Lead Me To You

Kabanata II

Advantage

"Who would dare to hurt my daughter?!" Papa is shouting from the sala and I can hear it here in the kitchen.

I am not sure of what is the meaning of that but I can sense that he's mad.

Hindi ito marunong magtagalog kaya kapag kakausapin namin ito ay dalawang lengguwahe lamang ang aming gagamitin. Ingles at Italyano.

"No one can touch her! No one can come near her either! Call Magnus, now!" His cry was like a thunder. Buong sala ay halos mayanig at ang mga tauhan na naroon ay nagsikilos para sa inuutos nito.

"They have to kill me first before they can hurt her," he said.

"Calmati, Massimo. She can hear you." Uncle Valmoria tried to calm Papa.

Bahagyang nagtungo sa akin ang mga tingin ni Papa. Narito ako sa kusina at nasisilip ko sila mula rito at naririnig ko rin nang bahagya ang kanilang mga sinasabi. Nanlambot agad ang ekspresyon ni Papa nang mapatingin ito sa akin. Palapit siya sa akin at nang magtigil sa aking harap ay lumuhod ito.

"You know how my i love you, right?" He asked.

"Conosco, Papa. Ti amo anch'io." Sagot ko. I know how much you love me, Papa. I know how much you adore me and Mama. I love you too, more than anyone.

He smiled but his eyes are lonely. "I will do everything to make you happy. You deserve everything, Mia figlia." Papa brushed the stands of my hair.

"I only want to be with you, Papa. That is my only happiness." I said.

He kissed the back of my hands. It is as if something might happen and we don't know when. I never seen him this worried. I never seen him this scared. I don't know what's happening but that idea bring sadness and fear.

Ngayon ay napatunayan ko na kung gaano nakakatakot ang aking ama sa tuwing ito ay magagalit. Sa sigaw nito na katunog ang kulog. Sa mga mata na kahawig ang mata ng dragon. Ngayon ay naiintindihan ko na kung bakit hindi gugustuhin ng mga katulong na suwayin ang utos nito.

"That's what I heard," I said.

"Simula ngayon, hindi ka na dapat lumalayo ng walang kasama. Kung totoo ma'am ang sinasabi ng Signor, kailangan mo pa ring protektahan ang sarili mo." Sagot ni Francis.

BInahagi ko sa kanya ang lahat ng narinig ko kanina sa bahay. Hindi ko alam kung totoo iyon o tinatakot lang nila si Papa. Ngunit bakit nila ako kailangang madamay pa? Ayoko nang dagdagan pa ang isipin ni Papa sa vineyard dahil sa tagtuyot.

"We don't know yet if that's true. What if that was just a prank?" I asked.

"Binantaan nila ang buhay mo, Monica. Hindi na magandang biro iyon." Seryoso nitong sinabi.

"They were cowards," I feel like I need to hit something.

"Umuwi ka na muna ngayon. Hindi na ligtas kung maglalalabas ka pa." Tumayo siya at hinarap ako.

"No. I am not going home." Kasama pa kita. At ayokong umuwi dahil hindi kita makikita doon.

Natahimik kaming dalawa. Walang nagsalita. Ayokong umuwi dahil hindi ko siya makakausap at makikita kapag nagkulong ako sa bahay. Mas lalo lamang akong matatakot at mababahala gayong alam kong wala siya sa tabi ko. I feel so secure and safe right now because he's here. I don't think of the danger in my life because of him. And if I go home, without him, I might get scared to death.

"Signorina Monica, I am here to take you home." A man in black suit appeared behind Francis.

"Who are you?" I asked.

Francis run towards me and immediately hide me behind his back.

"I am Carter Nuevo. Your father hired me as your bodyguard." He even showed us his license.

"I don't want to go home," I whispered to Francis.

"Your father is looking for you, Signorina. We need to go home now." The tall man in black suit said.

