ตอนที่ 2 เนื้อคู่
1243 Words
ตอนที่ 2 เนื้อคู่
หลังจากที่ฉันประเคนนวดหน้าด้วยฝ่าเท้าให้กับอีพี่อาร์มหนุ่มนักเรียนนอกแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปั้นหน้าอยู่ต่ออีก แน่นอนว่าคุณแม่กับคุณป้ามารศรีโกรธมาก แต่แล้วไงล่ะกล้องวงจรปิดเต็มร้าน อีตานั่นทำตัวรุ่มร่ามไม่ให้เกียรติฉันก่อนไหม
"ความจริงหนูวิก็น่าจะมาบอกคุณแม่ ไม่เห็นต้องใช้ความรุนแรงแบบนั้นเลยนี่คะ เดี๋ยวคนอื่นรู้ว่าหนูวิชอบใช้ความรุนแรง คุณแม่กลัวว่าคนจะมองหนูวิไม่ดีนะคะ"
"คุณแม่!!.."
ฉันหันไปตวาดใส่พระมารดาตัวเอง ให้ตายเถอะเกิดเรื่องขนาดนี้แล้วยังจะนึกถึงชื่อเสียงอะไรนั่นอีกไม่ไหวไหมล่ะ พอคุณแม่เห็นฉันตวาดใส่ท่านก็ทำคอย่นใส่พร้อมด้วยใบหน้าที่เหมือนจะรู้สึกผิด ฉันจึงหันหน้าหนีโดยไม่สนใจอีก คนขับรถก็แอบชำเลืองมองเราจากกระจกหลัง พอเห็นว่าฉันก็มองอยู่เช่นกันลุงมาโนชจึงรีบหลบสายตา
เราออกมาจากภัตตาคารกันแล้วล่ะ คุณเอ๊ย!! รู้ไหมตอนที่ก่อนจะออกมานะ คุณป้ามารศรีโทรเรียกรถพยาบาล รถกู้ภัย วุ่นวายไปหมด แค่นั้นยังไม่พอ ยังโทรเรียกตำรวจนำทางอีกด้วย เล่นใหญ่มากเว่อร์ ตอนแรกจะแจ้งความจับฉันนะ แต่อย่างที่รู้บนโลกใบนี้มีสิ่งที่เรียกว่ากล้องวงจรปิดค่ะ
"หนูวิ.."
"ถ้าคุณแม่ไม่เรียกวิกกี้ ก็พูดไปคนเดียวเถอะค่ะ" ฉันหันไปถลึงตาใส่คุณแม่อีกครั้ง
"ก็ได้ค่ะ คุณแม่ไม่เห็นว่าวิกกี้จะเพราะไปกว่าหนูวิต้องไหน อ่ะ..โอเคค่ะวิกกี้ " คุณแม่เรียกเปลี่ยนคำเรียกเมื่อเห็นสายตาของฉัน
"ในเมื่อวิกกี้ไม่ชอบพี่อาร์ม เอ่อ..คุณแม่เห็นด้วยนะคะ ผู้ชายแบบนั้นไม่เหมาะกับวิกกี้ของแม่หรอกค่ะ ไม่เป็นไรนะไม่ต้องเสียใจไป เพราะคุณแม่ยังมีคนที่เข้าตาอีกเยอะ คนนี้เป็นไงคะท่านพี่ชายศรุต ลูกชายคนโตของท่านเจ้าป้าวรนุท ต้นตระกูลท่านเจ้าป้าเป็นเจ้าเมืองเชียงใหม่เลยนะคะ ตอนนี้ก็ยังดำรงตำแหน่งเจ้าอยู่เลยค่ะ อุ้ย!!..ดูสิคะลูก ท่านพี่ชายศรุตทรงพระสปอร์ตมาก หน้าตาก็หล่อเหลาเหมาะกับลูกสาวคุณแม่เป็นอย่างมากเลยล่ะ..."
ฉันกลอกตาขึ้นจนจะเป็นเลขแปด ปล่อยให้คุณแม่พูดพร่ำไปคนเดียวเถอะ และถ้ารางลางสังหรณ์ฉันไม่ผิดนะ อีกไม่นานฉันจะได้ไปดูตัวกับท่านชายศรุตอะไรนั่นแน่นอน ไม่ต้องหมอร๊อคฟันธงหรอก วิกกี้ก็ฟันธงได้
"ลุงโนชจอดข้างหน้านี่แหละคะ"
"ครับคุณหนู" ลุงมาโนชเงยหน้าสบตาฉันจากทางกระจกมองหลัง ก่อนจะพยักหน้าออกมา
"อ้าว..ทำไมหนูวิ เอ๊ย..ทำไมวิกกี้ไม่ให้ไปส่งที่คอนโดเลยล่ะค่ะ เนี่ยบอกตรง ๆ คุณแม่ไม่พอใจเลยนะคะ ที่ลูกจะต้องออกมาอยู่คนเดียวตามลำพังแบบนี้น่ะ คุณแม่เป็นห่วง" คุณแม่คงเห็นว่าฉันไม่ได้ลงหน้าคอนโดตัวเองแหละ ใบหน้าคุณแม่ดูสงสัยและเป็นห่วงฉันมาก ฉันรู้ว่าคุณแม่ไม่อยากให้ฉันย้ายออกมาอยู่คนเดียว แต่ฉันอยากลองใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง มันก็ไม่ได้แย่นะ
"คุณแม่คะเราคุยกันแล้วนะคะ วิกกี้เบื่อรถติดและอยู่ตรงนี้วิกกี้ไปเรียนสะดวก เดี๋ยววิกกี้แวะซื้อของก่อนค่ะ"
"ให้คุณแม่รอ.."
