บทที่ 3 รับผิดชอบ
1456 Words
Talk เสียงเพลง
“เธอว่าไงนะ!!”
นักรบตะคอกถามเสียงดังลั่น
“นายได้ยินไม่ผิดหรอก นายต้องแต่งงานกับฉัน”
ฉันรู้ว่ามันมากเกินไปแต่ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว
ฉันไม่อยากแต่งงานกับพี่ติณณ์นี่ อย่างน้อยก็เอานักรบไว้เป็นไม้กันหมาไปก่อน
“ฉันไม่แต่งงานกับเธอเด็ดขาด ชื่อเธอฉันยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“ฉันชื่อเสียงเพลง ทีนี้แต่งงานกับฉันได้หรือยัง”
“เธอจะบ้าหรือไง แต่งงานนะไม่ใช่เล่นขายของ”
“ไม่รู้แหละ ยังไงฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน ถ้านายไม่รับผิดชอบฉัน ฉันจะประกาศให้โลกรู้ไปเลยว่านายได้ฉันแล้วทิ้งเหมือนหมูเหมือนหมา”
เรื่องอะไรฉันจะปล่อยนักรบไปง่ายๆละ เมื่อคืนกว่าฉันจะกำราบเขาลงได้ฉันเกือบคอพับไปซะก่อน
ดีนะที่พี่ติณณ์มาช่วยไว้ ไม่งั้นเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก
“ไม่ได้นะ!!”
นักรบกระชากแขนฉันเข้าไปที่ตัวเขาอย่างแรง ทำให้หน้าฉันกับหน้าเขากำลังจะชนกันอยู่แล้ว
‘แกร่ก แกร่ก’
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นอีกรอบ พร้อมกับพ่อของนักรบเปิดประตูเข้ามา
“เฮ้ยนี่แกยังไม่เสร็จภารกิจอีกเหรอวะ”
ฉันกับเขาจีงดีดตัวออกจากกันอัตโนมัติ
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะพ่อ เรากำลังคุยกันอยู่”
นักรบพูดอย่างกระตือรือร้น ฉันก็ได้แต่ก้มหน้าที่ร้อนวูบวาบลงเพราะทำตัวไม่ถูก
“แต่ฉันเห็นพวกแกจะ... ช่างเถอะ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน”
พ่อนักรบนั่งลงตรงข้ามพวกเราพร้อมกับมองฉันและนักรบสลับกันไปมา
“พ่อมีอะไรก็ว่ามาเลย”
“ทำไมวันนี้แกไม่ไปตามนัดคุณเจต แกรู้ไหมถ้าฉันไปไม่ทันเราจะเสียลูกค้ารายใหญ่ไปทั้งคนเลยนะ”
“ผม...คือ....”
“เออๆ ช่างมัน เอาเรื่องนี้ก่อนแล้วกัน ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียแกเหรอ ปกติแกเกลียดผู้หญิงจะตายนิ”
อุ้ย!! นี่นักรบเขาเกลียดผู้หญิงเหรอเนี่ย ถึงว่าทำไมถึงได้รังเกียจฉันหนักหนา
“ไม่ใช่เมีย...ก็เมียนั่นแหละ…โอ๊ย ผมไม่รู้จะพูดยังไง ผมก็พึ่งรู้ว่าตัวเองมีเมียพร้อมพ่อนั่นแหละ”
เขาตอบเบาๆ
“อะไรนะ!!”
พ่อของนักรบดูจะตกใจมากกับการที่นักรบมีเมีย มันแปลกตรงไหนคะคุณพ่อฉันละอยากจะตะโกนถามพ่อของนักรบซะจริงๆ
“ก็เมื่อคืนผมเมามากและชวนเธอขึ้นห้องมา สภาพก็อย่างที่พ่อเห็นนั่นแหละ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน”
พูดจบเขาก็เอามือมากุมขมับตัวเอง การได้ฉันเป็นเมียมันน่าปวดหัวขนาดนั้นเลย
“แล้วหนูละเป็นใคร”
พ่อนักรบหันถามฉันด้วยน้ำเสียงดุๆ
“เอ่อ...คือหนู...ชื่อเสียงเพลงค่ะ”
ลูกที่ดูว่าเย็นชาแล้วพอมาเจอพ่อกลับรู้สึกถึงพลังงานอะไรบางอย่างที่น่ากลัวกว่าอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันหมายความว่าหนูมาจากไหน เป็นลูกเต้าเหล่าใคร”
“หนูเป็นลูกสาวเจ้าของโรงแรม SP ที่อยู่ใจกลางเมือง คุณพ่อหนูชื่อราเชน ส่วนหนูชื่อกวินธิดา แม่ของหนูชื่อ...”