Wala rin naman akong magagawa kundi ang sundin ang Papa. Kahit may kalayuan ang mansyon ay kaya naman iyon lakarin ngunit narito ako sa loob ng sasakyan. Heavily tinted at pinaggigitnaan ako ng mga armadong lalaki sa itim na suit. Malungkot ako kasi kaunting oras ko lamang nakasama si Francis. Nasanay ako na maghapon siyang kausap at nakikita, ngunit ngayon ay nagambala ang lahat.

Nakarating kami sa mansyon. Bawat sulok ng labas ng bahay ay mayroong mga lalaking nakabantay. Mahigpit ang seguridad. Ganoon din sa loob ng bahay at sa kahit sa labas ng kwarto ko ay nakabantay ang ginoong nagngangalang Carter.

"Get her cellphone. Get all her gadgets." Papa instructed the maids.

"What is happening, Papa?" Napabangon ako sa kama nang hablutin ng katulong ang aking cellphone sa aking kamay.

Kinuha nga ng mga ito ang aking cellphone, laptop at iba pang gadgets at accessories nito. Lumabas ang mga ito na dala ang lahat nang iyon.

"I will restrict you from using devices that can be use for tracking you," he said.

"Papa..." Why are you doing this? Naiiyak ako.

"I have to do this, mia figlia. This is all for you." His eyes were sad.

"You restrict me from going outside the house. You confiscated my gadgets that I supposed to use during this isolation. You tightened my security by invading my privacy. This is too much, Papa!" Litanya ko. Ano ang gusto niyang gawin ko?

"I am protecting you-" I cut him off.

"No Papa! You are limiting my chance to live!" I hissed.

Nang dahil sa sinagot ko ay nakatanggap ako ng hindi makapaniwalang sampal mula sa kanya. Ito ang unang pagkakataon na saktan ako ni Papa. HIndi niya ako pinabubuhatan ng kamay simula noong bata ako at ngayon, ngayon na ginawa niya iyon, alam kong ako ng may mali.

"Helga will stay inside this room with you, Carter will guard outside your door. If you need anything, tell them." Papa said before storming out of my room.

Napatulala na lamang ako sa pagsarado ng aking pintuan. Hindi ko kayang suwayin si Papa. Wala akong nagawa. At ngayon, bawat kilos ko ay may nagmamasid na.

Helga is my personal maid and he is with me inside this dungeon. Carter was outside, guarding the door. I look like a prisoner right now. But with maid, good food and comfortable bed.

But still! I don't want to be isolated!

"Do you need anything, Signorina?" Helga asked.

"No!" I want to get out of here!

Kahit ang buksan ko lamang ang aking bintana ay hindi ko magawa hangga't hindi ako nauunahan ni Helga. Tatawag si Carter sa tagabantay sa labas kung ligtas ba na buksan ko ang aking bintana.

Ano bang nangyayari sa mundo ko ngayon?

Miss na miss ko na si Francis. Hindi ko siya matawagan para marinig ang boses niya. Hindi ko siya pwedeng makita kasi hindi naman ako makalabas ng bahay hangga't hindi pumapayag si Papa. Limitado lahat ng galaw ko.

"I just want to get outside! Gusto ko lang maglakad sa vineyard!" Halos pumutok na ang aking sintido sa sakit na binibigay ng mga ito sa akin.

"Pasensya na, Signorina. Ngunit hangga't walang pinag-uutos ang Signor na pwede ka lumabas, dito lang tayo sa loob ng kwarto mo." Sagot ni Helga.

"I am your master!" Singhal ko.

"Utos lamang po ng Signor ang aming susundin, Signorina." Matapang na sagot ni Helga. Oh really?

"You are appointed as my personal maid. That man outside my door, as my bodyguard. So technically, you will have to give me what I need. And you will suppose to follow my commands!" I cried.

Ngunit imbis na sa sagutin ako ay tumitig lang ito sa akin.