"ไม่เป็นไรค่ะ เดินแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงคอนโดแล้ว วิกกี้ไปก่อนนะคะ จูบนี้ของคุณแม่ และจูบนี้ฝากไปให้คุณพ่อด้วยนะคะ"
ฉันก้มลงไปหอมแก้มคุณแม่ทั้งซ้ายและขวาก่อนจะเปิดประตูรถลงไปโดยที่ไม่ยอมให้คุณแม่ได้แย้งอะไรออกมาอีก ฉันเดินเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดไม่ใหญ่นัก ฉันมีธุระที่นี่จริง ๆ ไม่ได้โกหกคุณแม่หรอก ไหน ๆ ก็มาแล้วจ่ายค่าเน็ตไปเลยละกัน ฉันใช้เวลาในซูเปอร์แห่งนี้สักพักใหญ่ ๆ เลยล่ะ พอเดินออกมาก็เห็นว่าด้านนอกฟ้ามืดลงแล้ว จะมืดอย่างเดียวก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร แต่ฝนเจ้ากรรมดันมาตกด้วยนะสิ ฉันยืนรอให้ฝนซาอยู่นานมาก มันไม่หยุดสักที และฉันก็ปวดฉี่ไม่ไหวแล้วด้วย เอาว่ะวิ่งกลับคอนโดก็ได้ ไม่ไกลนี่เนอะ
ฉันตัดสินใจวิ่งผ่าฝนมาเรื่อย ๆ โดยที่เอากระเป๋าบังไว้บนหัว ซึ่งมันก็ไม่ได้ผลอะไรหรอก เพราะอย่างไงมันก็เปียกอยู่ดีนั่นแหละ
ตุบ!!
"ว๊าย!!...โอ๊ย!!..เจ็บชะมัด วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันวะเนี่ย"
ฉันไม่ได้พูดเกินจริงนะ ไปนัดดูตัวก็เจอโรคจิต กลับบ้านก็วิ่งชนกับใครก็ไม่รู้ ฉันพยายามจะลุก แต่ดูเหมือนข้อเท้าของฉันจะมีปัญหาแล้วล่ะ ฉันโมโหมาก โมโหวันเฮงซวยนี้และข้อเท้าที่เริ่มปวดจนน้ำตาจะไหลเลยล่ะ
"เป็นอะไรมากไหมครับ มาผมช่วย" ฉันหันหน้ากลับมาจากข้อเท้าของตัวเอง ก็เห็นมีมือข้างหนึ่งที่ยื่นมาตรงหน้าฉัน ว้าว..มือสวยชะมัด ฉันค่อย ๆ เลื่อนสายตาจากมือขึ้นไปจนถึงใบหน้าของเจ้าของมือ แม่เจ้า..โคตรหล่อ ให้ตายเถอะแว่นตาที่ใส่ไม่ได้ทำให้ความหล่อลดลงเลย
"เอ่อคุณครับ..ไหวไหมจับมือผมก่อน มือผมสะอาดไม่ต้องห่วง" เขาพูดขึ้นมาอีกครั้ง และฉันเชื่อว่าสะอาดจริง ฉันแอบเช็ดมือตัวเองกับชุดที่ใส่ก่อนจะยื่นไปจับมือเขาเอาไว้ด้วยซ้ำ
"ขอบคุณค่ะ"
"ครับ นี่ครับถือร่มไว้นะ เดี๋ยวผมไปเก็บของให้"
เขาประคองฉันลุกขึ้นยืนและส่งร่มให้ตัวเองก็ตากฝนเก็บของที่กระจัดกระจายใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยก่อนจะยื่นให้ฉันคืน ทำไงดี ถ้าจากกันแบบนี้ฉันจะได้เจอเขาอีกไหมนะ
"เจ็บมากเลยค่ะ เหมือนจะเดินไม่ค่อยไหว" ฉันบอกออกไปตอนที่พี่เนิร์ดส่งกระเป๋าคืนมาให้ฉัน พี่เนิร์ดชะงักทันที ก่อนจะเอากระเป๋าฉันไปสะพายเอาไว้เสียเอง
"ขอโทษนะครับ ถ้าอย่างนั้นผมช่วยประคองคุณกลับห้องดีไหมครับ ไม่ต้องกลัวนะครับนี่บัตรประชาชนผม ถ้ามีอะไรเอาชื่อผมไปแจ้งความได้เลย" ให้ตายสุภาพบุรุษจุฑาเทพ เขาเปิดกระเป๋าหยิบบัตรประชาชนมาให้ฉันดูแหละ คงกลัวว่าฉันจะไม่ไว้ใจ โถ่ ๆ พ่อคุณทูนหัวบ่าว
'พงศ์ฉัตร ธนหิรัญกิจ' เอ๋นามสกุลคุ้น ๆ แฮะเหมือนเคยได้ยินมาจากไหน แต่ช่างมันก่อนเถอะค่อยสืบเอาทีหลัง
"ขอบคุณนะคะ ชื่อเพราะมากเลย ฉันชื่อวิกกี้นะคะ เอ่อ..ฉันอยู่ในคอนโดนี้ค่ะ รบกวนด้วยค่ะ"
คุณพงศ์ฉัตรพยักหน้ายิ้มออกมาน้อย ๆ ก่อนจะประคองฉันเข้าไปในคอนโด ให้ตายเถอะ ฉันตื่นเต้นไปหมดแล้วนะเนี่ย ขอบคุณวันแย่ ๆ แต่นับว่าสวรรค์ยังเมตตาส่งเนื้อคู่มาให้ฉัน อิอิ
- Writer