“พอๆ ฉันพอจะคุ้นๆอยู่ แล้วนี่จะเอายังไงกัน”
พ่อนักรบหันไปทางนักรบอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมามองพ่อของเขา
“ผมไม่เอาไงทั้งนั้น”
นักรบก็ก้มหน้าลงต่อ โคตรลูกผู้ชายเลยโว้ยไอ้บ้านี่!!
“นี่ลูกเขามีพ่อมีแม่นะ แกเองก็มีน้องสาวเหมือนกัน ถ้ามีผู้ชายทำแบบนี้กับน้องแก แกจะทำยังไงวะ!!”
ฉันทำได้แค่พยายามทำตัวเองให้เล็กที่สุดและพยายามไม่เงยหน้าขึ้นไปมองสายตาดุดันของพ่อนักรบ ทำไมคุณพ่อน่ากลัวจังคะ
“ผมก็จะยิงทิ้งไง”
“งั้นแกก็ต้องรับผิดชอบ”
“พ่อก็จ่ายค่าปลอบใจไปสัก2-3ล้านสิ”
“นี่คุณ จะดูถูกกันเกินไปมั้ย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ”
ฉันโมโหจริงๆนะ ทำไมเขาถึงพูดกับฉันแบบนี้ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีน้องสาวด้วยแท้ๆ
“ทำไมแกพูดหมาๆ แบบนี้ ฉันไม่ได้เลี้ยงแกให้เป็นคนแบบนี้นะเว้ย”
ยังดีที่พ่อเขาไม่ได้ปัดความรับผิดชอบแบบหน้าด้านๆ อย่างลูกชายเขา
อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องสู้คนเดียว
“แล้วพ่อจะให้ผมทำยังไงละ มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว”
“เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะไปหาฤกษ์หมั้นให้แกก่อนแล้วเดี๋ยวเรื่องแต่งค่อยว่ากันอีกที แต่ตอนนี้ต้องหมั้นกันก่อน”
“ไม่ๆ ยังไงผมก็จะไม่ยอมหมั้นหรือแต่งทั้งนั้น ผมไม่ผิด เธอเข้ามาหาผมเอง คงหวังจะมาจับฉันละสิ?”
“นี่คุณคิดว่าฉันจนมากขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันไม่ได้ต้องการเงินของคุณเลยแม้แต่บาทเดียว!!”
ถึงฉันจะเข้าหาเขาจริงแต่ก็ไม่ได้หวังจะเอาเงินอะไรเขาเลยสักนิด แค่อยากให้เป็นไม้กันหมาให้เฉยๆ(ข้อนี้ไม่นับนะ)
“งั้นเธอจะเข้ามาหาฉันทำไมละ”
“ก็ฉันชอบนายนะสิ โง่จริงๆเลย”
“เป็นบ้าหรือไงชอบคนที่พึ่งเจอกันครั้งเดียวเนี่ยนะ”
“สงสัยฉันจะชอบคนบ้า!!”