"This is so isolating!" Halos magwala na ako sa loob ng kwartong ito. Gustong gusto kong magtapon ng gamit ngunit naisip ko na ako rin naman ang magliligpit at maglilinis pagkatapos.

Naglakad ako papunta sa pinto at nang buksan ko ito ay bumungad agad sa akin si Carter. Mas lalo lang akong nainis dahil nakabantay talaga ito sa aking pintuan. Umikot ang aking mga mata at pabagsak na sinaraduhan ang pintuan.

I need to get out of their sight for me to escape. I need to ditch them.

I really want to see Francis right now.

Kinagabihan, pinalabas na ako ni Papa para kumain ng hapunan sa hapagkainan. Katulad nang nakasanayan, kaming dalawa lamang ang nakaupo sa sa mga upuan ng mahabang mesa. Tahimik at tunog lamang ng mga kubyertos ang aking naririnig.

"Papa, please. I wanted to go outside for some fresh air." I broke the silence.

"What did I tell you to not do during meal?" He asked.

Idiota! Nasa harap ka ng pagkain at ginawa mo pa kung ano ang pinaka ayaw ng iyon ama. Imbis na makuha mong muli ang loob niya ay hindi na muli papayagang lumabas kahit ano pang hiling mo.

"Mi dispiace," I whispered.

Napapalibutan ang bahay ng mga tauhan ni Papa. Mahihirapan ako kung isasagawa ko ang aking plano nang hindi ito pinagiisipan ng mabuti. Isang pagkakamali, kalayaan ang aking itataya. Kahit saan ako pumunta ay nakakakita ako ng mga bodyguards. Nakakailang dahil ngayon lamang naman naghigpit ang Papa ng ganito. I grew up with servants and guards but not like this. This is way too much and it is suffocating as hell.

Pinagmasdan ko ang aking ama. Malalalim na ang mata nito at halatang pagod na. Hindi nakakakuha ng sapat na tulog. Namomroblema para sa vineyard at negosyo. At ngayon ay dumagdag pa ako. Ang aking seguridad.

It must have been very difficult for him. Sabay-sabay na problema ang kanyang iniisip na hindi na ito nagkakaroon ng pagkakataon para makapagpahinga ng maayos. We barely talk to each other this pass few days so I don't have any idea on what's really happening.

The rules in the house have changed. And I can only get out of my room from morning until nine in the evening. Sa loob lamang ng bahay at hindi pa ako makakalabas kahit papunta sa bakuran.

I planned on sketching our garden through looking at our window today. Because of this isolation policy of my good father, I learned to sketch since I don't have gadgets to browse on my social media accounts.

"This is temporary only, Mr. Rodriguez." I heard my father said. There's a guest in the house.

"I truly understand, Mr. Carluccio. You can trust me with this." The guest said.

"I just couldn't give this up easily for my daughter. Her life is at stake and this is the only solution I have in mind that would help me in this situation." What was my father talking about?

"The contract says that if I will be the major stock holder. All of these will be mine. Is that correct?" The guest asked. What contract? What are they talking about?

"You are correct... Francis." My father said.

When I heard that familiar name, all of my attention was diverted to them. Since they are in the sala, it is easier for me to hear them here in the kitchen. Lumabas ako roon para puntahan ang mga ito.

"Well then, it is a deal. Mr. Carluccio." The man said before taking my father's hand for a shake.

Nakatalikod ang lalaki sa akin at pormal ang kanyang pananamit. Natanaw ako ni Papa at malungkot itong humarap sa akin. Gulong-gulo ang aking utak sa mga nangyayari ngayon. May papel sa gitna ng lamesa habang pinipirmahan ito ng lalaki. Iyon ba ang sinasabi nilang kontrata? At bakit malungkot si Papa?

"What is this, Papa?" I intruded that man on signing that damn paper.

