THE DEAD IS NOT YET END

“Now, I will ask you again. Where did you throw the antidote?” “I don’t know.” “Sa tingin mo ba ako’y mapa-paniwala ng walang kakwenta-kwenta mong sagot?” “At sa tingin mo ba may pakielam ako sayo?” “Look, para rin ito sa magiging kalagayan ng mahal mo.” “Saan parte? Saan banda? Saan? Kung ngayon ay tuluyan mo nang winasak ang tiwala ko sayo.” Mariin nyang pahayag habang taimtim ko lang syang tiniti-tigan. Say, how can this man is still alive in this cruel world? Sa tingin nya ba ang lahat nang gina-gawa nito ay may kabuluhan? Hanggang ngayon ba ay umaasa pa rin sya na maba-balik sa normal ang mundo? Kung ang may gawa nga ng lahat ng ito ay walang pakielam sa paligid nya. “Tell me, what is your goal?” “….” “To finish this sh*t? To create a normal life? To avoid them?” “….” “For your information, nasakop na ng mga hordes ang paligid. Kaya kahit ano man ang gawin mo, wala at wala pa rin mangyayar---” “Except sa lugar na punot dulo ng kaguluhan na ito.” Kanyang putol sa aking sasabihin dahilan upang mapa-tikom din ang aking bibig, at ngayon na kanina ang galit sa kanyang mga mata ay unting-unti na nagiging blangko. “Iba-balik ko ang katanungan mo sakin, bakit mo gusto makuha ang antidote?” “Where is it?” “Ano ang binabalak mo?” “Just tell me where is it?” “Sakupin ang mundo? Angkinin, pag harian, gawin iisang luga---” “To ruin it.” Malamig kong litanya, hudyat upang hindi rin nito natapos ang kanyang sasabihin. Akin naman na pansin sa kanyang mukha na tila’y hindi nya ina-asahan ang aking sagot, dahilan upang ika-ngisi ko iyon habang marahan na umatras sa kanya. “Para saan pa upang ayusin ito, kung ang kala-labasan din naman ay isang boring at naka-ka bullsh*t na mundo? Magi-ging maayos? Subalit titirahan ng mga gahaman na tao, na ang tanging iniisip lang nila ay sarili nila!? Ano masaya sa pagtira rito kung sa umpisa pa lang ay naka-kasakal na!” Hindi ko mapigilan bulyaw sa kanyang harapan habang unting-unti tuma-takbo sa aking isipan ang mga naka-kasalimuot na pangyayari sa aking araw-araw na pamu-muhay, na kung saan hindi ko man lang naramdaman na kabilang ako dito. “Hindi ba’t ganun din naman ang nara-nasan mo? Pero bakit mas pinili mo pa rin na gumawa nang mabuti kahit tanging pag hi-hirap lang naman ang kapalit nito?” Akin pang dugtong habang taimtim pa rin naka-titig sa kanya, at aking napansin ang marahan na pamu-mula ng kanyang mata. Pero kahit ganoon ay puno puno pa rin ang aking pasensya sa pag hihintay ng kanyang sagot, kahit na ang tanging mabigat na pag hinga na lang nito ang nag h-hari sa katahimikan ng apat na sulok sa silid. “Kailangan mo na sabihin kung nasaan ang antidote.” “N-never, I-I prefer to be like this, t-than y-you to ruin it.” “You’re being stubborn, ano ba ang iyong dahilan kung bakit bigla nag bago ang iyong pananaw, hindi katulad ng dati?” “A-rgh, ahh, ahh—" “Well, I guess it’s time, sa tingin ko ako na lang ang gagawa ng paraan upang ito ay akin makamtan. You know, I must congratulate you nang marating mo ang ganitong katagal na taon habang malapit mo pang makamit ang sagot. But then, too bad you will become one of them.” Ang prangka kong pag simpatya habang ako’y pumwesto na sa likudan nito upang itulak ang kanya inu-upuan na stroller chair. Akin na munang ini-unlock ang gulong upang sya’y maitulak, kasabay yun ay ang pag react ng kanyang katawan sa aking ginawa. Subalit, kahit anong piglas nito ay hindi pa rin sya