อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!

บทที่ 1 (2/2) : จุมพิตแรก (2)

“แต่จุมพิตแรก...”

“เพราะข้ารู้ว่า จุมพิตแรกมีไว้สำหรับคนที่ตนรัก ในเมื่อข้ารักเจ้า ข้าจึงยินดีมอบมันให้กับเจ้า แล้วอาถิงล่ะ ยินดีมอบจุมพิตแรกให้กับข้าหรือไม่?” อวิ่นเฟยหยวนกล่าว พร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับอีกฝ่าย

หากอวิ่นเฟยหยวนจำไม่ผิด ยามนั้นอวิ่นซงถิงน่าจะอายุประมาณสิบสองหนาวได้กระมัง เด็กหญิงตัวน้อยมักจะชอบไปนั่งฟังเรื่องเล่าจากนักเล่านิทานตามโรงเตี๊ยม และมักจะหาซื้อตำราเกี่ยวกับเรื่องราวความรักระหว่างบุรุษกับสตรีกลับมาอ่าน จากนั้นนางก็จะนำเรื่องที่ได้รับฟัง เรื่องที่ได้อ่านกลับมาเล่าให้เขาฟัง ระหว่างที่เล่า...เด็กหญิงตัวน้อยก็มักจะวาดฝันถึงบุรุษหนุ่มรูปงาม หรือไม่ก็เทพบุตรแสนดีในเรื่องเล่า แล้วยังวาดฝันถึงจุมพิตแรกที่แสนหวาน คู่ครอง และชีวิตแต่งงานในภายภาคหน้าของนาง

ในยามนั้นอวิ่นเฟยหยวนคิดเอาไว้ว่า วันข้างหน้าเขาจะพยายามเสาะหาบุรุษในแบบที่อวิ่นซงถิงวาดฝันมาแต่งให้กับนาง ซึ่งตอนที่คิดเขาก็รู้สึกเหมือนจะไม่ยินยอมแปลก ๆ และรู้สึกเจ็บแปลบที่อกข้างซ้าย แต่เพราะตอนนั้นเขายังไม่เข้าใจในความรู้สึกของตนเอง เขาจึงไม่ได้เก็บเอาความรู้สึกแปลก ๆ เหล่านั้นมาขบคิดให้มากความ

ทว่ายามนี้อวิ่นเฟยหยวนมั่นใจในความรู้สึกของตนเองแล้ว แม้เขาจะไม่ใช่เทพบุตรที่แสนดี แต่เขาก็รูปงาม อีกทั้งในหัวใจ และในสายตาก็มีเพียงอวิ่นซงถิง เขาอยากจะเป็นสามีในชีวิตจริงของนาง ไม่สิ! หาใช่เพียงแค่อยาก แต่สามีของอวิ่นซงถิงต้องเป็นเขาเท่านั้น!

อวิ่นเฟยหยวนรีบแสดงท่าทีเฝ้ารอคำตอบ เฝ้าเช็ดน้ำตา แล้วใช้สายตามองอวิ่นซงถิงแบบเว้าวอน

ผ่านไปสักพัก สตรีในอ้อมแขนก็ยังคงพยายามเบือนหน้าหลบสายตา นางยังไม่มีทีท่าจะใจอ่อน ดูเหมือนว่า...เกือบสองปีที่อวิ่นเฟยหยวนมัวแต่ทุ่มเทไปกับการวางแผน และลงมือทำตามแผนการต่าง ๆ แล้วทำแค่เพียงเฝ้ามองนางอยู่ห่าง ๆ จะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ และความรู้สึกของนาง

ระหว่างนั้นอวิ่นเฟยหยวนก็นึกไปถึงพิธีปักปิ่นของอวิ่นซงถิงเมื่อปลายปีที่แล้ว...

ในพิธีปักปิ่นเขาสังเกตเห็นเหล่าบุรุษน่าตายจำนวนไม่น้อยที่ลอบมองนาง แล้วด้วยความที่เป็นบุรุษเช่นเดียวกัน พอได้เห็นสายตาของบุรุษเหล่านั้น! ยามนั้นอวิ่นเฟยหยวนแทบอยากจะพุ่งเข้าไปควักลูกตาของพวกมัน!!

แล้วในวันเดียวกันนั้น อวิ่นเฟยหยวนก็บังเอิญเดินผ่านไปได้ยินว่า เผิงจินเยว่หรือมารดาบุญธรรมคิดอยากจะให้อวิ่นซงถิงหมั้นหมาย และแต่งให้กับคุณชายใหญ่ตระกูลลู่

พอได้ยินเช่นนั้น จากแผนระยะยาว อวิ่นเฟยหยวนก็ตัดสินใจรวบรัด เขาเร่งดำเนินแผนการต่าง ๆ จนยามนี้แผนการทั้งหมดใกล้จะสำเร็จเต็มทีแล้ว

ในชั่วขณะนั้นอวิ่นเฟยหยวนก็นึกขึ้นได้ว่า ช่วงนี้ลู่เสี่ยนหรือคุณชายใหญ่ตระกูลลู่มักจะมาขอเยี่ยมเยือนอวิ่นซงถิงที่จวนนายอำเภออยู่บ่อยครั้ง

“อาถิง...หรือที่เจ้าไม่ยินดีมอบจุมพิตแรกให้กับข้า นั่นเป็นเพราะในใจของเจ้ามีบุรุษอื่นอยู่ในนั้นแล้ว?”