Narinig ako nang dalawa kaya humarap sa aking direksyon ang lalaki. Para akong nabuhusan ng malamig na tubig nang manigas ang aking tindig sa aking kinatatayuan. Ang pamilyar na mga matang palagi kong hinahanap. Ang pamilyar na boses na palagi kong gustong marinig. Narito ngayon sa aking harapan sa panibagong porma.

"Francis?" I called.

"You knew each other?" Papa asked.

Tumayo si Francis para maharap ako ng maayos. Lumapit pa ito sa akin para kunin ang aking kamay at halikan ito ngunit agad ko iyong binawi.

Yes Papa. We knew each other.

"What is this all about? What is the meaning of that paper?" Bumaling ako sa aking ama para itanong ito.

"This is all for you, my dear." Malungkot na sagot ni Papa.

"You're giving up everything? You're giving up everything to this man?" Nagugusot na sa aking lumilikom na kamay ang hawak kong papel para sa pagdrawing sana kanina.

"We can claim it back once you're safe," Papa said.

Bumaling ako kay Francis. "Is that true? We can claim everything back once I'm safe?" I asked him.

This is just so hard to believe.

Pinagkibitan niya lamang ako ng balikat at tinuro ang namamahingang papel sa center table.

"The deal is in the contract. You can read it." Francis said.

Bumaling muli ako sa aking ama. Hindi na talaga ako makapaniwala sa nangyayari ngayon. Nagagalit ako na naaawa para sa aking ama, para sa aking sarili at para sa lahat.

"Do you really believe this man?" I pointed Francis to my father.

"He's the only person I can trust right now, my princess." Sa angking tangkad ng aking ama ay hirap na ang aking leeg sa pagtingala dito.

Malapit nang tumulo ang aking luha kaya pumihit ako para kunin ang papel sa lamesa. Binasa ko simula sa pinakataas hanggang sa mga pirmadong pangalan ng dalawa.

The contract stated that Francis will be the major stock holder of Carluccio's. The factory, the vineyards and other properties of the Carluccio family will be his as soon as he appoint as the CEO of our company. He will manage this mansion as his own and he can do everything he want with our properties.

At sa baba ng sulat na iyon ay nakalagay ang kumpletong pangalan ng aking ama at ni Francis. Pirmado na ang ibabaw ng mga ito. At nabigyan na rin ng official seal ni Papa.

Napaluha na lamang ako sa aking nabasa. Totoo ba ito? Ang lahat ng mayroon kami ang magiging kanya kapag siya na ang bagong CEO ng kumpanya? Paano kami? Paano ako? Saan na ang magiging lugar ko rito? Ayon sa kontratang paulit-ulit kong binasa, walang nakalagay na pansamantala lamang ito o pwede namin itong bawiin kung kailan man namin ito gustuhin.

"Papa..." nanghihina ang aking buong katawan. Tumutolo na parang talon ang aking mga luha. Walang tigil at parang marami akong ipon nito at umaawas na ngayon.

My father gave up everything we have because of me. Ganoon kadali. Sa isang pitik lamang ng mga daliri ay wala na ang lahat. Ang kumpanyang pinaghirapan ng aking mga ninuno. Ang mansyong itinayo ng aking lolo na piliin nitong manirahan dito. Ang factory at vineyards kung saan naguumpisa ang paggawa ng pinakamasarap na wine. Ang iba pa naming ari-arian kasama ang bahay namin sa Batangas. Lahat ng ito ay nawala na parang bula.

Nabuhag ang lahat ng aking pangarap. Nagawa ito ni Papa nang dahil lamang sa akin? Dahil lamang sa isang walang kwentang katulad ko?

"This cannot be," pinatatag ko ang aking boses para hindi iyon mautal.

"Mia figlia," Papa called.

No. Never. I will never let any of these be taken from us, from me.

"This will never happen!" I cried. I teared the paper into small pieces and I heard my father hissed by my sudden action.