maka-takas sa mahigpit kong tali na ibinigay sa kanya. “S-stop this.” “I can’t.” “N-no, I-arrg, c-can’t die!” “Of course, you’re not.” Malamig kong litanya, dahilan upang ito’y mas naging makulit pa sa kanyang upuan hanggang sa sinabayan nya na ito nang naka-kairitang sigaw, na akin lang naman hina-yaan. Sapagkat, ito rin naman talaga ang nais kung marinig upang aking mapa-tunayan na gumana ang ginawa ko sa kanya, yun ay ang gawin syang horde. “Arrgh! Aarrhh!!” Ang patuloy pa nitong pag-iingay kahit na tuluyan na kaming naka-labas sa lab, hudyat para mapukaw rin ang mga hordes at maki sabay sa ingay nito na, nasa likod lang ng malaking kisame na pinag gitnaan sa pwesto namin. “N-no! no!!” Kanya pang tutol hanggang sa aking nasilayan ang pag daloy ng kanyang luha sa kaliwa nyang mata na aking ipinagtaka palihim. Dahil, ngayon ko lang nakita ang ganitong estado nya. Wag mong sabihin takot rin pa lang syang mamatay kahit na pinangarap nito na mawala dito sa mundo nuon pa. Aking pahayag sa isip at sakto ang pag hinto namin sa malaking gate na simentado. Kahit makapal na ang harang nito ay rinig pa rin ang ingay na nang ga-galing sa mga hordes, na ibig sabihin lang yun ay marami silang nag hihintay sa likod nito. “Any last word?” “I-I will arghh! b-backgh, I-I sweararhhh!” Nahi-hirapan nyang bigkas habang ang luha nito ay patuloy pa rin uma-agos kahit na ang kanyang mga mata ay tuluyan nang nilamon ng kanyang dugo. “I will wait for you If that might happen then. for now, I have to go.” Ang huli kong pahayag bago ko sya tuluyan tinalikuran, pero bago pa man ako maka-alis sa aking pwesto ay narinig ko pa ang huli nyang sinabi. Ngunit, hindi naman na ako nag dalawang isip pa na linungin sya upang mag lakad na pa-pasok sa lab, bago ko pinindot ang isang button para ma-activate ang isang harang na transparent glass. Nang aking mapansin na komportable na ako saking pwesto, marahan ko na rin pinindot ang isa pang button upang tuluyan nang buksan ang malaking gate, at kasabay yun ay ang marahan na pag lingon ng mga hordes sa pwesto ng tao na aking iniwanan na hindi kalayuan sa kanila. “Eeerk! Arrghh!!” Nang ito’y kanilang mapansin ay doon na nag simulang mag sitakbuhan ang mga hordes na akala mo ay mga kalahok sa atleta dahil sa sobrang bilis ng mga ito. Taimtim ko lang naman tinuunan nang pansin ang lalaking tahimik pa rin sa kanyang upuan, habang pa-palapit nang pa-palapit ang isa sa kinamu-muhian nya na halata sa itsura nito ang pag hangad na lapain sya. *Bang! Pero bago pa man maramdaman ng taong iyon ang mariin na pag kagat ng hordes sa kanyang balikat ay kasabay rin nito ang pag danak ng kanyang dugo na nang gagaling sa kanyang noo. Habang ang akin baril ay hinayaan lamang kuma-wala ang usok sa paligid. “Kill me as a human, you say huh?” Taimtim kong pahayag sa ere, ng aking maalala ang huli nyang sinabi. If only you agree to my decision wala ka sana sa kalagayan mo na yan. Blanko ko pang dagdag sa aking isipan bago ako bumalik sa loob upang mapag-handaan na ang susunod na gagawin para hanapin ang antidote na iti-napon nito. Kahit na ramdam ko ang lungkot sa aking ginawa ay akin ko na lang itong isinantabi, lalo na’t ngayon ay wala ng maka-kahusga sa aking ga-gawin at wala ng maka-kaintindi... Pero ayun lang pala ang akala ko… Dahil sa aking pag balik, ang bukas na time machine ang bumungad sakin, and this time isa lang ang nai-isip kong dahilan, yun ay may tumakas.  ----------