หลิวเฟยหยวนใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือทั้งสองข้างของอวิ่นซงถิงตรึงไว้เหนือศีรษะ แล้วใช้มืออีกข้างค่อย ๆ ปลดอาภรณ์ช่วงบนของสตรีใต้ร่างอย่างเชื่องช้า
ยามนี้หลิวเฟยหยวนรู้สึกราวกับว่า ตนกำลังปอกเปลือกผลไม้ที่แสนจะหอมหวาน เขาตั้งใจจะค่อย ๆ ถอด ค่อย ๆ มอง และตั้งใจเอาไว้ว่า เขาจะค่อย ๆ ลิ้มลองรสชาติของร่างบาง
หลิวเฟยหยวนกดจุมพิตลงบนหน้าผาก เปลือกตา พวงแก้มนุ่ม ปลายจมูกรั้น ริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะเลื่อนลงไปซุกไซ้ และกัดเบา ๆ ที่ลำคอขาวผ่อง เมื่อลิ้มลองรสชาติมาถึงตรงนี้...เอี๊ยมสีแดงตัวเล็กก็ถูกเขากระชากออกจากร่างงาม ยามนี้สตรีใต้ร่างจึงเหลือเพียงแค่กางเกงตัวในที่โปร่งบาง
แล้วเมื่ออาภรณ์ช่วงบนถูกถอดออกจนหมด ภาพเนินอกขาวนวลก็ปรากฏสู่สายตา
หลิวเฟยหยวนเผลอกลืนน้ำลาย และใช้ลิ้นแลบเลียริมฝีปาก ภาพเรือนร่างที่เคยจินตนาการ...เทียบไม่ได้เลยกับภาพจริงที่อยู่ตรงหน้า
“ถิงเอ๋อร์ เจ้างดงามมาก” หลิวเฟยหยวนก้