“เสียงเพลง”
ฉันหันไปมองพ่อนักรบตามเสียงเรียกของเขา
“คะ? คุณลุง”
“เรียกพ่อเถอะ ไหนๆ ก็จะหมั้นกันอยู่แล้ว”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลขึ้น
“ค่ะคุณพ่อ”
จะรอช้าทำไมละในเมื่อโอกาสมาขนาดนี้แล้ว หุหุ
“พ่อ!! ทำไมถึงยอมรับผู้หญิงคนนี้ง่ายๆทีกับแฟนธาราพ่อเล่นมันเกือบตายกว่าจะยอมรับเป็นลูกเขย”
นักรบโวยวายแล้วหันมาจ้องหน้าฉันเขม็ง เชอะ ฉันไม่กลัวนายหรอกนะ
“ก็น้องแกเป็นผู้หญิงฉันก็ต้องเลือกคนที่จะมาดูแลน้องแกได้ แต่แกเป็นผู้ชายยังไงแกก็ดูแลเมียตัวเองได้อยู่แล้ว นี่ฉันรอให้แกมีเมียมาตั้งนานแล้วนะ แฟนสักคนก็ไม่เคยเห็นแถมยังทำท่าเกลียดผู้หญิงขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เสียงเพลงแล้วฉันจะหาลูกสะใภ้ได้จากไหนอีก”
พ่อนักรบพูดยาวเหยียดไม่เว้นช่องว่างให้เขาเถียงกลับมาแต่คำเดียว ทำดีมากค่ะคุณพ่อขา
“มีอยู่แล้วหน่ะพ่อ แต่ยังไงก็ไม่ใช่ยัยเสียงนกเสียงกาอะไรนี่แน่นอน”
“แกหุบปาก ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันให้อิสระแกมามากเกินไปแล้ว ยังไงฉันก็เลือกคนนี้ แกเองก็เลือกเขาเอง ถ้าแกไม่มีใจมีหรือที่ผู้หญิงจะเข้ามาในห้องแกได้ ผู้หญิงมันข่มขืนผู้ชายไม่ได้นะเว้ย แมนๆ หน่อยสิวะไอ้ลูกชาย!!”
“เหอะๆ”
เถียงไม่ออกละสิไอ้ลูกชาย!!
สะใจชะมัดดูสีหน้าเขาตอนนี้สิ
“แล้วเสียงเพลงรู้อยู่แล้วใช่มั้ยว่าพี่เขาเป็นมาเฟีย”
“พอรู้อยู่บ้างค่ะ”
“เสียงเพลงย้ายมาอยู่กับพี่เขาที่บ้านได้เลยนะ เดี๋ยวทางผู้ใหญ่พ่อจะไปจัดการให้เอง เอานี่ไป”
พ่อของนักรบยื่นกุญแจบ้านมาให้พร้อมกับนามบัตรของเขา ฉันยื่นมือออกไปรับอย่างเลี่ยงไม่ได้
เมื่อให้กุญแจเสร็จพ่อของนักรบก็เดินออกไป พอถึงหน้าประตูเขาหันกลับมาพูดกับฉันอีกครั้ง
“เย็นนี้ทานข้าวเย็นด้วยกันที่บ้านนะลูก พ่อจะรอ”
เขาส่งยิ้มหวานละมุนให้ ถึงมันจะขัดกับหน้าตาเข้มๆ ของเขาแต่กลับดูดีพิลึก
“เธอห้ามไปนะ!!”
“ฉันจะไป!!”
“นี่เธอ!!”
“แล้วเจอกันที่บ้านนะจ๊ะที่รัก”
ฉันพูดพร้อมเอามือมาจุ๊บปากตัวเองแล้วเอามือไปแตะที่ปากเขา
“หยี๋ ขนลุก”
นักรบขยับตัวหนีอย่างไว รังเกียจกันไปเถอะสักวันนายจะต้องหลงฉันหักปักหัวปำ
“นายจะรังเกียจเมียตัวเองไม่ได้นะ ทีเมื่อคืนนายยังนอนกอดฉันไม่ปล่อยอยู่เลย”
ทำไมการแหย่ให้เขาโมโหได้มันรู้สึกสนุกขนาดนี้นะ
“เธอออกไปจากชีวิตฉันสักที ฉันเกลียดผู้หญิงอย่างเธอที่สุด”
ถึงแม้ใบหน้าเขาจะโหดแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกสะทกสะท้านได้เลย
แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขแบบประหลาดทั้งที่ตัวเองกำลังถูกด่าอยู่
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นนอกจากเป็นเมียนาย”
- Writer
