RESILIENT INAMORATA

Chapter 2

-Markuz's POV-

"Ayesha, would be mad if she found out," I warned Azell

He took a sip before glancing at me. His always on his cold aura. I don't fvcking like this side of him.

"Why?" he asked in his baritone voice.

"You're here. Drinking with the fvckers," he smirked and took a sip.

"Of course, she would not. Nagpaalam naman ako sa kaniya."

"And she allowed you?"

"Yup." He poured the glass with Black Label.

"How did you convince her? As far as I know ayaw na ayaw niya na nandito ka."

"We trust each other. Iyon naman ang mahalaga sa isang relasyon hindi ba? Tiwala."

Sa totoo lang bilib ako sa dalawang ito. Nakaya nila ang long-distance relationship. Pero sabi nga hindi naman daw distansya ang dahilan kung bakit nasisira ang relasyon ng dalawang taong nag-iibigan, kundi iyong kawalan ng komunikasiyon sa isa't isa.

"Mga pre!" Napalingon kami kay Joshua na nagsalita. Kadarating lang niya. Kasama na niya si Jacqueline at pati na rin si... si Christinerd?

She's on her fitted creamy colored dress. It's above on her knee and exposes her shoulder and back. She looks hot and sexy. Magpahanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala na siya iyan.

"What are you doing here?" May galit sa boses kong tanong. Ibinulong ko lang iyon sa kanya dahil sobrang ingay ng lugar.

"Isinama lang ako ni Jacqueline. Saka para na rin daw may babae siyang kasama sabi ni Joshua."

Hindi ko na siya inimikan at nagpatuloy na lang ako sa pag-inom. Tumunog ang telepono niya na agad naman niyang sinagot ng may ngiti sa labi. As usual, it's Ayesha. His love ones. Lumayo siya sa akin at kinausap ang tumatawag. Pag-ibig nga naman.

I was just sitting on the high stool alone watching the wild people on the dance floor. I saw Joshua dancing with Lin at the middle. I also saw Harold flirting with a cheap woman. Christine is on the circular couch alone and busy with her phone. My brows frowned when I saw a guy seat beside her.

I felt a sting of pain on my chest when I saw him laughing with that guy. My hand balled into fist and without a glimpse of seconds I am holding the asshole' colar. My fist landed on his face that made him lost his balance. I didn't stopped until I saw his blooding face and unconscious.

"Pare tama na 'yan!" Awat sa akin nina Harold at Joshua nang akmang tatadyakan ko pa ito.

I grabbed her wrist and dragged her out of the bar.

"Markuz! Ano ba nasasaktan ako. Bitiwan mo ako!" Reklamo niya habang nasa parking lot kami.

I didn't listen and push her inside the car. When I started the engine I drove it fast. Trees we are passing by became blurred.

"Markuz, bagal-bagalan mo! Baka maaksidente tayo!" Sigaw niya pero nagbingibingihan ako. Kinaladkad ko siya papasok ng unit at agad kong isinara ang pinto.

"Markuz ano bang problema mo?" Galit niyang tanong.

"Ikaw ang problema ko! Nakikipaglandian ka pa sa iba kahit may fiancé ka na!"

"Ikaw rin naman ah! Hindi naman kita pinakikialaman sa pambabae mo. Kaya huwag mo rin akong pakikialaman. Isa pa wala ka naman talagang pakialam sa akin." Halos mangiyak-ngiyak niyang sambit.

"Kailangang turuan ng leksiyon ang mga malalanding katulad mo!" Tila ba nagdilim ang paningin ko at nawala ako sa aking sarili.

Nabalot ako ng galit. Galit na lumamon sa natitirang pasensya na mayroon ako. Marahas ko siyang isinandal sa pader. I held the both of her wrist and pinned it to the wall. Tinitigan ko siya na tila ba tutunawin ko siya.

-Christine's POV-

Napadaing ako nang tumama ang ulo ko sa matigas na dingding dahil sa pagtulak na ginawa niya. Magpoprotesta pa sana pa ako pero hindi ko na nagawa pa. My words shut with his kiss. Yeah, he did. He crushed his lips against mine.

This is the first time that someone kiss me. Before I was dreaming that my first kiss will become soft, sweet, and with love. Pero hindi ito ang nangyayari ngayon. Ramdam na ramdam ko ang galit niya sa bawat halik niya sa akin. Nagpupumiglas ako subalit masyado siyang malakas.

"Let me go!" His kissed down to my jaw and to my neck.

I tried to push him away. I felt him kissing, bitting, and sucking my neck. Ang sakit sobra. I can even taste my blood in my lips because of what he did. Umiyak na lang ako ng umiyak. Tumigil siya sa paghalik sa akin at tinitigan ako ng derekta sa mata. Tinitigan niya ako na para bang lalamunin niya ako.