Pinigilan ni Papa ang aking pagtapak sa mga pirasong papel sa sahig. Niyakap niya ako mula sa likod para ilayo roon.

"Monica!" Papa called.

Naghihisterya na ako dahil hindi sapat sa akin na makita lamang ang mga pirasong papel na iyon sa sahig. Hindi ako makakapayag na kunin niya lahat ng mayroon ako dahil lamang sa kaligtasan ko. Hindi ako papayag na maging kahinaan ng aking ama para kalimutan at ibigay na parang laruan ang lahat sa hindi mapagkakatiwalaang tao.

"Monica! Calmati!" Napatigil ako sa kulog na sigaw ng aking ama.

Wala akong magawa kundi ang umiyak sa harap nila. Wala akong pakialam kung ano ang itsura ko ngayon. Wala akong ibang naiisip kundi ang galit na unti-unting namumuo sa aking dibdib. Matalim kong tiningnan si Francis na nakatitig lamang sa akin, kapagkuwan ay nilapitan ko ito ay kinuwelyuhan.

"Monica!" Papa hissed.

"Did you framed my father? Did you use me?" Pabulong kong sinabi ang pangalawang tanong ko sa kanya.

"Carter!" Narinig kong sigaw na tawag ni Papa sa aking bodyguard. Ilang segundo lamang ay lumulutang na ang aking mga paa dahil parang sako akong binuhat nito palayo kay Francis.

"Bitawan mo ako, Carter! Vai a cacare!" Piglas ko.

"Ibalik mo ako doon, Carter! Hindi pa ako tapos sa kanya!" Sigaw ko nang magumpisa itong maglakad palayo habang bitbit ako sa kanyang balikat.

"You can send the copies to my address. I will send back the duplicate copies once I'm done signing." Narinig kong sabi ni Francis nang hindi pa kami masyado nakakalayo.

"There will be no more copies! Francis! Papa! I will never let this happen! I'm going to stop you from doing this! Papa!" Wala akong pakialam kung mapaos man ako sa kakasigaw. Hindi ako makakapayag sa gusto nilang mangyari.

"Ibaba mo ako, Carter!" Pumupiglas ang aking mga paa habang sinusuntok ko ang likod nito.

Saka lamang ako nito binitawan nang mapunta na kami sa aking kwarto. Binagsak ako nito sa aking sofa at pumipiglas sa hawak nilang dalawa ni Helga sa akin. Pilit akong tumatayo habang walang tigil ang aking pagiyak.

"I am not yet done with that bastardo! Let me go!" They held my limbs so tight that I can't even move.

"I will never approve this! Papa!"Pumipiyok na ang aking boses at sumasakit na ang aking lalamunan ngunit hindi iyon alintana sa akin. Kailangan kong mapigilan ang lahat ng binabalak nila.

Hindi na ako makakilos sa sofa na tipong nakatali ako rito. Hindi na rin ako makapiglas dahil nanghihina na ako. Wala na akong ibang ginawa kundi ang umiyak at ibuhos ang lahat sa pamamagitan ng paghikbi.

"Stop crying, Signorina. You might passed out." Helga was concretely wiping my tears with her handkerchief.

"I will not let it happen," I said spontaneously as I cried.

"Let me go, please." Pagmamakaawa ko kay Carter.

Pagod kong isinandal ang aking ulo sa sofa habang walang tigil pa rin sa pagiyak. Si Helga at Carter ay nakatitig sa akin na parang awang-awa sila sa kalagayan ko ngayon.

I was born into a powerful and influential family in Italy but I feel so powerless right now. Walang sumusunod sa gusto ko. Walang nakikinig sa mga sinasabi ko. Lahat ay pinipigilan ang mga kilos ko. At ang pinakamasakit ay ang wala akong magawa habang kinukuha sa akin ang lahat ng mayroon ang mga Carluccio.

It must have been hard for my grandparents to look at me now. I feel so miserable and worthless of power.

