The Love Untold

Halos mag-iisang oras na akong nakatitig sa harap ng aking laptop pero wala pa akong naisusulat na kahit ano. Nagawa ko nang manood ng Netflix para mawala itong pagkabagot ko at magkaroon ng ideya kung anong magandang linya ang puwede kong maipasok sa script na ginagawa ko ngayon.                'Teka! Anong oras na ba?'                   Kagyat kong sinilip ang orasan sa laptop ko. Pasado alas-otso na pala. Good job, Lexi! Wala ka pang nagagawang matinong script, and your boss is waiting for it. Good luck sa iyo. I took a sip of coffee from my cup pero wala pa ring pumapasok na lines sa utak ko. Parang gusto ko na lang gumapang pailalim ng lupa at humimlay para kung sakaling makita ko ang mukha ni Miss Sandra, which happens to be my boss, ay hindi na niya ako bulyawan. Pero hindi, I need to take this job seriously. Dahil kung hindi, paano ang apartment ko? Ang adulting life ko? My life became miserable when my parents died in a car accident when I was in college. Pero wala akong magagawa, kailangan kong ipagpatuloy ang buhay nang mag-isa.                     "Lexi!" Halos mabuwal ang pintuan sa ingay na nanggagaling sa labas. Kung makakatok naman 'tong isang 'to parang wala nang bukas. Alam ko na kung sino kaagad ang nasa labas ng pinto kahit hindi ko pa nabubuksan ito. Sa lagum ng boses niya kahit babae ay kilala ko na kung sino talaga iyon. Tumayo ako at tinungo ang pinto ngunit isang irap muna ang ibinaling ko sa kawalan bago ko binuksan ang pinto.                   "Hi, Aling Bebang! Kumusta po?" magiliw ko siyang binati pero pilit ang aking ngiti. Siya ang landlady ng apartment kung saan ako naninirahan ngayon. And I know the reason why kung bakit siya naririto ngayon.                   "Anong petsa na? Kailan mo ba balak magbayad? Tatlong buwan ka nang walang bayad sa renta mo, a! May balak ka pa bang magbayad?" Sabi ko na nga ba. Para tatlong buwan lang akong hindi nakakabayad ng renta, kung makapagwala naman itong butanding na ito akala mo mauubusan ng kuwarta sa katawan. Ang dami naman niyang tenants dito pero ako ang paborito niyang bulyawan.                   "Aling Bebang, kapag nakuha ko na ng suweldo ko... promise! Babayaran kita!" Itinaas ko pa ang kanang kamay ko na parang namamanata. Letse! Gusto ko sanang sabunutan 'yong gupit niyang siyete na may curlers pa sa bangs kaso kailangan ko lang pigilan ang sarili ko. Kundi, mapipilitan akong matulog sa lansangan. Ayaw ko naman yatang mangyari iyon.                   "Narinig ko na 'yan! Pero sige, kapag hindi ka nakabayad sa katapusan. Makikita mo na lang ang gamit mo na nasa labas," pagbabanta niya. Walk out to the max ang butanding matapos akong buntalin. Umalis na lang siya na hindi man lang ako nakakabawi. Kung hindi ko lang talaga mahal ang buhay ko, matagal na akong umalis sa bulok at napakabahong apartment na ito na pinamumugaran ng mga ipis na feeling butterfly kapag lumilipad at mga dagang naglalandian sa gabi. Buti pa ang daga may lovelife.                   I was about to get back on my laptop when suddenly I felt the vibration inside my short. Kailan pa ako nagka-vibrator? Kidding aside, it was just my phone. And as I expected, Ivana called me.                   "Baks, wanna go out tonight? Ang daming otoko sa bar!" I heard the loud voices. Mukhang nag-eenjoy si bakla. Actually, his name is not Ivana — it was Ivan who called me. My gay best friend and for sure, madami na naman siyang mahaharbat na mga lalaki ngayon. But I'm not in the mood to go out tonight.                   "Sorry, beks, not in the mood." In just a second, I cut him off and drop the line.                   Pabagsak akong humiga sa kama ko. Tumingin sa kawalan at nag-isip. My job, my life, and all the people around me are stressing me out. T*nginang buhay 'to, oh. Anyway, I am Alexandra Perez. What a typical name.  But the people call me Lexi, para daw mas maiksi. I am twenty two years old and living my life as f*ck. Ayaw ko ng madramang buhay kaya noong mamatay ang mga magulang ko, hindi ako umarte na parang damsel-in-distress. Tinuruan ako ng mga magulang ko kung paano lumaban sa buhay kaya kahit wala na sila, I'm still living on my own.                   It took more than a minute before I decided to get up. Kaagad kong kinuha ang laptop ko, isinilid sa bag, at isinukbit iyon. I need fresh air. Pumunta ako sa isang convenience store na malapit dito sa apartment. I've decided to be here instead of coffee shop. Tinitipid ko ang sarili ko sa napakamahal na kape kahit gustong-gusto ko nang makainom ng branded na kape. Kumuha lang ako ng isa chips sa stand at isang bottled coffee sa ref. Umupo ako sa labas ng convenience store kung saan mas presko ang hangin. Mas okay na ito, makakapa-isip na ako nang maayos rito. But, upon typing on my laptop, napansin ko na may umupo sa harap ko pero dahil masyado akong concentrated sa ginagawa ko ay hindi ko na tiningnan kung sino iyon.                     "Hi, can I sit here?"                   "Yeah, sure!" I said without looking at the person who is sitting in front of me. Ang alam ko lang, lalaki iyon.                   "Mukhang seryoso ka sa ginagawa mo, ah." I heard his curious voice at the back of my laptop. Sinulayapan ko lang siya at bumalik na muli sa ginagawa ko.                   "Yeah, deadline na kasi bukas. I need to finish this before my boss kick my ass out." I don't know why I said it to him. Siguro para naman may makausap ako nang matino.                   "I'm Gino, Gino Imperial." Nakita ko na lang na inilahad niya ang kamay niya sa gilid ng monitor ng laptop ko.                   "Sorry, dude. I have no time for small talk." I know it was rude to reject him but I am in a hurry.                   "Ang suplada naman, nakikipagkilala lang naman ako." Medyo may inis sa tinig niya. Ramdam ko iyon kaya na-guilty ako.                     Umirap muna ako nang patago at nagbuga ng mabigat na hangin sa loob, to ease my guilt. "Alexandra Perez, my friends calling me Lexi."                   "So can we be friends?"                   "Why? So you can call me Lexi?" I said quickly.                   "No, but if you insist I can call you on that name." There's something in this guy that I can't explain the moment I saw him. Aside from his being bad*ss, I know there is something more than that. Hindi lang talaga mahalukay sa utak ko kung anong mayroon sa lalaking ito.                   "Tell me a secret and we'll be friends," sabi ko.                   "Deal!" biglang lumapad ang ngiti niya.                   "So, what's your secret?"                   "My real name is Generoso Imperial."                   That moment, I felt something wrong. Parang may kakaiba akong naramdaman noong marinig ko ang pangalan niya.