตาตระกูลได้ เมื่อไอลดาอายุครบ25ปี พวกท่านก็รีบผลักไสเธอให้แต่งเข้าตระกูลหลี่ที่กำลังหาภรรยาให้แก่นายท่านอยู่แทบทันที สินสอดเองก็ไม่รับ เพราะนี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอพอจะเชิดหน้าชูตาทางบ้านเดิมได้ แน่นอน นั่นเพราะพวกเขาต้องการทายาทโดยเร็ว แต่กระนั้นระยะเวลาสิบปีที่แต่งงานกับเฟยหลง ไอลดาก็ไม่เคยตั้งครรภ์เลยสักครั้งแม้จะพยายามบำรุงมากแค่ไหนก็ตาม แต่ก็เอาเถอะ เธอไม่คิดจะกลับไปอยู่ในบ้านที่รังเกียจและไม่เคยมองเธอเป็นลูกนักหรอก กับตัวเธอมันพอทนไหว เพราะไอลดาเจอสายตาและคำพูดแสนใจร้ายของพ่อแม่มาทั้งชีวิต แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเจอความใจร้ายเช่นนั้นอีก แม่จะปกป้องหนูเอง ไม่ว่าจะจากใครหน้าหรือแม้แต่จากไอ้คนไร้หัวใจ เจ้าของสเปิมร์ที่มันทำให้หนูเกิดมาได้ก็ตาม.....