อาจารย์ขามารักกันเถอะ

ตอนที่ 1 นัดดูตัว กริ๊ง!! กริ๊ง!! กริ๊ง!! ฉันหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพาย ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าใครที่โทรเข้ามา และกดรับสายอย่างไม่เร็วนัก บ่อยให้รอซะบ้างเถอะ "หนูวิอยู่ไหนแล้วคะลูก" เนี่ยก็เป็นซะแบบนี้ไม่รอให้ฉันได้เอ่ยสวัสดีอะไรเลยพระมารดาก็แทรกขึ้นมาทันที แต่เดี๋ยวนะเมื่อสักครู่คุณแม่เรียกฉันว่าอะไรนะ ฉันหรี่ตาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าใจลึก คุณแม่นี่ยังไงกันฉันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าเรียกหนูวิ "วิกกี้!!..คุณแม่นี่ยังไงคะ บอกไม่จำเลย" "เฮ้อ!!..เอาเถอะวิกกี้ก็วิกกี้ แต่คุณหนูวิกกี้อยู่ไหนแล้วคะ คุณป้ากับพี่อาร์มมาถึงร้านแล้วนะคะ ให้ผู้ใหญ่รอมันเสียมารยาทรู้ไหมคะ" เสียงคุณแม่ถอนหายใจออกมา แต่ฉันไม่สนใจหรอกคนที่ควรจะถอนหายใจน่ะมันคือฉันต่างหาก "กำลังจะถึงแล้วค่ะ อ่ะ..พี่ค่ะจอดข้างหน้านี้ด้วยค่ะ แค่นี้นะคะคุณแม่ วิกกี้จ่ายค่ารถก่อน" ฉันตอบคุณแม่ออกไป ก่อนจะเหลือบไปเห็นว่าข้างหน้า นี่ก็คือจุดหมายปลายทางของฉัน ฉันกดตัดสายคุณแม่ทันทีก่อนจะหันมาจ่ายเงินค่ารถแท๊กซี่ที่ฉันโดยสารมา เฮ้อ!!..ฉันถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง มีคนเคยบอกว่าการถอนหายใจจะทำให้ความสุขเราลดน้อยลง ฉันเชื่อนะ มันจริงเลยล่ะ เพราะความสุขของฉันกำลังจะหายไปนะบัดนี้ เฮ้อ.. ฉันเดินเข้ามาในภัตตาคารอาหารจีนที่คุณนายวนิดานัดฉันเอาไว้ อ้อ..คุณนายวนิดาก็คือพระมารดาแท้ ๆ ของฉันเองแหละ ฉันหันไปมองตัวเองในกระจกของลิฟต์ ความจริงฉันไม่ชอบชุดที่ฉันใส่อยู่เลยล่ะ เดรสลายดอกไม้สีเรียบติดออกจะเชยเสียด้วยซ้ำ ตอนแรกเดรสตัวนี้น่ะยาวคลุมข้อเท้าเลยล่ะ ถามจริงคุณแม่จะให้ฉันใส่แบบนี้นี่นะ ให้ตายเถอะคุณหนูวิกกี้นะ ไม่ใช่ซิสเตอร์พกตำราสวดมนต์ ฉันเลยจัดการไปตัดสั้นขึ้นมาเลยเข่าเกือบคืบแน่ะ ถึงแม้สีสันของชุดจะไม่ถูกใจฉันแต่พอขนาดความยาวมันได้ฉันก็โอเคแล้วล่ะ ฉันเดินเข้ามาในห้องวีไอพีชั้นบน เมื่อพนักงานเห็นฉันก็เปิดประตูให้อย่างนอบน้อม ฉันหันไปส่งยิ้มให้เล่นเอาพนักงานหน้าแดงไปเลยล่ะ ก็มันช่วยไม่ได้จริง ๆ คนจะสวยช่วยไม่ได้นะจ๊ะ "นั่น...เอ่อ..หนูวิมาแล้วล่ะค่ะ มานี่ซิหนูวิลูก มานั่งข้าง ๆ คุณแม่ค่ะ " คุณแม่หันมาเห็นฉันตอนแรกก็ยิ้มกว้างดีอยู่หรอก แต่คงเพราะเห็นชุดที่ฉันใส่นั่นแหละสายตาคุณแม่ก็ดูน่ากลัวขึ้นมาเลย แต่ระดับนางเอกเก่าอย่างคุณแม่มีหรือว่าจะหลุด คุณนายวนิดารีบยิ้มแย้มออกมาก่อนจะเรียกให้ฉันลงไปนั่งข้าง ๆ นั่นแหละ "หนูวินี่คุณป้ามารศรี กับพี่อาร์มน่ะลูก พี่อาร์มเพิ่งกลับมาจากอเมริกาเองค่ะพี่เขาไปเรียนต่อมาน่ะ มารศรี ตาอาร์มนี่ยัยหนูวิลูกป้าเองล่ะ" ฉันหันไปยิ้มตามที่คุณแม่แนะนำ ถ้าฉันมองไม่ผิดอีตาพี่อาร์มอะไรเนี่ยมองฉันตาเยิ้มไปเลยล่ะ เฮ่อะ..