"Bagay lang ito sa malalanding katulad mo!"

Napabulalas ko nang marahas niyang winarak ang damit na suot ko. Napaluha na lang ako. My heart beating so fast and loud. Natatakot ako sa mga maaari niyang gawin.

"Markuz, please huwag! Don't do this to m—hmm."

Muli niya akong hinalikan ng marahas. He kissed my lips torridly. Nalasahan ko pa ang alak na ininom niya. I can't follow his move. I can feel his hands roaming around my body. Touching every sensitive part of it. Pinilit kong kumawala at nagtagumpay naman ako. Sinampal ko siya ng malakas dahilan para matigilan siya.

"Hindi ako malandi! Alam ko fiancée mo na ako. Pero wala ka pa rin'g karapatan para bastusin ako!" Galit na galit kong sumbat sa kanya.

Hindi siya umimik at padabog na umakyat sa itaas. Narinig ko pa ang malakas na pagsara ng pinto ng kanyang kuwarto. Para akong nanghihina. Pakiramdam ko'y nanlalambot ang aking mga tuhod. Napalupagi na lamang ako sa sahig. Napaiyak akong lalo nang maalala ko ang mga nangyari kanina. Kung paano niya ako itrato at pagsalitaan na para bang isa akong maruming babae. Halos babuyin na niya ako kanina. Siya na nga ang may kasalanan siya pa ang may ganang magalit.

Niyakap ko na lang ang mga binti ko at doon na ako umiyak ng umiyak. Ang sakit ng katawan ko. Pakiramdam ko'y nakahawak pa rin siya sa pulsuhan ko. Ang sakit-sakit sobra! Not only in physical but also in emotional. Hindi ko inakalang magagawa niya sa akin ito. Sa kaiiyak ko bigla na lang akong nawalan ng malay. Dahil na rin siguro sa pagod at sa mga nangyari. I just let myself sleep. I think I need to rest.

NANG magising ako'y natagpuan ko ang sariling nakahiga sa kama. Dahan-dahan akong naupo at sumandal sa headboard. Napahawak pa ako sa ulo ko nang maramdaman kong sumakit ito. Inilibot ko ang tingin ko sa kabuuan ng kuwarto. Pinilit kong kilalanin kung kaninong silid ito. At kung hindi ako nagkakamali ito ang kuwarto ni Markuz.

Pero teka—sa naaalala ko, nakatulog ako sa may sala kagabi. Kaya paano ako napunta rito? Huwag mong sabihing binuhat niya ako't dinala rito? Tiningnan ko ang katawan ko. May suot na akong robe. I remembered all what happened last night. He treated me like a w***e and stripped my clothes. He's a monster.

Napasiksik ako sa headboard at napayakap sa mga binti ko nang bumukas ang pinto at iniluwa niyon si Markuz. Naglakad siya palapit sa akin at naupo sa gilid ng kama dahilan para mas lalo ko pang isiksik ang sarili ko sa headboard.

"Don't be afraid. Hindi naman kita sasaktan eh. I just want to say sorry for what happened last night. I was just drunk. Hindi ko lang napigilan ang galit ko. I'm so sorry." I saw the sincerity in his eyes.

"Ano pa ba ang magagawa ko? Eh nasaktan mo na naman ako."

"Palagi mo naman ako sinasaktan eh. Hindi man pisikal na pananakit, pero emosyonal. Ang manhid mo kasi."

Sa loob ng isang taong nagsasama kami ni Markuz marami ng nangyari. Matapos iyong gabing nagising ako't nakitang may inuuwi siyang babae napagtanto ko rin na mahal ko na pala siya. Sabi nga kapag nasaktan ka, doon mo lang mare-realized na mahal mo ang isang tao.

Hindi ko rin alam kung bakit ko siya nagustuhan. Baka nga hindi pa niya alam na gusto ko siya. Lalaki lang ang ulo niya. Isa pa hindi na rin naman niya kailangang malaman pa. As if he care naman diba?

In one year, my life with him became miserable. And that's the reason why I changed myself. Nagbabakasakali akong baka magustuhan niya rin ako.

"Hey!" Untag niya na nagpagising sa akin sa reyalidad. Kung saan-saan na pala lumilipad ang isip ko.

"Can you forgive me?"

"Oo." Iniiwas ko ang tingin ko sa kanya matapos kong sagutin ang tanong niya.

Itinuon ko na lang ang mga mata ko sa kama.

"Kahit naman anong gawin mo, mapapatawad pa rin kita. Mahal kita at tanggap ko kung ano ka."

Maaaring isipin ng iba na katangahan na ito. Katangahan ba ang magmahal? Hindi ko alam. At wala na rin kayong pakialam. You have no idea about what I feel.

"Tara sa kusina. I cooked a breakfast for the both of us."

