๑๐
เสียงฝีเท้าที่ย่ำโครมครามจากด้านบนทำให้คนที่รอรับประทานอาหารต้องเงยหน้ามองพลางขมวดคิ้ว และเมื่อร่างสูงของบุตรชายก้าวเข้ามาพร้อมร่างเล็กในอ้อมแขนก็ทำให้ทุกคนถึงกับใจหายวาบโดยเฉพาะคุณนัดดา ที่ร้องลั่นด้วยความตกใจ
“ยัยมิ้น!!”
ณนนท์รีบก้าวเข้ามาพร้อมร่างอ่อนปวกเปียกของหญิงสาว ในขณะที่คนอื่นๆ ต่างกรูเข้ามาหา
“ผมจะพามิ้นไปโรงพยาบาลครับแม่!” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเครียดจัด สีหน้าซีดตามคนในอ้อมแขน
“น้องเป็นอะไรนนท์ ทำไมน้องถึงเป็นแบบนี้” คุณนัดดาเข้ามาลูบเนื้อตัวของหญิงสาว น้ำตาคลอด้วยความหวาดหวั่น ณนนท์จึงแบมือที่กำเอาบางอย่างไว้ออก ทำให้คุณโอบเอื้อรีบหยิบขึ้นมาดูแล้วสบตาภรรยาด้วยใจที่กระตุกวาบ ส่วนคุณนัดดาถึงกับปล่อยโฮ…
“ยัยมิ้น!!”
“คุณแม่!!” ณนนท์อุทานขณะที่คุณโอบเอื้อประคองภรรยาที่ทำท่าจะทรุดตามมินตราก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัดไม่รีรออีกต่อไป
“เรารีบไปกันเถอะ! ช้าจะไม่ทันการ”
ว่า