Gabi na naman at nagtipon na naman kami ng aking ama sa lamesa. Walang nagsasalita. At ang pagkaing nasa aking harapan ay hindi ko ginagalaw. Wala akong ganang kumain habang iniisip ko kung ano na ang mangyayari sa akin kung sakaling mapunta ang lahat kay Francis. Ano na ang magiging buhay ko at saan ako lulugar kung lahat ng ari-arian namin ay mapapasakanya rin. Galit ako sa aking ama dahil kay bilis para sa kanya ang bitawan ang lahat. Hindi ko alam kung ano at bakit iyon nangyari. Ngunit isa lang din naman ang dahilan ng lahat ng ito.

Ako. Ang walang kwentang ako.

Father would easily gave up the business that my ancestors build for a petty child like me. Because of my worthy life, all of this tragedy are happening.

Bakit ba hindi na lang nila ako patayin? Bakita kailangan maghirap pa ang Papa ng ganito kung ako lang naman din ang pakay nila? Bakit hindi nila ako harapin at harapang pataying para mapakita nilang hindi sila duwag?

"Eat your food," Papa said.

Inisip ko, paano kung wala na ang mansyon, saan ako tutulog? Masarap pa rin ba ang mga makakain ko? Kumportable pa rin ba akong mamumuhay? Okay lang kung mas maliit at hindi ganoong kaganda kagaya nito, basta ligtas ako at si Papa.

Walang gana akong humiga sa aking kama matapos kong maglinis ng katawan. Gusto kong matulog at magpahinga ngunit hindi ko magawa dahil sa dami ng iniisip. Gusto kong kalimutan ang lahat ng nangyari at isipin na lang na iyon naganap ngunit hindi ko rin magawa.

My mind was full of scary thoughts and I can't help to sob.

I am really worried about my life right now. Hindi ako natatakot dahil sa dalang panganib ng mga tao sa paligid ko. Mas natatakot ako sa kakahantugan namin ni Papa at ng negosyo kung iwan namin ito sa kamay ni Francis. Although his skills will pass as the leader, I am still worried since everything will change.

Pinilit ko ang sarili ko na bumangon sa aking kama. Kumuha ako ng papel at lapis at pipiliting iguhit ang aming hardin na kahapon ko pa plano. Nang mapadaan ako sa sala ay nakita ko na naman na may kausap si Papa. Sa aking kyuryosidad ay doon ako nagtungo at kinalimutan na ang aking planong pagpunta sa kusina.

"You again?" Sabi ko nang makita na naman ang pagmumukha ni Francis sa bahay ko.

"Monica, stop." How can my father be this calm in the situation right now?

Nakita ko na naman ang mga papel sa gitna ng dalawa at nadagdagan iyon ng ilang blueprint. Nakikilala ko ang isang blueprint dahil pareho iyon ng ayos at laki ng aking kwarto. Wala akong paalam na binuklat ang iba pang nakapatong na blue print at ang iba sa mga ito ay ang aming kusina, library, ilang guest rooms at ang garahe.

"What are all these again, Father?" I asked Papa.

"Monica, please. We are trying to talk here." Pagsusumamo ni Papa sa akin.

"I have made myself clear to the both of you. I will never approve this!" I stand between them.

"We are not the owner of this house anymore-" No Father, no.

"We still are! He is not yet the CEO. And I will never make that happen." I hissed.

"Bumaling ako kay Francis na walang reaksyong nakatingin sa akin. "You may take anything else. But not this house and the company." I said.

"I will never let him have his way on everything we have!" I pointed him as I yelled to my father for him to know my side.

"You will have to kill me first if you wanted to get everything from me," and I meant that.

"Monica!" I heard my father yelled. Just like a thunder again. But I will not get scared this time.

I will stand our rights, Father if you can't anymore. I will fight for us and the company, until I bleed. I will not be a coward and worthless heir just like you wanted me to do.

