“ฉันจะให้คนนำผ้าเช็ดตัวผ้าเช็ดหน้าเข้าไปให้นาย อีทั่นนายยังโอเค อยู่ใช่ไหม ไม่พบกันเพียงไม่กี่ปีทำไมนายถึงอ่อนแออย่างนี้” หยางอีทั่นยกยิ้มอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ก็โอเมก้าบกพร่องอย่างฉันจะไปเทียบอะไรกับอัลฟ่าได้ล่ะ ต่อให้เป็นอัลฟ่ากระจอกงอกง่อยอย่างนายก็เถอะ...”
“นายแม่ง...พูดได้ดี ถ้านายพูดดังกว่านี้อีกนิดฉันคิดว่าจะตัวฉันคงจะลอยติดเพดานห้องแล้วล่ะ” ได้ยินอีทั่นพูดแบบนี้แล้ว จื่อเหนิงก็นึกอยากจะสาวหมัดใส่หน้า เสิ่นฟู่หรงสักสองสามหมัดยิ่งนัก ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจเขารู้จักกับ อีทั่นมาตั้งหลายปียังไม่เคยใช้ฟีโรโมนส์ของตนข่มเหงอีทั่นเลยสักครั้ง
“นายรอฉันก่อนนะเดี๋ยวฉันกลับมา” ส่งเพื่อนเข้าห้องน้ำแล้ว จื่อเหนิงก็หันหลังหมุนตัวออกไปตามหาเสิ่นฟู่หรงทันที
เมื่อจื่อเหนิงออกไปแล้วชายหนุ่มหันกลับมาเปิดก๊อกน้ำมองดูใบหน้าของตัวเองเวลานี้แล้วนึกถึงตอนที่หานลี่เข้ามาช่วยเขาไว้เสียงน้ำจากก๊อกล้างมือไหลเ