“ไม่มีเจ้าค่ะ”

อวิ่นเฟยหยวนจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของสตรีตรงหน้า

“เช่นนั้นวันนี้เจ้าก็แลกเปลี่ยนจุมพิตแรกกับข้า วันข้างหน้าเจ้าก็แต่งให้กับข้าดีหรือไม่?”

“พี่ชาย ข้า...”

“อาถิง ที่ผ่านมาเจ้าก็รู้ เจ้าก็เห็นมาโดยตลอดว่า นอกจากเจ้า ข้าไม่เคยใกล้ชิดกับสตรีนางใด ไม่เคยมอบความรักให้กับใคร แม้แต่บ่าวอุ่นเตียงที่ท่านแม่ส่งมาให้ ข้าก็ยังไล่กลับไป” กล่าวมาถึงตรงนี้ อวิ่นเฟยหยวนกระชับอ้อมแขนที่กอดให้แน่นขึ้นอีกนิด แล้วขยับมือข้างที่เช็ดน้ำตาลงไปเชยปลายคางของสตรีตรงหน้า เขาใช้ปลายนิ้วโป้งลูบคลึงเบา ๆ ที่ริมฝีปากอิ่มทั้งบน และล่าง ก่อนจะค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงไปหา

“แล้วเหตุผลที่ข้าทำสิ่งเหล่านี้ นั่นก็เพราะจำได้ว่า อาถิงอยากได้สามีที่รักเพียงเจ้า และมีเจ้าเป็นภรรยาแค่คนเดียวอย่างไรล่ะ”

สัมผัสอ่อนโยน น้ำเสียงอ่อนนุ่ม คำพูดอ่อนหวานชักจูงทำเอาหัวใจดวงน้อย ๆ ของอวิ่นซงถิงสั่นสะท้านไปทั้งดวง แล้วในขณะที่ความรู้สึกถูก และความรู้สึกผิดต่อสู้กันอยู่ภายในใจ บุรุษผู้สร้างความหวั่นไหวก็กล่าวขึ้นมาอีกว่า

“อาถิงคนดี หากเจ้าเป็นกังวลเรื่องสถานะของพวกเรา และเรื่องงานแต่ง ขอเพียงเจ้าทำตามที่ข้าบอก และเชื่อมั่นในตัวข้า รับรองว่า...ข้าจะทำให้เราสองคนสามารถครองคู่กันได้อย่างถูกต้อง” อวิ่นเฟยหยวนใช้สองมือประคองดวงหน้างาม แล้วจุมพิตลงบนหยาดน้ำตาที่ข้างแก้ม ก่อนจะใช้ปลายจมูกคลอเคลียกับปลายจมูกของสตรีในอ้อมแขน

“ยามนี้ข้าอยากจุมพิตลงไปที่ริมฝีปากของเจ้า อยากขบกัด และอยากส่งลิ้นของข้าเข้าไปเกี่ยวรัดลิ้นเล็ก ๆ ของเจ้ายิ่งนัก แล้วอาถิงล่ะ ไม่อยากจุมพิตกับข้าบ้างเลยหรือไร?

หรือว่า...การที่เจ้าไม่ยอมตอบ มันเป็นการตอบรับแบบอ้อม ๆ ว่า เจ้าก็อยากจุมพิตกับข้าเช่นกัน”

“ข้า...อื้อ!” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อริมฝีปากบางทาบทับลงบนริมฝีปากของนาง ใจหนึ่งอยากปฏิเสธ แต่ทว่าอีกใจก็อยากตอบรับ มือทั้งสองข้างที่เตรียมจะออกแรงผลัก ยามนี้ก็ได้แต่วางลงบนแผงอกของบุรุษตรงหน้า จากนั้นอวิ่นซงถิงก็ตัดสินใจปิดเปลือกตา

จุมพิตแรกของนางกับอวิ่นเฟยหยวนทั้งนุ่มนวล อ้อยอิ่ง และแช่มช้า มันก่อให้เกิดความรู้สึกหอมหวานกำจายสู่หัวใจดวงน้อย ๆ ของนาง

อวิ่นซงถิงไม่เคยคิดเลยว่า การที่คนสองคนหัวใจตรงกัน และการได้จุมพิตกับคนที่ตนรัก มันจะรู้สึกดี และมีรสชาติหวานล้ำปานน้ำผึ้งเช่นนี้

.......................................................................

ผู้เขียนขอขอบคุณทุกยอดวิว ยอดกดหัวใจ ยอดกดติดตาม และทุกข้อความของผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ นะคะ ทุกยอดคือกำลังใจที่ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆของผู้เขียนเลยค่ะ