Iniwan ko sila roon at nagtungo nang muli sa aking kwarto. Padarag kong sinarado ang aking pintuan at nagulat si Helga sa lakas ng tunog na iyon. Dumiretso ako sa aking study table at muling binasa ang librong binili ko tungkols sa mga ubas at paggawa ng wine. Mabuti na lang at hindi nila kinuha ito.

I will do everything to be strong. I will claim my power and I will wipe his down and I would love to see him miserable too.

Bumaba ako nang magtatanghalian na. Paalis na rin si Francis kaya kinalimutan ko ang pagkain para makausap siya ng masinsinan. Nagtago ako sa matangkad na halaman malapit sa main door. Bago siya makalabas ng bahay ko, I need to get words with him first. Malapit na siya at hindi ako nagalintana na harangan ang dinadaanan niya.

He stopped one meter away when he saw me in the middle. I used my death glares to look at him and he just equaled mine.

He is different now. Hindi na siya ang Francis na una kong nakilala sa cellars. Hindi na siya ang Francis na kumportable kong nakakausap tuwing pupunta ako sa vineyards para sa kanya. Lahat sa kanya ay nagbago na.

Ngunit ngayon ko lang naisip ang lahat. Kahit palagi ko siyang kasama, kahit palagi ko siyang nakakausap, kahit mabait siya sa akin at tinuturuan ako. Hindi ko pala talaga siya kilala.

"Who are you, really?" I asked.

"What are you?" I fisted my palms and may nails immediately penetrate into my skin.

"What are you doing in our factory?" I yelled.

Hindi siya sumagot bagkus ay tiningnan lamang ako. Hindi rin siya gumalaw para lagpasan na lamang ako at hindi pansinin. Naroon lamang siya, kaharap ko at nakatitig.

"Did you really lie to me? Is your name really Francis? Did you use me?" My tears fell down as if it is remote controlled falls.

"I don't know what you are talking about," he said and made his steps towards the door. Nang lumagpas siya sa akin ay humarap ako sa pinto.

"Francis!" I called and he stopped walking.

Ang daming tanong sa isip ko na gusto ng mga sagot. Gusto kong maliwanagan sa lahat ng nangyayari ngayon.

"Bakit mo ito ginagawa?" My voice finally cracked.

"Sabihin mo sa akin ang totoo. Ginamit mo ba ako? Did you use me to your advantage?" Gusto ko ng sagot, Francis. Please.

"Ikaw ang unang lumapit sa akin. At kahit hindi ka lumapit, masasagawa ko ang mga plano ko." Sagot niya na hindi pa rin humaharap sa akin.

"So this is your plan? To seize everything I have?" I asked.

I really can't believe that this is happening to me. What did I do to deserve this?

"You are not part of the plan," he said.

He still have the nuts to be rude right now?

Muli siyang naglakad palapit sa pinto at nang pihitin na niya ito ay muli akong nagsalita.

"I will tell father about this. I will tell everything to him! I will tell your stupid plan!" I will never give you everything that my ancestors build with their sweats and bloods. Never.

"Go tell him. As if he will believe you." I heard him smirked.

"He will believe me because I am his daughter," I replied.

Blood is thicker than water, bastardo.

"You have no proof," he said.

"I am the proof!" I chuckled. You will never get away with this.

"Let's see," he said before finally opening the door.

Naiwan akong tulala at naninigas sa aking kinatatayuan. Tumutulo ang mga luha ngunit walang hikbing lumalabas sa aking bibig.

Nilabas ko ang aking cellphone mula sa aking likuran at hininto ang voice recording na aking kinuhanan. I don't know if this is enough proof to turn my father's blind eye.

I may be sentimental and selfish. But this is my rights as an heir. I need to take good care of everything.

Just like the queens, I will never let anyone take my crown onto my head. They will have to behead me first before claiming it. On top of my head is my pride, my honor, my power and my dignity.