I just nodded and followed him on the kitchen. Nadatnan kong nakahain sa lamesa ang kanin, piniritong itlog, at bacon na kapwa pa sunog.

"Pasensya na. Hindi kasi talaga ako marunong magluto eh." Napakamot pa siya sa batok.

Nakaramdam ako ng kilig at kaligayahan dahil sa ginawa niya. Naibsan ang galit ko sa aking nakita. A breakfast for me—for us! Umagahang inihanda para sa akin ng lalakeng lihim kong iniibig. Nakikita ko namang totoo siya sa paghingi niya ng tawad at gusto talaga niyang bumawi.

"It's okay I understand." Naupo na ako at siya naman ay pinaghain ako.

Ito ang unang beses na nagluto siya. Madalas kasi ako ang nagluluto. Kadalasan pa nga'y hindi niya tinitikman ang luto ko. Kung kakainin niya naman lalaitin pa niya. Matapos kumain ay nakatanggap siya ng tawag mula sa ama niya. Pinapupunta raw kami para sa isang family dinner. Wala naman kaming pagpipilian kundi ang pumunta.

"SA SUSUNOD na linggo na gaganapin ang kasal ninyo."

"What/What?" Magkasabay pa naming tanong dahil sa labis na pagkabigla.

"Pero Dad hindi ba't ang sabi n'yo noon ikakasal kami pagkagraduate pa namin ng college?" tanong ni Markuz sa kaniyang ama.

"Oo nga po. Nasa fourth year college pa lang kami."

"Alam namin iyon. Pero naisip kasi namin na bakit pa ba patatagalin? Eh doon din naman ang punta niyon. Isa pa nasa legal na edad na naman kayo. Gusto lang din naming masiguro na matutuloy ang kasal."

"Pero, Dad. Masyadong pang maaga para sa mga bagay na tulad niyan. I don't want to—" Pagtutol ng lalakeng pakakasalan ko.

"No doubt, no ifs. Just followed what I've said." A middle age man said in an authorative voice.

Wala na kaming nagawa ni Markuz. Mga anak lang kami na kailangang sundin ang magulang.

MATULING lumipas ang isang linggo. Ngayon na ang araw ng kasal ko. I'm on my white wedding gown. Nakatayo ako ngayon sa harapan ng malaking pinto ng simbahan. Hindi pa rin ako makapaniwala na ikakasal na ako.

Inaamin ko, kinakabhan ako sa mga maaaring mangyari pagkatapos nito. Gayunpaman, masaya pa rin ako dahil ikakasal na ako sa lalakeng mahal ko. Sa lalakeng alam kong hindi ako magagawang mahalin pabalik. A painful truth that I have to face. Something that is hard to accept.

Bumukas ang pinto ng simbahan at bumungad sa akin ang mga taong naghihintay sa aking pagdating. Lahat sila sa akin nakatingin. Kakaunti lang ang taong imbitado. Pamilya ko't pamilya ni Markuz. Inimbitahan ko rin sina Frans, Hanna, Jacqueline, mga kaibigan ni Markuz, at ilang business partners. Sayang lang at wala si Ayesha sa espesiyal na araw ng buhay ko.

Inihatid ako nina mom at dad sa lalakeng pakakasalan ko. Wala akong emosyong mabasa sa mukha niya. Ikinawit ko ang braso ko at sabay kaming naglakad palapit sa altar.

Lumuhod kami't nagsimula na ang seremonya ng kasal. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. Dapat ba akong maging masaya dahil ikinakasal na ako sa lalakeng mahal ko? O, dapat ba akong mag-alala dahil matatali na ako sa isang lalakeng alam kong hindi ako mahal? Ano bang dapat kong maramdaman?

"You may now kiss the bride." Napatingin ako kay Markuz dahil sa sinabi ng pari.

Tumingin muna ako sa mga magulang ko. Pinandilatan ako ng mata ni mommy. Alam ko na kung anong nais nilang mangyari. They want us to kiss. Nakita ko naman kung gaano kasaya ang mga kaibigan ko. Alam ko namang ayaw niya akong halikan. Okay lang naman. Huwag natin pilitin ang aayaw. Nanlaki ang mata ko nang bigla akong pinihit ni Markuz paharap sa kanya at siniil ng halik. Para nang sasabog ang puso ko sa kaligayahang aking nadarama.

Ibang-iba ang halik na ito kumpara noong unang beses na hinalikan niya ako. This one is very soft and full of passion. Nakakabinging tilian at palakpakan naman ang aming narinig. Kumawala kami't hinarap ang isa't isa. Hindi pa rin ako makapaniwala na kasal na ako. Isa lang ang alam ko, simula sa pasukan hindi ko na isusulat ang pangalan ko sa papel bilang Christine Hyrene Delveña.

From now on, I will write my name with his surname...

...Christine Hyrene Delveña-Hernandez.

—Azureriel