วิกกี้ไม่เข้าใจเลยอายุขนาดนี้ทำไมยังจะให้พ่อแม่มาหาคู่ให้อีกก็ไม่รู้ "สวัสดีค่ะคุณป้ามารศรี คุณอาร์ม วิกกี้ขอโทษนะคะที่มาช้า อย่างที่รู้กันดีว่าประเทศไทยรถติดขนาดไหน อย่าถือสาวิกกี้เลยนะคะ" ตามมารยาทของกุลสตรีไทยฉันก็หันไปยกมือกระพุ่มไหว้ทั้งสองอย่างคนมีมารยาท คุณป้ามารศรีส่ายหน้าก่อนจะยื่นมือมารับมือฉันเอาไว้ "ไม่เป็นอะไรเลยค่ะลูก คุณป้ากับพี่อาร์มก็เพิ่งมาเหมือนกัน เรามาทานข้าวกันเลยดีไหมคะ หนูวิหิวหรือยังเอ่ย" ฉันพยักหน้าตอบตกลง คุณป้ามารศรีจึงเรียกพนักงานมาตักข้าวใส่จานให้ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เป็นไปตามคาด ทั้งคุณแม่และคุณป้าก็พยายามจะพูดชงให้ฉันกับพี่อาร์มอะไรนั่นอยู่ตลอดเวลา และทานเสร็จก็ยังอุตส่าห์บอกให้ฉันกับพี่อาร์มพากันลงมาเดินเล่นที่สวนดอกไม้ด้านหลังภัตตาคารนั่นแหละ และแล้วตอนนี้ฉันก็อีพี่อาร์มก็มายืนทำซึ้งกับอยู่ในหมู่มวลดอกไม้นานาพรรณอย่างสวยงาม "หนูวิสวยมากเลยนะครับ ความจริงพี่อาร์มคิดว่าจะเป็นเด็กเนิร์ด ๆ เสียอีก" ฉันหันหน้ากลับมามองก็เห็นว่าอีพี่อาร์มกำลังใช้สายตาโลมเลียไปทั่วร่างกายฉัน โดยเฉพาะหน้าอกกับขาอ่อนที่โผล่พ้นเสื้อผ้าออกมา ให้ตายเถอะถ้ารู้ว่าจะมาเจอโรคจิตฉันจะใส่ชุดที่คุณแม่ส่งมาให้อย่างไม่เรื่องมากเลย "พี่พูดกับวิกกี้ก็มองหน้าวิกกี้ดีกว่าไหมคะ" พอฉันพูดออกไปอีกตานั่นก็ตกใจ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันทันที หึ!! คนดีของคุณแม่ มองนมฉันจนตาจะหลุด เสียเวลาชะมัด ฉันหมุนตัวเดินออกมาแต่อีตานี่กลับไม่ยอม เขาคว้าข้อมือฉันเอาไว้และก้มมองนมอีกแล้ว อะไรกันเนี่ย "เดี๋ยวสิครับหนูวิจะรีบไปไหน" "วิกกี้ค่ะ และกรุณาปล่อยมือด้วย เพราะฉันไม่ชอบให้คนไม่รู้จักมาถูกตัว" "ถ้าอย่างนั้นก็มาทำความรู้จักกันดีกว่าไหมครับ เอาน่ายังไงคุณแม่ก็อยากให้เราหมั้นกัน พี่ว่าเราอาจจะทำความรู้จักกันอย่างสนิทสนมกันไว้ก็ไม่เสียหาย" ฉันเบิกตามองไอ้คนหน้าด้านที่พูดจาสองแง่สองง่ามกับฉันอย่างหน้าไม่อาย ฉันรีบสะบัดข้อมือที่ถูกกุมเอาไว้ แต่ตานั่นก็ไม่ยอมปล่อย แถมยังดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้เสียอีก "คนที่ต่างประเทศเขาทักทายกันแบบนี้ต่างหาก" เสียงหื่นกามที่กระซิบลงมาที่ใบหูของฉัน ไม่ได้ทำให้ฉันมีอารมณ์พิศวาสกลับกัน มันทำให้ฉันอยากจะอาเจียนออกมาเสียด้วยซ้ำ "ปล่อย!!..โอ๊ย" ฉันดิ้นออกมาจนสุดแรงและผลก็คือฉันล้มลงไปกองกับพื้น อีตานั่นเบิกตามองกระโปรงที่เปิดขึ้นไปจนเห็นกางเกงชั้นในสีดำของฉัน พร้อมกับเลือดกำเดาที่ไหลออกมาจากจมูกโด่งนั่น อีพี่อาร์มรีบนั่งและเอามือมาจับที่ต้นขาของฉันก่อนลูบขึ้นมาเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึงวิกกี้น้อย ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกจนหน้าอกกระเพื่อม ก่อนจะยกขาขึ้นพี่อาร์มดูพอใจเป็นอย่างมากที่เห็นฉันยกขาให้อย่างนั้น ฉันยิ้มออกมาก่อนจะถีบลงไปที่ใบหน้าใส่กิ๊กของพี่อาร์มอย่างเต็มแรง พี่อาร์มที่ไม่ทันตั้งตัวหงายหลังล้มไปนอนหงายอ้าซ่าอย่างหมดมาดหนุ่มนักเรียนนอกไปเลยล่ะ หึหึ!! ส้มน้ำหน้ารู้จักวิกกี้น้อยไปซะแล้ว