"มันก็… ไม่ต่างจากอาการเจ็บป่วยเลยน่ะครับทั้งเจ็บปวดและอึดอัด… จนบางครั้งแทบจะควบคุมร่างกายไว้ไม่ได้” สิ่งที่อีทั่นเอ่ยช่างย้อนแยงกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นเหลือเกินแต่ชายหนุ่มจะไม่มีทางให้ใครได้รู้เรื่องราวในคืนนั้นของเขาดวงตาเรียวยาวมีประกาย
สีฟ้าจางๆ ที่ฉายแววคลุมเครือหันกลับไปสบกับสายตาคมเข้มของหานลี่ ริมฝีปากได้รูปนั้นโค้งขึ้นเล็กน้อย เหมือนกำลังเชิญชวนให้อัลฟ่าระดับเอสพลัสตรงหน้า ทั้งที่ในความจริงแล้วกำลัง ปกปิดและบิดเบือน
“เรื่องการฮีทของผมก็แสนจะธรรมดาอย่างนี้ล่ะครับ” เสียงของอีทั่นทอดยาว ขณะเลื่อนสายตาลงต่ำเล็กน้อย
“แต่ผมจะบอกอะไรกับคุณสักหน่อยว่าเรื่องพรรนี้ไม่ใช่สิ่งที่ใครควรรู้ราย ละเอียดหรอก โดยเฉพาะ… ท่านประธาน” คำพูดแผ่วเบาทว่าเต็มไปด้วยแรงกดดันประหลาดแฝงอยู่ ขณะที่กลิ่นฟีโรโมนส์บางเบาเจือกลิ่นวานิลลาหอมหวานนั้นก็เล็ดลอดออกมาอย่างควบคุม ไม่มากพอให้จับต้อง แต่ก็เพียงพอจะทำ
