๖
รถยนต์คันใหญ่ถูกขับเคลื่อนตรงไปยังบ้านของรพี ฝ่ายนั้นยืนคุยโทรศัพท์อยู่ภายในบ้านแล้วขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักมาเยือนถึงที่…
“ไปไงมาไงวะเนี่ย?” เอ่ยถามหลังจากวางสาย ฝ่ายมาเยือนก้าวไปทรุดนั่งบนโซฟาแล้วถอนใจเฮือก
“เบื่อๆ ไม่รู้จะไปไหน เซ็ง!”
คำพูดห้วนๆ กับใบหน้าหล่อเหล่าที่งอเง้าของณนนท์ทำให้คนที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าต้องขมวดคิ้วนิ่วหน้า ก่อนก้าวไปนั่งยังโซฟาตัวตรงข้ามแล้วเอ่ย
“เออ ดีนี่หว่า ไม่มีที่ไปก็มานี่นะนาย ว่าแต่เป็นอะไรใครเขาทำอะไรให้มาหรือไงวะ หน้าถึงได้บูดเป็นตูดลิงแบบนี้น่ะ”
ณนนท์ตวัดหางตามองเพื่อนแล้วเม้มปาก นึกไปถึงสีหน้ายิ้มๆ ของพงษ์ภพแล้วยิ่งโมโห
“หมั่นไส้คน!”
“อ้าว ใครวะ”
ณนนท์เหลือบตามองเพื่อนแล้วพ่นลมหายใจพรืด
“ช่างเหอะ! ไม่อยากพูดถึง เสียอารมณ์ ว่าแต่วันนี้นายจะออกไปไหนหรือเปล่า” เขาเปลี่ยนเรื่องคุย รพีจึงไหวไหล่เบาๆ
“ตอนแรกว่าจะไปบ้านนาย แต่นายมาแบบน
